SIWAT TALK
"มึงไปจัดการอารมณ์ของตัวเองก่อนเหอะว่ะ"
"ที่มึงไม่มีเพื่อน เพราะมึงเป็นแบบนี้ไงวัช"
"กูจะเอาอะไรไปเข้าใจมึงวะ"
"มึงแม่งเหี้ยว่ะ รู้ตัวปะ"
ยิ่งนึกถึงคำพูดของคนซื่อบื่อก็ยิ่งทำให้ผมอารมณ์ขึ้น
มือจับพวงมาลัยด้วยอารมณ์โกรธจัด เท้าเหยียบคันเร่งแซงซ้ายแซงขวา ไม่มีปลายทางที่อยากจะไปรู้แค่ว่าอารมณ์มันเดือดจัดจนอยากหาที่ระบาย
ทำไมผมต้องปล่อยความรู้สึกไปกับคนโง่ที่ไม่คิดอะไรเลยแบบมันวะ
ไอ้เวรนั่นเต้นเสียดสีอย่างกับจะสิงร่าง แถมยังกรอกเหล้าเพียวใส่ปากหวังมอมขนาดนั้น มันไม่รู้อะไรจริงดิ
ผมนั่งมองเกือบสิบห้านาทีที่มันกรอกเหล้าใส่ปากไอ้รัฐอยู่คนเดียว จนหน้าแดงขนาดนั้นแล้วก็ยังไม่หยุดเวียนเหล้ามาอีก
เชื่อเขาเลยว่ะ
เพื่อนเหรอวะ เหอะ
เพื่อนกันจริงเขาไม่มองกันด้วยสายตาแบบนั้นหรอก ทำไมผมจะมองไม่ออกว่าสายตาที่ไอ้หมอนั่นมันมองรัฐ หมายความว่าอะไร
"พ่อทำร้ายแม่ พี่ชายก็เห็น ฮึ่ก"
"วัช"
