“อย่าเงียบ จะให้ไปส่งที่ไหน?”
“โรงพยาบาลXXX”
“ยายเธอยังไม่หายอีกเหรอ?”
“ยัง … ไม่รู้เลยจะหายหรือเปล่า”
คำพูดประโยคหลังของฉันแผ่วเบามาก และฉันไม่หวังให้เขาได้ยินมัน ภายในรถสุดหรูเงียบมาก ฉันไม่อยากคุยกับเขาอยู่แล้ว จึงไม่คิดจะสนใจเขา เมื่อรถแล่นมาได้สักพัก โทรศัพท์ในกระเป๋าฉันก็สั่นครืดๆ
ครืด! ครืด!
“อื้อ ชาร์ล มีอะไรเหรอ?”
[หนมอยู่ไหน? อยู่กับไอ้ฟาร์หรือเปล่า]
“อื้อ เขากำลังจะไปส่ง ชาร์ลไปขอร้องเขาทำไม หนมเกรงใจ คราวหลังถ้ามารับไม่ได้ ไม่เป็นไรนะ หนมกลับเอง ชาร์ลไม่ต้องเป็นห่วง”
[มันว่าอะไรหนมหรือเปล่า?]
“เปล่า! ไม่มีหรอก คือหนมเกรงใจไง เกรงใจชาร์ลด้วย”
[นึกว่าหนมโดนมันปากหมาใส่]
เหอะๆ ก็ปากหมาใส่จริงแหละ เพียงแต่ฉันไม่ใช่คนขี้ฟ้องขนาดนั้น
“ไม่หรอก”
แอบเหลือบมองคนที่ปากหมาใส่ตัวเองนิดๆ เบ้ปากขึ้นสูงเมื่อเห็นเขามองอยู่ จึงกระซิบบอกให้เขาสนใจถนน เมื่อเขาเลิกสนใจฉัน ก็หันไป
