รักวุ้นๆของยัยเห็นผี

แรกพบ

ฮือ ฮือ ช่วยด้วย ช่วยหนูด้วย ตึก ตึก ใครก็ได้ช่วยหนูที

​ปัง!! ปัง!! อ๊าก ตูมมมมม!!!

เฮือก!! ฉันสดุ้งตื่น "ฉันฝันเหรอเนี้ย" มือที่แตะหน้าอกข้างซ้ายจนทำให้ได้ยินเสียงหัวใจเต้น ตึกตัก ตึกตัก ทำไมฉันถึงฝันเห็นแต่เรื่องเดิมๆด้วยนะ

กรี๊งๆ กรี๊งๆ

(ไอ้นาวแกเมื่อไหร่จะมามหาลัยมันจะถึงเวลาแล้วนะ) เสียงคนไหนสายคือเพื่อนฉันเองมันชื่อธาม

"ว่าแต่นี่มัน ฮะ 8 โมง ไอ้ธามแค่นี้ก่อนนะฉันจะรีบไป" ติ๊ด ฉันกดวางสายทันทีแล้วรีบเข้าอาบน้ำแต่งตัวทันที ฉันที่ต้องไปคุมเด็กปีหนึ่งที่จะต้องทำกิจกรรมรับน้องตอน 08:30 นาฬิกา ขืนไปสายฉันต้องเจอรุ่นพี่ฆ่าแน่ๆ

อ้อ ฉันชื่อมะนาว ปณิตา ทราวรวสัตย์ ฉันเรียนคณะวิศวกรรมศาตร์นะ ฉันเป็นลูกคนเดียว ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้รวยอะไร พ่อกับแม่เปิดร้านอาหารเล็กๆเพื่อส่งฉันเรียน และฉันก็ทำงานระหว่างเรียนเหมือนกันนะ ช่วยแบ่งเบาภาระพ่อแม่ เด็กดีใช่ไหมล่ะ ส่วนเรื่องนิสัยงั้นเหรอ ฉันว่าฉันนิสัยดีนะ ฮา ฮา ฉันน่ะมีเพื่อนอยู่สี่คน คนแรกมันชื่อธาม เป็นผู้ชายแถมหล่อมากๆแต่เป็นผู้ชายที่ฮาร์ดคอร์ไปหน่อย คนที่สองมันชื่อเต้ มันเป็นผู้ชายที่พูดจากวนอวัยวะเบื้องล่างมากแต่เห็นแบบนั้นมันก็สุภาพบุรุษนะ คนที่สามมันชื่อมอคค่ามันเป็นผู้ชายโคตรคุณชายเลย ส่วนคนที่สี่เธอชื่อฟ้าใสเป็นเพื่อนผู้หญิงของฉัน นางเรียนแพทย์ นางเป็นคนน่ารัก ใครๆอยู่ใกล้ก็ตกลุมรักนางทั้งนั้น เล่าจนเพลินเลยเอาเป็นว่าแค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องรีบไปมหาลัยนะ

ตึก ตึก "แม่ นาวไปเรียนก่อนนะ" ฉันตะโกนบอกผู้เป็นแม่ก่อนจะรีบวิ่งไปมหาลัย

"ลุง จอดๆ ไปมหาลัยเลย" ฉันโบกลุงวินมอเตอร์ไซค์

"เองรีบไปไหนวะ รู้ไหมข้าตื่นเต้น" ลุงโชคแกเป็นวินมอเตอร์ไซค์ที่อายุมากที่สุดในซอยนี้เลยล่ะ แถมฉันกับแกก็สนิทกันมากด้วย

"โห่ ลุงขับให้มันเร็วๆกว่านี้ได้ไหมฉันรีบ" ก็ดูลุงแกขับรถสิ ขนาดสามล้อแกยังไม่กล้าแซงเลย โอ้ยฉันละเพลีย

"ปกติแค่นี้ข้าก็ว่าเร็วแล้วนะ ข้าไม่ใช่เด็กแว้นนะเว้ยไอ้นาว" ไม่เกิน 40 นี่คือเร็วของลุงใช่ไหม โอ้ย

"ลุงๆจอดๆ แล้วลงจากรถเดียวฉันจะขับเอง" เมื่อลุงโชคขึ้นรถแค่นั้นแหละ

"ลุงจับดีๆนะ" บรึน! บรึน! ฉันเร่งเครื่องจนถึง 80

"ไอ้นาวเองจะฆ่าข้าหรือไงวะ เองขับช้าๆไม่ได้หรือไงวะ" ลุงก็รู้ว่าฉันรีบแค่ไหน แต่ฉันไม่พาลุงไปตายหรอกน่า

เอี๊ยด ไม่นานฉันก็ขับรถถึงมหาลัย ฉันรีบลงแล้วถอดหมวกกันน็อคให้ลุงโชคทันที

"เฮ้ย เองจะไปไหนวะค่ารถข้าล่ะ"

" ลงบัญชีไว้ก่อนนะลุง เดี๋ยวฉันไปจ่าย" จากนั้นฉันก็รีบวิ่งทันที

" กว่าจะมาได้พวกกูนั่งรอจนรากจะงอกแล้ว"

"ทำเป็นบ่นนะไอ้ธาม ว่าแต่วันนี้ทำไมไม่เห็นไอ้พี่เฮดว้ากล่ะ" ที่ฉันถามหาอ่ะไม่มีอะไรมากหรอก ถ้าพี่เขาเห็นฉันมาสายล่ะก็ต้องเจอเรียกพบแน่เลย

"อ๋อ ไอ้พี่มันปล่อยพวกน้องๆให้พักอ่ะ แต่แกไม่ต้องกลัวนะ เพราะมีอย่างอื่นที่น่ากลัวกว่านี้อีก"

" ไอ้เต้ แกพูดแบบนี้หมายความว่าไง" ฉันมองไปที่ไอ้เตเพื่อรอฟังคำตอบจากมัน

" อาจารย์สมรศรีเรียกแกให้เข้าไปพบ" แค่กๆ ฉันสำลักน้ำลายตัวเอง มันเป็นอะไรที่ชวนขนลุกทุกครั้งที่ได้ยินชื่อนี้

" งั้นฉันไปก่อนนะ" ไม่รอช้าฉันก็รีบวิ่งทันที ที่อาจารย์เรียกพบคงไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกนะ

ก๊อก ก๊อก ฉันยืนเคาะประตูห้องอาจารย์สมรศรี แอ๊ด ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ความเย็นของแอร์ทำให้ฉันขนลุกทันที

"สวัสดีค่ะ อาจารย์เรียกฉันมาพบมีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันพูดโดยสายตายังก้มมองพื้นอยู่

"นี่มันเทอมที่เท่าไหร่แล้ว ถ้าเธอยังอยากติด F ฉันคงต้องให้เธอลงเรียนใหม่"

ใช่ ฉันขีดเส้นตายใกล้จะติด F. ของอาจารย์สมรศรี ก็วิชาเพิ่มเติมที่แกสอนดันเกี่ยวกับการว่ายน้ำนี่ ไอ้ฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็นซะด้วย เฮ้อ ทำไมฉันถึงเลือกลงวิชานี้นะเหรอ ก็เพราะว่าวิชาเลือกที่ฉันอยากเรียนดันเต็มซะก่อนนะสิ แถมยังเต็มทุกวิชาด้วยนะไม่ใช่แค่วิชาที่ฉันอยากเรียน กรรมนั้นก็เลยตกมาอยู่ที่ฉันเพราะเหลือแค่วิชาของอาจารย์สมรศรีนี่แหละที่เหลือให้ได้เข้า

"ก็ฉันว่ายน้ำไม่เป็นนิ" เงียบ อาจารย์อย่าเงียบแบบนี้สิใจคอไม่ดีเลย

"โอเค ฉันมีทางเลือกให้เธอ" ฮะ ฉันมองอาจารย์ด้วยความสงสัย

"รู้จักต้าที่เป็นเด็กแพทย์ใช่ไหม"

"-.....-" ฉันขมวดคิ้มทันที ต้าไหน ไอ้นาวไม่รู้จัก

"เธอมัวไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้จักหนุ่มฮอตคนนั้น" ฉันจะมีเวลาไปรู้จักใครเล่าแค่ใช้ชีวิตแบบอิสระแทบจะไม่มีเลย

"อาจารย์อยากจะบอกอะไรนาวเหรอคะ" เข้าเรื่องสักทีเถอะอาจารย์ ถามฉันไปก็ไม่รู้จักหรอก

"ถ้าเธอทำให้หนุ่มฮอตคนนั้นยอมเป็นนายแบบให้มหาลัยได้ ฉันจะให้เธอผ่านรายวิชาของฉัน" ฮะ ว่าไงนะ แบบนี้ก็ได้เหรอ

"เอ่อ แล้วทางเลือกอื่นละคะ"

"ไม่มี" ไม่มี งื้อ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ โอ้ยชีวิตฉัน

เวลา 19:00 นาฬิกา ตึก ตึก ตึก ฉันที่กำลังเดินอยู่หน้ามหาลัยเพื่อจะรอรถกลับบ้าน เฮ้อ ฉันต้องทำจริงๆใช่ไหม

บรึน!! ฟู!! เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลืนทำให้ไม่ทันได้ระวังตัว เสียงน้ำที่กระเด็นใส่เสื้อผ้าฉัน เพราะจู่ๆก็มีรถหรูคันหนึ่งขับเหยียบน้ำจนทำให้น้ำกระเด็นใส่ฉัน

"โถ้เว้ย ซื้อใบขับขี่มาหรือไงวะ ไม่เห็นคนเดินอยู่หรือไง" ฉันที่ตะโกนด่าตามรถคันนั้นซึ่งมันจะไม่มีประโยชน์เลยก็ตาม

ตึก ตึก ฉันยังคงเดินไปเรื่อยๆกลับต้องชะงัก เพราะฉันเห็นรถคันที่เหยียบน้ำจนทำให้เปียกทั้งตัวจอดอยู่ริมทาง ฉันมองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินไปหารถคันนั้น เพราะแถวนี้ค่อนข้างไม่มีรถที่ขับผ่านมาเลยจึงทำให้ดูเงียบบวกกับบรรยากาศเย็นเพราะใกล้จะค่ำแล้ว มันจึงเหมาะสำหรับการเอาคืนของฉัน ฉันค่อยก้มแล้วเดินไปข้างๆรถคันนั้นช้าๆ จนหยุดอยู่ที่ล้อหน้า

ซีๆๆๆ เสียงลมที่ออกจากยางรถทำให้ล้อรถคันนั้นค่อยๆแบนลงเรื่อยๆ ฮาๆ เล่นกับใครไม่เล่น ถ้าไม่ติดที่ว่าใส่ชุดนักศึกษาแล้วก็ไม่มีเครื่องมือฉันคงถอดล้อออกไปแล้วละ

"อ๊า ซี๊ด ใจเย็นๆ สิครับ" เสียงครางของผมที่กำลังนัวเนียกับดาวคณะบริหาร เธอทำให้ผมคลั่งจริงๆ

"ก็นีน่า อยากทำให้คุุณมีความสุขนี่ค่ะ" เธอนี่ใจร้อนจริงๆ ขนาดบนรถก็ยังไม่เว้น

"เอ้ะ ต้าคะแถวนี้มีคนด้วยเหรอคะ" ผมหันไปตามที่นีน่าบอก ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินอยู่ด้วยสภาพที่เปียกปอน แล้วทำไมผมต้องสนใจยังไงก็ไม่มีใครเห็นอยู่แล้วเพราะรถผมติดฟิล์มดำ

"งั้นเราไปที่อื่นกันเถอะ" เอี๊ยด ผมที่กำลังจะขับรถออกแต่ก็ต้องหยุดรถเพราะรถมันส่าย ผมลงไปจากรถก็พบกับสาเหตุที่ทำให้รถส่าย

"รถเป็นอะไรเหรอคะต้า"

"ยางแบน เธอกลับไปก่อนนะ ฉันจะรอช่างอยู่ที่นี่" ผมรอได้ไม่นานช่างที่โทรเรียกก็มาถึง

"รถของคุณผู้ชายก็ยังสภาพดีนะครับ ไม่มีรอยรั่ว"

"แล้วทำไมมันถึงแบนได้ละ"

"เหมือนจะมีคนปล่อยลมยางครับ" ผมขมวดคิ้วทันทีเพราะบริเวณที่ผมจอดรถไม่มีคน แต่ ไม่ใช่สิ มีอยู่คนหนึ่ง