แม่เลี้ยงอ้อนรัก(3P)

กลับสู่อ้อมกอดของพระเจ้า

ตอนที่ 15

ช่วงนี้ในบ้านแลดูยุ่งๆ วาคินกับวายุถูกเรียกตัวโดยเจ้าพ่อบ่อยๆ จนพวกเขาแทบไม่มีเวลาอยู่บ้าน ส่วนเชอร์รีนเมื่อขับรถเริ่มเก่งแล้วเธอก็สามารถขับไปไหนมาไหนได้เอง ถึงแม้จะน่าเป็นห่วงแต่เชอร์รีนกลับทำได้ดีกว่าที่พวกเขาคิด

วายุที่แทบไม่มีเวลาเจอเธอเลยเพราะต้องคุมธุรกิจแทนพ่อ เขาดูแลประเภทสถานเริงรมย์ ผับ บาร์ อาบอบนวด ซึ่งมีมากมายในกรุง

ส่วนวาคินดูแลบ่อนการพนันทุกรูปแบบ โต๊ะสนุกและโต๊ะบอล พวกเขาแทบไม่มีเวลากลับบ้าน ทำเอาเชอร์รีนเหงาหัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ส่วนเจ้าพ่อก็ไม่ต้องพูดถึง เขาแทบจะไม่กลับมาอยู่แล้วยิ่งยุ่งๆ แบบนี้การได้เจอเขาจะเป็นเรื่องยากมาก เมื่อก่อนเชอร์รีนหวาดกลัวการเจอเจ้าพ่อและเหมือนตกนรกทั้งเป็นเวลาเขากลับบ้าน

แต่หลังๆ เขาเริ่มอ่อนโยนกับเธอมากขึ้นเธอจึงกลัวเขาน้อยลงมาก

แต่ทุกคนก็มีหน้าทีสินะ เชอร์รีนเก็บความน้อยใจไว้ลึกสุดใจแล้วแต่งชุดนักศึกษาเพื่อไปเรียน หมู่นี้แทบไม่เห็นวายุเข้าเรียนเลย จนเธอแอบสงสัยไม่ได้ว่าสถานการณ์ที่บ้านมันแย่ขนาดไหนกันเชียว

เชอร์รีนเข้าเรียนตามปกติ เธอขับรถคันหรูเข้าไปที่คณะ เมื่อย่างก้าวลงมาคนก็มองเป็นตาเดียว ด้วยความสวยดุจพระเจ้าประทาน แถมหุ่นก็ยั่วอารมณ์เป็นอย่างมาก ไม่แปลกที่เธอถูกเรียกว่านางฟ้า

เชอร์รีนก้าวลงจากรถอย่างมั่นใจและเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนอย่างผ่าเผย เหมือนทุกอย่างจะเป็นปกติและเธอก็เริ่มปรับตัวกับชีวิตแบบนี้ได้ ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์ที่แทบจะพลิกผันของแก๊งกรุงเกิดขึ้น

.

.

ข่าวร้ายที่ทำให้เชอร์รีนล้มทั้งยืน ถูกบอกกล่าวโดยผู้เป็นพี่ชายของบ้านอย่างวาคิน เมื่อพวกเขาได้ถูกเรียกมารวมตัวกันที่บ้านหลังใหญ่เมื่อเย็นวันนั้น

“มันเกิดขึ้นได้ยังไงคะ”

น้ำเสียงของเชอร์รีนตกใจถึงขีดสุดและน้ำตาไหลนองหน้าออกมาอาบทั้งสองแก้ม หัวใจแตกสลายเมื่อรู้ว่าผู้เป็นสามีถูกฆ่าตายโดยแก๊งคู่อริ

“ไอ้พวกแก๊งอุดร” น้ำเสียงของวาคินสั่นเทาถึงขีดสุด มองดูก็รู้ว่าเขากำลังโกรธจนตัวสั่น

ถึงแม้การอยู่กับเจ้าพ่อจะทำให้เชอร์รีนต้องทนทุกข์สักเพียงใด แต่เขาก็ได้ชื่อว่าเป็นสามี และหลังๆ มานี้เขาก็ดีกับเธอมากขึ้น จนทำให้หัวใจของเชอร์รีนเริ่มเปิดรับเขา

แต่ก็ต้องมารับกับข่าวร้ายแบบนี้ มันเร็วเกินไปสำหรับเธอ เธอทรุดนั่งร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดอยู่ที่โถงของบ้านหลังใหญ่

เชอร์รีนต้องเป็นม่ายตั้งแต่อายุเพียง 20 ปี แต่นั่นมันไม่สำคัญเท่าตอนนี้บ้านกำลังขาดเสาหลักและเริ่มแกว่ง สิ่งที่เธอคิดและกลัวมาตลอดได้เกิดขึ้นแล้ว พวกเขาจะเดินไปในทิศทางไหนกันต่อ

ลูกชายทั้งสองคนก็เศร้าไม่ต่างกัน พวกเขาช่วยกันปลอบประโลมเธอที่ร้องไห้จนหูอื้อไปหมด เสียงกรีดร้องของเชอร์รีนดังไปทั่วทุกโสตประสาทของคนในบ้าน มันดังกึกก้องจนสร้างความเวทนาให้กับลูกชายทั้งสอง และคนรับใช้ที่ต่างมายืนรวมตัวกันตามคำสั่งของวาคิน

เชอร์รีนร้องไห้จนหมดสติ เธอถูกอุ้มไปนอนที่ห้องโดยลูกชายทั้งสองคน ความเศร้ากำลังเล่นงานคนในบ้าน แต่พวกเขาก็แทบไม่มีเวลาที่จะเศร้านาน เพราะไหนจะเรื่องงานศพและการจัดการในแก๊ง พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้มันแกว่งได้นาน

วาคินกำลังรับศึกหนักกับการขึ้นเป็นหัวเรื่องใหญ่และเป็นผู้กำหนดทิศทางของแก๊งว่าจะเดินหน้าต่อไปอย่างไร แทบไม่มีเวลาให้พวกเขาได้โศกเศร้า

ยังดีที่เจ้าพ่อได้วางแผนทุกอย่างล่วงหน้าไว้ให้พวกเขาเหมือนรู้ชะตากรรม งานศพถูกจัดขึ้นมาโดยไม่ได้ใหญ่โตมาก พิธีเรียบง่ายที่โบสและใช้การฝังตามความเชื่อของผู้เป็นพ่อ

ตอนนี้ พ่อถูกพระเจ้ารับไป กลับคืนสู่อ้อมอกพระผู้เป็นเจ้า เชอร์รีนพยายามคิดแบบนั้นแต่ก็อดร้องไห้ไม่ได้ เธอกอดร่างผู้เป็นสามีและจูบลาครั้งสุดท้าย ทุกสายตามองเธออย่างเวทนา เธอเป็นลมแล้วเป็นลมอีก จนพวกลูกชายต้องพาออกมาสงบสติอารมณ์

“เขาจากพวกเราไปแล้วเชอร์ เธอต้องเข้มแข็งนะ” วาคินลูบหลังเชอร์รีนเบาๆ เพื่อปลอบประโลมเธอ

“เข้มแข็งไว้นะเชอร์รีน พวกเราจะอยู่ข้างเธอ” วายุเองก็เศร้าไม่ต่างและพยายามกอดปลอบเชอร์รีนเช่นกัน

พวกเขานั่งขนาบข้างเธอทั้งสองฝั่งและปลอบประโลมซึ่งกันและกัน จนเชอร์รีนรู้สึกดีขึ้น

“พวกคุณสองคนสัญญานะคะว่าจะไม่หายไปไหนอีก ฉันทนเสียใครไปไม่ได้อีกแล้ว” เชอร์รีนร้องไห้ออกมาจากใจอีกครั้งและร้องขอในสิ่งที่พวกเขาแทบจะให้ไม่ได้

เมื่อพวกเขาย่ำเดินบนทางสายนี้แล้วก็ไม่อาจรับปากใครได้อีกว่าจะรักษาชีวิตของตัวเองได้นานขนาดไหน ชีวิตพวกเขามันเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอดเวลา

เมื่อก่อนพวกเขาไม่เคยตระหนักรู้เรื่องนี้และใช้ชีวิตสบายๆ มาตลอด แต่วันนี้วันที่เสียเสาหลักของครอบครัวไปพวกเขาถึงได้รู้ว่า

ชีวิตของพวกเขามันไม่ได้ง่าย

ความตายมันอาจมาเยือนพวกเขาได้ทุกเมื่อ

วาคินกับวายุกอดปลอบเชอร์รีนอยู่พักใหญ่ๆ จนเธอเริ่มสงบและหลับไป พวกเขาพาเธอไปนอนที่เตียงในห้องและเริ่มมาคุยกันเรื่องอนาคตของพวกเขาเองทั้งหมด ว่าจะทำยังไงกันต่อดี แน่นอนว่า จะทำยังไงกับเชอร์รีนด้วย