SIWAT TALK
เวลาล่วงเลยเกือบสามชั่วโมงที่คนบนเตียงยังคงนอนหลับใหลไม่ได้สติ
ผมนั่งเหม่อมองไปบนกำแพงสีขาว พลางลูบเส้นผมนุ่มๆ ของอีกคนอย่างเบามือ
บางครั้งในหัวผมก็มีคำถามที่เอาแต่บอกว่า ถ้ามีคนรู้ในด้านมืดของตัวเอง ยังจะมีคนยืนอยู่ข้างผมหรือเปล่า
ถ้ามีคนรู้ว่าผมเก็บงำความลับอะไรไว้ภายใต้ริมฝีปากที่ไม่สามารถพูดออกไปได้ มันจะรังเกียจผมหรือเปล่า
รัฐศาสตร์ยังอ่อนหัดเกินกว่าจะต่อกรกับพี่ศรันย์
ไอ้รัฐไม่สู้คน แต่มันก็เหมือนว่าผมกำลังเห็นตัวเองผ่านแววตาของมันเช่นกัน
เพราะครั้งหนึ่งผมก็เคยกลัวจนตัวสั่นเทิ้ม กับแค่ปลายกระบอกปืนที่กำลังจ่อหัวเพียงกระบอกเดียว
ผมบอกตัวเองว่าอาจจะรู้สึกเจ็บแค่แปปเดียวเดี๋ยวก็หายไป แต่มันไม่ใช่ ผมจะใช้ชีวิตต่อไปให้ดีอย่างที่แม่หวัง
การที่ยกกระบอกปืนขึ้นขู่อีกฝ่าย มันก็เพียงแค่บททดสอบที่ผมอยากจะรู้เท่านั้น
และถ้าหากมันตื่นขึ้นมา แล้วเลือกที่จะเดินจากผมไป ผมก็จะไม่ร
