ป้าสมศรียิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปส่งสัญญาณให้ผู้หญิงสามคนที่หอบชุดกันพะรุงพะรังเดินข้ามธรณีประตูห้องเข้ามา
“คุณหนูของป้าร้องไห้ทำไมคะ ดูสิตาแดงเชียว”
ดวงฤดียกมือขึ้นป้ายน้ำตาซ้ำอีกรอบ ก่อนจะปั้นยิ้มและประชดประชันออกมา “หญิงก็ตื้นตันยังไงล่ะคะที่จะได้แต่งงานกับเทพบุตรในฝันของป้าสมศรี”
“แหม... คุณหนูก็พูดอะไรก็ไม่รู้ ป้าก็แค่ดีใจที่คุณหนูของป้าจะมีความสุขสักที...”
ป้าสมศรียิ้มกว้าง เดินเข้ามาแตะข้อมือของหล่อนเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื้นตันใจ
“รู้ไหมคะว่าตั้งแต่คุณหนูกลับมาอยู่ที่นี่ท่านชายไม่เคยหยุดยิ้มเลยค่ะ และยิ่งใกล้วันที่คุณหนูจะแต่งงานกับผู้ชายดีๆ อย่างคุณลุคคามากเท่าไหร่ ท่านชายก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นจนพวกเราที่เคยแต่เห็นท่านชายจมอยู่กับความทุกข์มานานถึงสิบสองปีอดขอบคุณคุณหนูไม่ได้...”
คำขอบคุณของหญิงชราตรงหน้าทำให้หัวใจของดวงฤดีกระตุกแรงๆ หล่อนเหมือนน้ำท่วมปาก
