Acı somuttu… Acı tekti… Acı artık her yerdeydi…
Kollarından beynine kadar ulaşmış, sonra beyni onu bütün bedenine sarmıştı bilinçsizce.
Saf acıydı şimdi her şey…
Beste’yi tutan kolları onu korumak istercesine sıkılaştı. Bu çaresizliğin bedelini onun küçük bedeni ödememeliydi, buna izin veremezdi.
Saçlarındaki ellerini çekip kulağına eğildi. “Şşşt ağlama, lütfen Beste… Yardım edeceğim, söz veriyorum…” dedi kısık bir sesle.
Ölmek, şu an onu böyle görmekten daha güzel görünüyordu gözlerine… Ama ölemezdi de! Bu kadar bencil olmamalıydı!
Beste bu haldeyken Beste’si acı çekerken böyle şeyler yapamazdı!
Yalvarırım, demişti Beste’si. Aral’ın bilmemesi için yalvarmıştı ona… Ne dediğini bilmeden Güney’in acısını fark etmeden söylemişti. Ona sığınarak…
Bu güveni boşa çıkaramazdı Güney. O ac
