ตกหลุมรักคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

ครั้งแรกที่แยกกัน

วันต่อมา

“ จีโน่ครับจีโน่ไปทำงานกับคุรแม่นะครับ” ปรายเอาหลานชายไปทำงานด้วยทุกวัน แต่ตอนเย็นเธอต้องไปเรียนปรายเลยจำเป็นต้องปล่อยเด็กน้อยให้อยู่กับพี่เลี้ยงที่เธอไว้ใจได้ เพราะปรายไม่ไว้ใจใครนอกจากลูกสาวป้าพร ป้าที่เลี้ยงเธอช่วยพี่เปรมมาตั้งแต่ยังเด็ก พอมาถึงรุ่นลูกปรายเลยต้องรบกวนลูกสาวของป้าเขานั้นคือพี่ไหม เป็นรุ่นพี่ของเธอและเป็นเพื่อนสนิทกับพี่เปรมพี่ชายของเธอ ซึ่งนั้นก็หมายความว่าปรายกับพี่ไหมรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเลย เธอก็เลยจ้างพี่เลี้ยงคนนี้ด้วยค่าแรงที่สูงมากเพื่อมาดูแลเด็กน้อย และเป้นการตอบแทนป้าพรด้วยเธอเลยรับเลี้ยงป้าพรและำี่ไหมมาอยู่ด้วยที่บ้าน

“ ปรายป้าว่าให้จีโน่อยู่กับป้าก็ได้นะลูกหนูจะได้ไม่ต้องห่วงป้าเลี้ยงได้ อยู่กันตั้งหลายคน ปรายไม่ต้องห่วงนะลูกตอนนี้น้องจีโน่ก็โตแล้ว ป้ากลัวว่าจะไปวิ่งชนเครื่องจักร อย่าเอาไปเลยนะลูก “ ป้าพรพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป้นห่วงทั้งคู่มากภาพที่หญิงวัยกลางคนเห็นเด็กสาวกระเต่งหลานชายไปทำงานแบบนี้ตั้งแต่2เดือนจนตอนนี้เด็กน้อย1ขวบ เธอก็รู้สึกเป็นห่วงเพราะเด้กน้อยกำลังเดิน กำลังวิ่งแล้วปรายก็มีงานเยอะ พรเลยรู้สึกไม่อยากให้เด็กน้อยที่เธอเลี้ยงมาแต่เด็กลำบาก พรอยากให้ปรายมีชีวิตในวัยรุ่นเหมือนคนอื่นบ้าง

“ จริงด้วปรายให้พี่กับแม่ดูเถอะนะ กลางวันพี่ก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะพี่ๆที่นี้เขาก็ทำกันหมดแล้ว ปล่อยจีโน่ไว้ที่นี้เถอะนะพี่กับแม่จะได้ไม่เหงา” ไหมพูดสัมทับกับปรายออกมาก เพราะดูจากสายตาลังเลนั้นแล้ว ดูเหมือนว่าน้องสาวที่เธอเลี้ยงมากับมือจะไม่ยอมง่ายๆ ปรายมองเด็กน้อยด้วยสายตาที่สับสน เพราะใจหนึ่งเธอก็ติดหลานมาก แต่ที่ป้ากับพี่สาวพูดก็มีเหตุผล ปรายมองเด็กน้อยอย่างนั้นก่อนจะตัดสินใจ

“ เห้อ……. ก็ได้คะ / จีโน่ครับแม่ต้องไปทำงานจีโน่อยู่กับคุณป้าคุณยายนะครับ แม่จะรีบไปรีบมานะครับ “ ปรายต้องยอมตัดใจ ยอมปล่อยหลานชายที่อยู่กับเธอเกื่อบตลอด24ชั่วโมงไว้บ้าน นี้เป้นครั้งแรกที่เธอต้องห่างคนเป็นหลานหลายชั่วโมงขนาดนี้ ปรายมองหลานชายตัวอ้วนอยู่แบบนั้นด้วยสายตาโหยหา ก่อนจะหันมาพูดกับป้าแลพี่สาวที่เลี้ยงเธอมา

“ ป้าคะ พี่ไหมคะปรายฝากจีโน่ด้วยนะคะ” ปรายพูดออก

มาด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะเป็นห่วงเด็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเดินออกมาจากบ้าน โดยที่มีเสียงเหมือนเด็กอ้วนจะร้องตาม พรปละไหมรู้ว่าคนเป็นอาต้องเป็นห่วงแล้วมาเอาหลานตามไปทำงานเธอก็อุ้มเด็กน้อยเดฺินเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ เพราทั้งคู่สงสารปรายมาก อยากให้ปรายเด็กน้อยวัยแค่19ปี มีชีวิตเป้ฯของตัวเองบ้าง ปรายได้ยินเสียงหลานนะแต่เธอก็ต้องตัดใจ ก็อย่างที่ป้าพรและพี่ไหมพูดจีโน่ตอนนี้เดินได้แล้ว ปรายก็กลัวว่าหลานชายจะวิ่งชนเครื่องจักรในโรงงานแล้วเกิดอันตราย เมื่อเธอยอมตัดใจแล้วก็ขับรถหรูออกมาจากบ้าน

“ แง๊…..แง๊…” เสียงเด็กน้อยเมื่อเห็นอาของตนออกไปก็ร้องตามอย่างรู้เรื่อง พรและลุกสาวเห็นเด็กน้อยในออ้มกอดร้องแบบนั้นก็รู้สึกสงสารแต่ก็ต้องใจแข็งเพราะสงสารปราย

“ จีโน่อย่าร้องเลยนะลูกแม่เขาเหนื่อยมากนะ จีโน่อยู่กับพี่กับยายนะลูกนะสงสารแม่ปรายนะลูกนะ” ไหมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ออ่นโยนพร้อมกับเอามือลูบที่หลังของเด็กน้อยอย่างปลอบโยน จีโน่เด็กน้อยตัวอ้วนพอได้ยินแบบนั้นก็หยุดร้องไห้อย่างกับรู้เรื่อง พรกับไหมเห็นเด้กน้อยแบบนั้นก็ตะลึงในความฉลาดของเด็กน้อย ทั้งคู่และแม่บ้านที่ทำงานอยู่ไม่ไกลก็มองหน้ากันอย่างประหลาดใจ เพราะเด็กขวบเดียวทำไมรู้เรื่องมากขาดนั้น

“ พี่พร คุณหนูจีโน่ฉลาดมากเลยอ่ะดูสิกลัวว่าแม่จะเหนื่อย เก่งจริงๆเลยคุณหนูของบ่าว” เสียงหญิงวัยไร้ๆกับพร เดินเข้ามาเอ้ยชมคุณหนูของบ้านอย่างชื่นชม คนที่บ้านนี้มีแม่บ้าน 2คน พรและไหมที่ปรายขอให้มาอยู่ด้วยและก็เคารพอย่างกับญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งเธอไม่มีใคร ส่วนป้าพรกับไหมก็ไม่มีใครเพราะไหมเกิดอุบัติเหตุโดนไฟไหม้จนเสียตาข้างหนึ่ง บ้านของพรโดนไฟไหม้ทั้งหลัง ทั้งคู่ไม่มีที่ไปไม่มีบ้านและญาติที่ไหน พอปรายขอร้องให้มาอยู่ด้วยทั้งสองเลยยอมมาอยู่ด้วย จนตอนนี้1ปีแล้วทุกคนในบ้านอยู่กันเหมือนคนในครอบครัว บ้านหลังนี้เลยมีแต่ความสุขแม้กระทั้งลูกน้องที่อยู่ที่ทำงาน100ชีวิตเด็กน้อยวัย19ปี ก็ดูแลอย่างกับคนในครอบครัวตัวเอง เลยทำให้พนักงานรักเธอและไม่ทิ้งเธอไปที่ไหน และนี้ก็เป็นสาเหตุที่ทุกคนเป็นห่วงเด็กสาว เพราะกลัวว่าจะไม่มีแฟนแล้วแก่ตัวมาไม่มีคนดูแลเพราะเอาเวลาทั้งหมดมาทุ่มที่หลานกับงานหมด