“ค่ะคุณวาคิน เชอร์กำลังจะกลับค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
เชอร์รับขอตัวรับสายโทรศัพท์หลังจากที่อยู่กับวายุนานจนวาคินคิดว่ามันดึกเกินไปแล้วจึงได้โทรตามเธอ เธอกดวางสายแล้วถอนหายใจพลางสายตาก็มองมายังลูกเลี้ยงอีกคนที่เขาก็กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน หลังจากที่พวกเขาเสร็จกิจกันไปหลายต่อหลายครั้งอย่างสุขสม
“เชอร์คิดว่าเราคงต้องกลับบ้านกันแล้วค่ะ คุณวาคินดูเป็นห่วงมากเลย” เชอร์รีนเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“พี่วาคินก็เป็นห่วงออกนอกหน้าจริงๆ นะ” เขายังมีสิทธิ์มาพูดแบบนี้อีกหรอทั้งๆ ที่ตัวเขาก็ไปลากแขนเธอออกมาจากผับ
“งั้นเรากลับกันเลยมั้ยคะ”
เชอร์รีนถามเบาๆ และไม่อยากหยิบยกเรื่องของวาคินขึ้นมาพูด เธอรู้ว่าวาคินแค่เป็นห่วงเธอจริงๆ โดยนิสัยของเขา แต่สำหรับวายุ บางทีเขาแค่อาจจะอยากเอาชนะเธอ หรือแค่กำลังเล่นสนุกกับร่างกายเธอ เชอร์รีนคิดแบบนั้น
“ฉันยังกลับไม่ได้ มีงานต้องทำอีก ช่วงนี้ป๊าเดินสายตลอดเห็นว่าที่แก๊งค่
