Beste kendine inanamıyordu. Gerçekten inanamıyordu!
Çünkü yaptıkları ne mantıklıydı, ne de bilinçli… Nasıl yapmıştı sahi bunları? Nasıl böyle bir cesaret serpilmişti içine birden bire, o anlık?
İnanamıyordu… Düşündükçe daha da inanılmaz geliyordu her şey!
Ama yapmıştı işte; söylemişti. Ve işin kötü yanı içinde bir gram bile pişmanlık yoktu. Saf, kendine has bir huzur ve bunların getirdiği şaşkınlıktan başka hiçbir şey yoktu içinde...
Buradaydı, onu bekliyordu!
Dün, tam da bu noktada söylemişti ona o sözleri.
Aral okul çıkışı onu eve bırakmış; gitmeden önce omuzlarını tutarak “Beste, düşündün mü?” diye sormuştu. Neyden bahsettiğini ikisi de biliyordu elbette: Beste ve Aral’ın pazar günü yapacakları düet…
Aral’ın o yemyeşil gözleri umutla parlıyordu. Bahar gibiydi o gözler dün, ıl
