ท่านชีคจู่โจมรัก

บทที่4

เมืองที่เต็มไปด้วยความเจริญรุ่งเรืองไม่แพ้เมืองอื่น ๆ ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วบริเวณโดยรอบด้วยความสนใจ ชาวพื้นเมืองมากมายเต็มต่างพากันเดินเต็มถนนไปหมด อีกทั้งสองข้างทางยังเต็มไปด้วยร้านขายของเครื่องประดับและอาหารอีกมากมาย

"อากาศที่นี่ร้อนใช้ได้เลยนะคะ"

"ก็ที่นี่เป็นประเทศเมืองร้อนนี่คะ"แถบอาหรับเป็นเมืองร้อนชนิดที่ว่าแดดเมืองไทยยังเทียบไม่ติด แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับนับดาว

"พี่ว่าเราเข้าไปในโรงแรมกันดีกว่าค่ะ"พีชญาเอ่ยชวนเมื่อตอนนี้ร่างกายและใบหน้าของเธอกำลังถูกแสงแดดร้อนระอุแผดเผาจนเหงื่อไหล

ทั้งคู่ได้รับการต้อนรับจากผู้ว่าจ้างเป็นอย่างดี เพราะโรงแรมแห่งนี้เป็นอีกหนึ่งกิจการของผู้จัดงานเดินแบบในครั้งนี้ ความหรูหราของโรงแรมคงไม่ต้องพูดถึง ทุกอย่างถูกตกแต่งได้อย่างลงตัวจนทำให้นับดาวเผลอมองด้วยความหลงใหลแม้เธอจะเคยพักตามในโรงแรมต่าง ๆ มามากมายแต่ก็ไม่เคยเห็นโรงแรมที่ไหนดึงดูดสายตาของเธอได้มากมายขนาดนี้

"เห้อ ได้พักสักที"ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลนานหลายชั่วโมงทำให้พีชญาผู้จัดการสาวสวยเอนกายลงบนเตียงนอนทันทีเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องพัก สายตาหันไปมองร่างของนับดาวซึ่งกำลังเดินดูชมความสวยงามของห้องพัก

"ที่นี่ตกแต่งโรงแรมได้สวยดีนะคะพี่พีช"แม้จะเป็นโรงแรมขนาดใหญ่แต่การตกแต่งบ่งบอกถึงความเป็นพื้นเมืองของประเทศแห่งนี้

"เท่าที่พี่ทราบมาโรงแรมแห่งนี้เป็นของท่านชีคราฮิม"

"ชีคราฮิม"นับดาวเอ่ยทวนชื่อของผู้สำคัญของเมืองนี้พร้อมกับพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ร่างบางเดินไปเปิดหน้าต่างมองทัศนียภาพของเมืองที่โอบล้อมไปด้วยตึกราและผู้คนมากมาย ความสวยงามของวัฒนธรรมของชาวพื้นเมืองช่างงดงามสำหรับผู้มาเยือนในพื้นที่นี้เป็นครั้งแรกอย่างนับดาวยิ่งนัก

"เราสองคนจะลงไปทานอาหารเย็นที่ด้านล่างหรือจะสั่งอาหารขึ้นมาทานบนห้องดีคะน้องนับดาว"

"นับว่าเราสองคนลงไปทานด้านล่างกันดีกว่าค่ะ ทานเสร็จแล้วนับอยากไปเดินเล่นด้วย"

"แต่อย่าเดินไปไกลมากนะคะ เราไม่ใช่คนในพื้นที่ไม่รู้จะมีโจรบ้างหรือเปล่า"พีชญาเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วงซึ่งข้อนี้นับดาวเองก็เข้าใจดี ก่อนที่ทั้งคู่จะอาบน้ำเตรียมตัวสำหรับไปทานอาหารมื้อค่ำ

"เย็นนี้เราจะไปตรวจดูความเรียบร้อยที่โรงแรม นายช่วยเตรียมรถให้เราด้วยนะทาซิม"

"ได้ครับท่านชีค"

"แล้วเรื่องที่เราให้นายไปจัดการถึงไหนแล้ว"

"กระหม่อมได้จัดเตรียมกำลังพลไว้คุ้มครองแขกในงานตามคำสั่งของท่านชีคเรียบร้อยแล้วครับ"

"เราหวังว่าไอ้ซาเตียนจะไม่ออกล่าเหยื่อในวันงานสำคัญของเราก็แล้วกัน"เครื่องเพชร สิ่งของอันล้ำค่า เป็นสิ่งหอมหวานยั่วยวนหัวใจของกลุ่มกองโจรที่มักจะออกมาปล้นช่วงชิงสิ่งของมีค่าตามบ้านเรือนในยามค่ำคืน ซาเตียน บุคคลอันตราย หัวหน้ากลุ่มกองโจรเป็นที่เลื่องลือและสร้างความหวาดกลัวให้ชาวบ้านและคนในเมืองซาร์จาร์เรียมาช้านาน พวกมันมักจะออกปล้นฆ่าบ้านเรือนของผู้มีอันจะกิน

"ทานระวัง ๆ หน่อยก็ดีนะคะน้องนับ เดี๋ยวคืนพรุ่งนี้ใส่ชุดไม่ได้แล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือนไม่ได้นะ"นับดาวยิ้มแห้งก่อนจะว่างช้อนซุปลง ผ้าสีขาวสะอาดถูกหยิบขึ้นมาซับริมฝีปากก่อนนับดาวจะส่งยิ้มหวานให้กับพีชญา

"ก็มันอร่อยนี่คะพี่พีช"

"พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่อยากจะเตือนให้น้องนับดาวระมัดระวังในการควบคุมอาหาร"

"นับดาวขอโทษค่ะ"วงการนางแบบต้องรักษาเรื่องหุ่นให้เป๊ะเอาไว้ซึ่งข้อนี้ก่อนเข้าวงการนับดาวรู้ดีและยอมรับมันได้ แต่บางครั้งถ้าเจออาหารอร่อยเธอก็มักจะลืมตัวไปบ้าง อย่างเช่นอาหารมื้อเย็นของวันนี้

"เดี๋ยวกลับเมืองไทยนับจะไปออกกำลังกายเผาผลาญอาหารมื้อนี้เองค่ะ"

"อย่าเลยค่ะเพราะว่าน้องนับดาวกินเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหุ่นเสีย ขืนไปออกกำลังกายอีกพี่กลัวว่าสักวันน้องนับจะปลิวไปกับสายลม"พีชญาเองยังนึกอิจฉาในความหุ่นดีของนับดาว ไม่ว่าจะทานไปเท่าไหร่ก็ไม่สะทกสะท้านอะไรกับหุ่นเพรียวบ้างของนับดาวเลยสักนิด

"พี่พีชก็พูดเกินไป"นับดาวส่ายหน้ากับคำพูดเกินจริงของผู้จัดการ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ทานอาหารด้วยกันต่อก่อนจะออกไปเดินเล่นตรงบริเวณแถวโรงแรม

"ยามเขาว่าอย่างไรบ้างคะพี่พีช"

"เขาบอกว่าเดินไปทางนี้อีกประมาณสองร้อยเมตรก็จะพบกับตลาดที่พวกชาวบ้านนำของออกมาขายกันค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นเราสองคนไปกันเถอะค่ะ"นับดาวเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตเปล่งประกายราวกับเด็กน้อย

"แต่เราสองคนห้ามกลับดึกนะคะ"

"รับทราบค่ะ"พีชญาส่ายหน้าไปมากับความขี้เล่นของนับดาว ทั้งคู่เดินเท้าจับมือกันไปตามทางเดิน รอยยิ้มหวานหยดส่งทักทายให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมา เพียงแค่ใช้เวลาไม่นานทั้งคู่ก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าที่เต็มไปด้วยผู้คนซึ่งกำลังเลือกซื้อของอยู่ในตลาด

"มีของขายเต็มไปหมดเลยค่ะพี่พีช"

"จับมือของพี่อย่าปล่อยนะคะน้องนับดาว"พีชญาจับมือของนับดาวแน่นเพราะกลัวว่าจะพลัดหลง ความตื่นตาตื่นใจกับการได้พบสิ่งแปลกใหม่ทำให้นับดาวรีบจูงมือผู้จัดการส่วนตัวเดินเข้าไป

"น้องนับดาวอย่ารีบค่ะ"พีชญาเอ่ยท้วงเมื่อนับดาวเดินดุ่มเข้าไปกลางฝูงชน ด้วยพื้นที่คับแคบแถมยังมีผู้คนมากมายทำให้ผลสุดท้ายมือของทั้งคู่หลุดออกจากกัน พีชญาถึงกับนิ่งค้างไปชั่วขณะเมื่อนับดาวเดินหายเข้าไปในฝูงชนจนเธอไม่สามารถมองหาเจอ

"น้องนับดาว"พีชญารีบเดินออกตามหาพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อของหญิงสาว วินาทีนี้เธอรู้สึกกลัวจับใจความไม่คุ้นชินต่างบ้านต่างเมืองทำให้พีชญาแทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อหาร่างของนับดาวไม่เจอ