My Dominant Girlfriend

“TICIA!” Halos mabulahaw ang buong school campus nang marinig ang sigaw ng isang babaeng papalapit kay Leticia o mas kilalang ‘Ticia’. Nagmamamdali pa itong sinalubong siya sa gate nang makita siya na para bang matagal na silang hindi nagkita. The girl who excitedly approaching her was Vien – her best friend. Also known as the ‘it girl’ of Dalton Academy. It may sound funny and weird pero sobrang layo ng personality nilang dalawa. Ticia, who was actually the daughter of the owner of a well-known fashion industry, was just a simple lady and plain. Hindi siya magarbong manamit tulad ng kanyang ina na si Stella Villaflor. But she likes to wear jewelries who personally designed by her mother. Kaya nga sa kanya nakapangalan ang isa nilang jewelry store na may mahigit one thousand branches lang naman all over the world. Samantalang si Vien naman ay anak ng isang business tycoon na kayang bilhin ang pagkatao ng sino mang kaharap niya. And as part of being the heiress of one of the biggest construction firms, palagi nitong sinasabi kay Ticia na she needs to be presentable all the time. Wala ngang ideya ang kahit na sino kung paano sila naging close sa isa’t isa. “Vien, nasasakal ako…” reklamo ni Ticia nang salubungin siya ng napakahigpit na yakap ni Vien. Kaagad namang kumalas ang kaibigan sa pagkakayakap sa kanya nang marinig ang daing niya. “Sorry. Na-excite lang ako. ‘Coz finally! We’re schoolmates now! Like OMG! I’m so excited to meet you with my friends!” The two is the best example of nonchalant and OA. Si Ticia ang nonchalant na walang pakialam sa nangyayari sa paligid niya habang si Vien ang pinaka-OA na may reaction sa lahat ng bagay. But they attract platonically. “Pwede bang mamaya na lang? Kailangan ko munang hanapin ang classroom ko dahil ten minutes na lang, male-late na ‘ko!” Ticia had a morning class that day. And worse, it was her first day of her school as a transferee student. Ayaw naman niyang masira ang image niya sa academy just because of being late. “Oh, okay. I’ll help you. Ano bang room number ng first subject mo?” Ticia showed her schedule notes to Vien to find her room number. “Room 301. Samahan na kita pero magkita tayo mamaya after class mo. Ipapakilala kita sa friends ko. I’m sure matutuwa ang mga ‘yon.” Ticia just said “okay” and followed after Vien. The campus of Dalton Academy was new to her. Matagal na niyang naririnig ang tungkol sa sikat na akademya pero kahit kailan ay hindi pa niya napasok ang loob noon. Madaming bago sa paningin niya tulad na lang ng cafeteria na aakalain mong five-star restaurant sa laki. Hindi rin nakaligtas sa kanyang pagkamangha ang naglalakihang mga gusali na school building lang naman pero parang condo units ang modernong disenyo. School ba talaga ‘to? “That’s also my initial reaction when I step my foot on my first day here.” Napansin pala siya ni Vien na nakatulalang namamangha sa mga nakikita. “Sorry. Na-amaze lang kasi ako sa school na ‘to. I wasn’t expecting this big.” “Well. Welcome to Dalton Academy, and…” Vien laid her right hand on the front door beside her before she continued what she was about to say. “Welcome to your classroom.” Right at that moment, magkahalong kaba at excitement ang naramdaman ni Ticia. She found herself stunned by the students’ chaos inside the classroom where she was going to attend. May mga nagbabatuhan ng papel sa isang sulok habang ang iba naman ay nagchi-chismis-an lang. May mangilan-ngilang nagbabasa ng libro pero mabibilang lang sa daliri. “Hindi rin talaga sa lahat ng oras, perperkto ang isang bagay ‘no?” she pertained. “As I have said, welcome to your classroom.” Mapanudyong nginitian naman siya ng kaibigan. “Sige na, Tish. I have to go. See you later.” Vien call her ‘Tish’ sometimes para lang mapaiksi pa lalo ang pangalan niya at kapag nagmamadali siya. Kaya mabilis itong nagpaalam sa kanya matapos tingnan ang phone nito. Upon entering the classroom, she stood in front of the chaos. Dahil nga first day niya, gusto naman niyang magpakilala sa mga new classmates niya. “H-Hello, guys. I’m Leticia Villaflor. But you can call me Ticia if you want,” she said with a big smile on her face. The students faced her in a second then continued what they were doing. Wala ni isa sa kanila ang nag-hi man lang sa kanya. Ganoon yata talaga sila mag-welcome ng transferee, tititgan lang saglit tapos ay balik na sa agenda. Sa halip na alalahanin ni Ticia ang saglit na atensyon na nakuha niya ay nagpasalamat na lang siya dahil wala pa ang professor nila sa Psychology noong mga oras na iyon. Inabala na lamang niya ang sarili sa paghahanap ng bakanteng upuan. Luckily, may nakita naman siya. Walang kahit ano’ng gamit sa upuan na iyon kaya sigurado siyang walang nakaupo roon. Pero para makasiguro, tinanong niya ang lalaking abala sa pagbabasa ng makapal na libro na katabi lang ng bakanteng upuan. “Kuys, may nakaupo ba rito?” The guy with thick-eyeglasses just stared at her then got back on what he was reading. Sungit naman. “Paupo ako, ha?” paalam niya kahit alam niyang hindi siya papansinin ng lalaking mas makapal pa ang librong hawak kaysa sa bag na dala niya. Dahil wala naman siyang kakilala pa sa loob ng classroom, mas pinili niyang tumingin-tingin muna sa socials niya. Hawak ang phone habang nag-i-scroll ay hindi niya inaasahan na tatama sa kanya ang bola ng basketball. Saktong lumapat sa mukha niya ang screen ng kanyang phone kasunod ang bolang bigla na lang bumulaga sa kanya. “Who did that?!” Halos bumakat sa mukha niya ang screen ng phone kaya iyon kaagad ang naging initial reaction niya. “Oops… sorry.” Bumungad sa kanya ang binatang naka-peace sign pero may mapanudyong ngiti. The guy was kind of cute pero hindi sapat iyon para maging arogante siya. Ticia quickly got the ball tapos a ibinato iyon sa lalaking bumato rin sa kanya ng bola na sumakto naman sa mukha nito. Everyone was shocked. Natuon ang atensyon ng lahat sa kanilang dalawa. Dahil sa lakas ng impact ng bola sa mukha ng lalaki, gumuhit sa ilong nito ang pulang likido. Mukhang nasapul nga ni Ticia ang lalaki dahil literal na nag-nose bleed ito. Halo-halo ang naging reaksyon ng mga nasa loob: ang iba ay gulat samantalang ang iba naman ay parang na-amaze pa sa ginawa niya. Pinunasan ng lalaki ang nagdurugong ilong pagkatapos ay tinitigan siya nang masama. “You're dead.” The lad was about to hit her. Nakaumang ang kamao nito nang sugurin siya ng binata pero isang matigas na boses ang nagpatigil dito. “Vander!” Maybe that’s the name of the guy. Hindi naman siguro ito titigil sa gagawin sana sa kanya kung hindi iyon ang pangalan niya. “Sir!” Pumulas ang mga estudyante sa kanya-kanyang upuan nang marinig ang boses ng lalaking tingin niya ay nasa 40’s ang edad. “She was the first one—” “I don’t care. Hindi ka pa rin dapat nananakit ng babae.” Ang kaninang mayabang at aroganteng lalaki ay tila ba tumiklop sa isang iglap. “Go to the school clinic and fix yourself instead.” “Yes, Sir,” kalmadong sagot nito bago siya nilingon at bumulong. “Hindi pa tayo tapos.” “Hindi ako natatakot sa ‘yo,” bawi ni Ticia sa lalaki bago mapang-asar na dumila. Wala namang nagawa si Vander at lumabas na lang ng classroom para ipagamot ang pinadugo niyang ilong nito. “Sorry about that,” saad naman ng lalaking nagligtas sa kanya mula kay Vander. “Anyway, I think you’re the transferee here. Miss Villaflor, right?” “Yes, Sir.” “I’m Professor Alejo, your professor in Psychology 101,” pakilala nito. Ticia bowed her head. “Good morning, Sir.” “You may go back to your seat.” “Thank you po.” First day of school pa lang pero mukhang disaster na kaagad ang sumalubong sa kanya. Hindi naman mawala sa isipan niya ang nangyari kanina. Somehow, she felt guilty for what she did to Vander dahil napadugo niya ang ilong nito. Kung sakaling magkita ulit sila, hindi naman niya alam kung mag-so-sorry siya. Deserve naman kasi ng mayabang na katulad nito ang nangyari. All she can say is… buti nga sa kanya.