บทที่5 กลับมาตั้งใจเรียน
1085 Words
บทที่5
กลับมาตั้งใจเรียน
วันต่อมา
ฉันตื่นขึ้นมาเพราะถูกคุณแม่กับป้าพลอยปลุก เมื่อวานไข้ขึ้นจนลุกไม่ไหวแต่วันนี้ตื่นขึ้นมาค่อยเบาตัวหน่อย
"มากินข้าวก่อนลูก"
"แม่ขึ้นมหาลัยหนูขอไปอยู่คอนโดได้ไหมคะ"
ผู้ใหญ่ทั้งสองรีบมองหน้ากันทันที แค่อยู่บ้านยังก่อเรื่องขนาดนี้ ไปอยู่ไกลหูไกลตาไม่รู้ว่าแม่ตัวดีจะก่อเรื่องอะไรอีกไหม
"แม่ว่าไว้รอคุยกับคุณพ่อดีกว่าลูก วันนี้คุณพ่อมีเคสผ่าตัดใหญ่น่าจะกลับเย็นเลย"
"เฮ้อ!"
"เบลเรื่องนี้แม่ต้องพูดนะ เมื่อวานเด็กคนนั้นสารภาพมาหมดแล้วว่าหลอกให้เบลออกไป มันจะขายเบลให้พวกค้ากาม ถ้าคุณพ่อไม่แอบตามไปจะเป็นยังไง"
ไอ้พี่ซี! ฉันอยากจะฆ่ามันจริงๆเลย ฉันรีบกินข้าวกินยาเพื่อลงมาข้างล่าง ลงมาก็เจอคุณปู่นั่งรออยู่ คงมีแค่ปู่ที่ไม่เคยดุฉันเลย รักคุณปู่ที่สุด
"เบลมาหาปู่หน่อยเร็ว"
"คุณปู่คะ เบลไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ เมื่อคืนเบลเจอใครก็ไม่รู้มาช่วยเบลเอาไว้ค่ะ"
"งั้นเหรอ อืม...ช่างเถอะหลานปู่ปลอดภัยก็พอแล้ว คราวหลังไม่เอานะลูกไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับพวกนั้นอีกรู้ไหม"
"ค่ะ.."
ฉันออกมานั่งโง่ๆอยู่คนเดียวถ้าเมื่อคืนก่อนไม่เจอพี่คนนั้นและคุณพ่อที่ขับรถตามไป ฉันอาจจะถูกจับไปขายแล้วก็ได้
อีกด้าน....
ผู้ใหญ่ทุกคนนั่งมองลัลลาเบลจากด้านในก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ต้นหอมยังไม่อยากให้ลูกสาวออกไปใช้ชีวิตลำพังเพราะห่วงเรื่องความปลอดภัย
"ว่าแต่เมื่อคืนใครกันที่มาช่วยหนูเบล" คุณพลอยถามด้วยความสงสัยจนคุณอาทิตย์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"ไอ้หมอมันบอกว่าที่คู่หมั้นของเบลนั่นแหละ รายนั้นแวะปั๊มแล้วช่วยเบลเอาไว้ แต่ยังไม่มีใครรู้นะว่าคู่หมั้นของตัวเองเป็นใคร"
"หอมกลัวว่าทางนั้นจะรับแม่ตัวดีของเราไม่ได้จังเลยค่ะคุณพ่อ"
"ยังไม่ถึงวันนั้นอย่าพึ่งคิดอะไรให้ปวดหัวเลยหนูต้นหอม เท่าที่พ่อรู้มาวาโยเองก็ไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน บางทีอาจจะมาหลงเสน่ห์คนของเราก็ได้นะ"
"สาธุเลยค่ะ" คุณพลอยยกมือขึ้นไว้ท่วมหัวทำเอาคุณอาทิตย์ขำก๊ากเลย
///วาโย///
ผมถูกคุณพ่อกับคุณแม่เกลี้ยกล่อมให้พาพวกท่านไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล ผมรู้นะว่าอยากไปหาหมอเบย์ แต่เอาเถอะถึงผมไม่ไปผมก็ต้องไป ขัดคำสั่งไม่ได้เลยจริงๆ
มาถึงโรงพยาบาลพ่อกับแม่ผมก็พากันเดินเข้าไป เหลือแค่ผมที่นั่งหงอยอยู่คนเดียว ผมนั่งเล่นเกมรอจนพ่อกับแม่ผมออกมา ส่วนหมอที่เดินมาด้วยคงเป็นว่าที่พ่อตาผมแน่ๆ พ่อยังหล่อขนาดนี้ลูกสาวจะสวยขนาดไหนวะ
"สวัสดีครับ"
"ครับ สบายดีนะวาโย"
"สบายดีครับ"
"หมอเบย์ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวลูกชายของเราจะดูแลหนูลัลลาเบลให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ"
"ขอบคุณมากครับ จริงๆผมก็แอบใจหายนะ เห็นลูกตัวเองกำลังจะมีคู่หมั้น แต่ผมเชื่อใจวาโยนะว่าจะดูแล อบรมสั่งสอนลูกสาวผมได้ ลูกผมค่อนข้างดื้อไปหน่อย ผู้หญิงคนเดียวของบ้าน^^"
"ดื้อกับผม ผมตีหมดไม่สนลูกใครหรอกครับ
-_-"
ดูเหมือนคำตอบของผมจะทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสามหัวเราะชอบใจ ดูจากบุคลิกและการพูดจาของคุณว่าที่พ่อตาแล้ว ผมว่าบ้านนี้น่าจะสอนมารยาทและพื้นฐานการเข้าสังคมมาเป็นอย่างดี
หลังจากจากกลับมาจากโรงพยาบาล พ่อกับแม่ผมท่านก็ต้องเตรียมบินไปต่างประเทศบ้านผมก็แบบนี้แหละ มีอีกหลายอาชีพที่บ้านผมทำ
"วาโยเดี๋ยววันเสาร์แม่จะไปทานข้าวบ้านคุณหมอเบย์นะ หนูลัลลาเบลหยุดพอดี"
"ผมอยากเห็นหน้าจังเลย-_-"
"ทำเป็นใจร้อน เอาเป็นว่าน่ารักมาก ลูกต้องชอบเธอแน่ๆ"
ดูแม่ผมจะมั่นใจเหลือเกินว่าผมจะชอบเธอ เกิดมาจะ30ปีผมต้องมาเสียความบริสุทธิ์ให้คนที่แม่หามาให้เหรอเนี่ย ถ้าเกิดยัยนั่นไม่บริสุทธิ์นะผมจะฟ้องปวีณา!!!
เดี๋ยวก่อนผมคิดอะไรของผมเนี่ยเธอยังเด็ก มีเวลาอีกหลายปี ถึงเวลานั้นเธออาจจะเปลี่ยนใจจากผมก็ได้ หรือไม่ผมก็อาจจะไม่ชอบเธอ
บ้านพยัคฆ์เมฆา
ทันทีที่หมอเบย์เดินลงจากรถก็ส่งเสื้อกาวน์ที่เปื้อนเลือดให้แม่บ้านเอาไปซักรีดให้อย่างดี ต้นหอมส่งซิกให้สามีรับรู้ว่าตอนนี้ลูกสาวอยู่ในสวนดอกไม้ของคุณอาทิตย์ หมอเบย์จึงค่อยๆเดินไปยืนอยู่ด้านหลังของลูกสาว
"ยังมีไข้อยู่ไหม"
"คุณพ่อ-_-"
"พ่อถามว่ายังมีไข้อยู่ไหม-_-"
"ไม่มีแล้วค่ะ"
"ทบทวนความผิดของตัวเองหรือยัง สิ่งที่ตัวเองทำมันผิดหรือถูก"
"ทบทวนแล้วค่ะ เบลขอโทษค่ะฮึก!"
แค่ได้ยินเสียงสะอื้นผู้เป็นพ่อก็รีบดึงลูกสาวมากอดเพื่อปลอบใจ มีหรือที่คนเป็นพ่ออยากจะตีลูก ถ้าเมื่อคืนลูกสาวเป็นอะไรขึ้นมาตนคงขาดใจตาย
"สัญญากับพ่อว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก!"
"สัญญาค่ะ ว่าจะไม่คบพวกนั้นแล้ว อีกแค่2เดือนจะเรียนจบแล้ว เบลจะตั้งใจเรียนค่ะ"
"ครับ วันเสาร์นี้พ่อมีแขกนะ จะมาทานข้าวด้วย"
"ใครเหรอคะ เบลต้องอยู่ด้วยไหมคะ"
"ต้องอยู่สิลูก ท่านอธิการบดีกับรองอธิการบดีของมหาวิทยาลัยที่เบลจะไปเรียนนั่นแหละ"
"ข้าวบ้านไม่มีกินหรือไง! -_-"
"เบลยังไม่ทันไรก็ปากเสียอีกแล้ว พ่อจะไม่คุยด้วยแล้วนะ!"
"ฮ่าๆ หยอกๆค่ะ เบลขอโทษนะคะเบลรักพ่อที่สุดเลย อย่าโกรธเบลเลยนะคะ"
"ชิ! ทำเป็นอ้อนเหมือนแม่คิดว่าพ่อจะหลงกลหรือไง" หมอเบย์รีบหันหน้าหนีเพื่อแอบอมยิ้มคนเดียว แต่การกระทำของหมอเบย์ก็ไม่อาจพ้นสายตาของต้นหอมที่ยืนกอดอกยกยิ้มอยู่ด้านหลังได้เลย
- Writer
