“ตื่นเร็ว”
เสียงเย็นที่ติดความเร่งเร้าร้องเรียกเข้ามาในโสตประสาท คล้ายอยู่มิไกลหากก็มิใกล้จนเกินไปนัก
“ตื่นเร็วเข้า!”
น้ำเสียงที่ดังมากกว่าเดิมกระตุ้นให้หยวนจื่ออี๋ลืมตาโพล่งขึ้นมาในความมืด ก่อนจะพบว่าเหนือร่างตนเองมีเงามืดขุมหนึ่งทาบทับลงมา ในมือของเขาถือมีดสั้นยกสูงขึ้นเหนือลำคอเรียว กลิ่นอายรอบกายเต็มไปด้วยไอสังหารไร้ความปรานี
เด็กหญิงได้สติก็ตัวสั่นเทา สองมือชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อขณะที่ดวงตากรอกไปมาอย่างสับสน มิอาจตั้งรับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้ทัน
“อย่า!”
หยวนจื่ออี๋กรีดร้องสุดเสียง แต่ก็มิอาจทำให้ผู้ลงมือชะงักได้แม้เศษเสี้ยว มือใหญ่ทิ้งตัวลงมาพร้อมกับวัตถุแหลมคม ความปวดร้าวแทงลงบนหน้าอกของนางเข้าอย่างจัง!
หยวนจื่ออี๋สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ รับรู้ถึงแผ่นหลังอันเปียกชื้น ภาพของบางสิ่งที่บดบังทัศนียภาพส่งผลให้นางแทบกรีดร้องออกมาอีกหนเหมือนจมอยู่ในห้วงของฝันร้าย ทว่าเมื่อสังเกต
