รอยยิ้มบนใบหน้าของหยวนถังจืดชืดลง ผิดกับหยวนจื่ออี๋ที่แย้มริมฝีปากฉีกยิ้มมากขึ้น “เช่นนั้นไยท่านจึงไม่รีบคุกเข่าทำความเคารพข้าเล่า ท่านราชทูต”
“เจ้า...” หยวนถังสะอึกไปคำโต เด็กผู้นี้หาใช่เด็กน้อยไร้น้ำยาในอดีตอีกต่อไปแล้ว
“ข้าจะให้โอกาสท่านครั้งเดียว ไปให้พ้นหน้าข้าเสีย” นางเสียบกระบี่เข้าฝักขณะที่ยกมือขึ้นกอดอก “หากท่านยังเลือกที่จะระรานข้าไม่เลิก ท่านจะหาว่าข้าไม่เห็นแก่สายสัมพันธ์กาลก่อนไม่ได้หรอกนะ ทายาทสายรอง”
ถ้อยคำเน้นย้ำราวกับต้องการบทขยี้จุดที่อ่อนด้อยกว่า นัยน์ตาสีชาที่สบมองมาแข็งกร้าวมิยินยอม
ฉับพลันร่างกายของหยวนถังกลับปรากฏหมอกควันสีดำน่าสะอิดสะเอียน หยวนจื่ออี๋กะพริบตาปริบๆ ไม่มั่นใจว่าสิ่งที่นางเห็นใช่ตาฝาดไปเองหรือไม่
ในระหว่างที่นางพยายามจะพิจารณาให้ถี่ถ้วนอยู่นั้น ราชทูตแห่งแคว้นเฉาซึ่งกำลังโมโหถึงขีดสุดก็ตะโกนเสียงดังลั่น
“สมควรตาย!” หยวนถังขบกรามแน่น หมายจะคว้าคอเ
