ว่าที่พระชายา
บรรยากาศในจวนคายซินยามนี้อบอุ่นคึกคักด้วยผู้คน แม้จะล่วงเข้าสู่ช่วงกลางของฤดูใบไม้ร่วง ทว่าไอร้อนจากผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาเพื่อจัดเตรียมงานแต่งงานของชินอ๋องหมวกเหล็กผู้ปกครองดินแดนทางใต้ของแคว้นเฉิน ได้ขับไล่อากาศอันหนาวเย็นในตอนบ่ายคล้อยไปเกือบหมดสิ้น
“หลิวกูเหนียง"
หลิวอี้เฟยเงยหน้าขึ้นจากกู่เจิงที่นางกำลังปรับเส้นสายดนตรี เมื่อได้ยินเสียงเรียกของหญิงรับใช้ส่วนตัวที่พ่อบ้านหยินโปจัดหามาให้ ซึ่งยามนี้ทุกคนในจวนคายซินต่างก็เรียกนางว่า หลิวกูเหนียง ตามท่านพ่อบ้านใหญ่
“ซิ่วเอ๋อร์ มีธุระอันใดกับข้าหรือ”
“ท่านพ่อบ้านหยินโปให้มาแจ้งว่าคนจากฝ่ายพิธีการและฝ่ายเครื่องแต่งกายเดินทางมาถึงเรือนรับรองแล้ว”
ซิ่วเอ๋อร์ยังคงยืนรอนายหญิงของนางอยู่ที่เดิม แม้ก่อนหน้านั้นหลิวอี้เฟยจะให้นางไปช่วยงานบ่าวรับใช้คนอื่นๆ ในจวนเพราะไม่ต้องการให้ใครมารบกวนตอนที่ต้องการใช้สมาธิในการประดิษฐ์
