บทที่ 3 หัวใจรู้สึกเจ็บ (1)
1148 Words
ลออสิริไม่ละความพยายาม เมื่อเช้าวันใหม่มาถึงก็รีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งหน้า แต่งตัว แบบที่คิดว่าสวยสำหรับตัวเอง แม้รูปร่างจะมีความเจ้าเนื้อแต่ไม่ใช่อุปสรรคของการใส่เสื้อผ้า
วันนี้เธอใส่ชุดคอลเลกชันใหม่ ก่อนออกจากห้องได้ถ่ายรูปโพสต์ลงในโซเชียลเพื่อให้ลูกค้าเห็นเสื้อผ้าหน้าผม นอกจากเป็นเจ้าของแบรนด์แล้ว เธอยังเป็นดีไซเนอร์อีกด้วย เพราะฉะนั้นแบบของเสื้อผ้าทุกชุดออกมาจากมันสมองของเธอทั้งนั้น
Rrr Rrr Rrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้อง เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์จากคุณปลายฝันจึงรีบกดรับสาย พร้อมด้วยการทักทายเสียงอ่อนเสียงหวาน
“สวัสดีค่ะคุณยายโทรหาสิแต่เช้าเลยค่ะ”
“สวัสดีจ้ะหนูสิ ยายว่าจะโทรถาม หนูไปทำงานยังไงลูก รถจะไปส่งให้ตอนเที่ยงๆ” เพราะเป็นห่วงกลัวว่าที่หลานสะใภ้จะหารถไปทำงานไม่ได้ ท่านจึงโทรมาสอบถาม
“สิว่าจะนั่งรถไฟฟ้าไป ไม่ก็เรียกรถผ่านแอปเอาค่ะ”
คราแรกเธอคิดว่าจะนั่งรถสาธารณะแต่ลืมไปเช้าวันจันทร์คนน่าจะแน่นกว่าวันอื่นๆ แค่คิดถึงภาพคนบนรถไฟฟ้าก็รู้สึกเหนื่อย มีทางเดียวคือเรียกรถผ่านแอปพลิเคชัน อีกอย่างเธอไม่ได้จะไปทำงานแต่จะไปหาวิคเตอร์ เธออยากไปถึงก่อนเขา
“ลำบากแย่เลย เอาแบบนี้เดี๋ยวยายจะให้พี่วิคไปรับ” นี่แหละเหตุผลหลักของคุณปลายฝัน ตั้งใจจะให้หลานชายไปรับลออสิริ
“เกรงใจจังเลยค่ะ แต่สิขอไม่ปฏิเสธ”
“เดี๋ยวยายจัดการให้ลูก”
“ขอบคุณมากค่ะคุณยาย”
หญิงสาวยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม เมื่อวานก็ได้ขึ้นรถของเขา วันนี้ได้ขึ้นอีกแล้ว แต้มบุญสูงเหลือเกินที่อะไรๆ ก็เป็นใจให้เธอได้ใกล้ชิดวิคเตอร์
ด้วยความกังวลกลัวไม่สวยจึงหมุนตัวเดินกลับไปส่องกระจกอีกครั้ง ดูว่าหน้าเป๊ะไหม ผมปังหรือยัง เมื่อเห็นว่าทุกอย่างพร้อมแล้วก็รีบเดินออกจากห้อง แล้วลงมารอชายหนุ่มอยู่ใต้คอนโด
จนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง รถคันหรูของวิคเตอร์ก็มาจอดตรงหน้า ลออสิริจึงรีบขึ้นไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาไหว้เพราะชายหนุ่มแก่กว่าตัวเองสองปี
“สวัสดีค่ะพี่วิคขา ไม่ได้เจอกันหลายชั่วโมงคิดถึงสิไหมคะ”
หญิงสาวทักทายชายหนุ่มเสียงหวาน หาได้สนใจสีหน้าของสารถีหนุ่มสุดหล่อ ที่กำลังแสดงออกอย่างไม่ปิดบังว่าไม่ได้เต็มใจมารับเธอ ทุกอย่างล้วนเป็นคำสั่งของคุณยาย
“สีหน้าของผมตอนนี้ คุณว่าคิดถึงไหมล่ะ”
“มากค่ะ สีหน้าของพี่วิคกำลังบอกสิว่า คิดถึงที่สุดในโลก”
“เอาตาคู่ไหนมอง”
“สองคู่สวยๆ นี่ไง กลมๆ เนี่ย”
“เฮ้อ” มั่นมากยัยโอ่งราชบุรี “แล้วคุณจะให้ผมไปส่งที่ไหน”
“ไปบริษัทพี่วิคค่ะ”
“จะไปทำไมนักหนา บริษัทคุณก็มีไม่ไปดูแลบ้างเหรอ”
“สิจัดการทุกอย่างได้ วันนี้อยากไปที่บริษัทพี่วิคค่ะ”
“บริษัทผมไม่ใช่สนามเด็กเล่น”
“สิไม่ได้ไปเล่น แต่สิไปจีบว่าที่สามี”
ชายหนุ่มส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนจะเหยียบคันเร่งแล้วทะยานไปตามทาง เวลานี้สภาพการจราจรไม่ต้องบอก ติดทุกหนทุกทาง สมกับที่มีคนพูดว่า ไฟเขียวสามวิ ไฟแดงสามชาติ
ระหว่างรถติดไฟแดง ลออสิริหยิบแท็บเล็ตขึ้นมาตรวจงาน สีหน้าจริงจังปนเครียดของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มหลุดยิ้มเล็กน้อย จะว่าไปเวลายัยอ้วนสิตั้งใจทำอะไรก็ดูน่ารักเหมือนกัน ยกเว้นอยู่เรื่องเดียวคือตั้งใจจีบเขา
“สิต้องกลับไปทำงานที่บริษัท พี่วิคจอดให้สิลงแถวรถไฟฟ้าก็ได้ค่ะ” อยู่ๆ เธอก็เงยหน้าบอกเขาหลังจากเห็นอะไรบางอย่าง
“ไม่ไปทำงานที่บริษัทผมแล้ว?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม จุดยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเมื่อคิดว่า วันนี้จะไม่มีใครมานั่งบดบังทิวทัศน์ในห้องทำงาน
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้นั่งทำงานคนเดียว วิคเตอร์ถามตัวเองหลังจากหันไปจ้องตาลออสิริ
“ถามแบบนี้อยากให้สิไปใช่ไหม” เธอรู้ว่าเขาไม่ได้คิดแบบนั้นเพียงแต่อยากเย้าแหย่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา และดูเหมือนจะได้ผลเพราะวิคเตอร์รีบปฏิเสธเสียงแข็ง พูดเร็วจนลิ้นแทบพันกัน
“ไม่ใช่ ผมก็แค่ถามเพื่อความมั่นใจ ว่าวันนี้จะไม่มีคนไปนั่งขวางหูขวางตา ให้เป็นมลพิษทางสายตา”
ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากเห็นเธอไปนั่งในห้องทำงานอีก ไม่ไปนานๆ เลยยิ่งดี
“คนปากไม่ตรงกับใจ อยากให้สิไปนั่งเป็นเพื่อนก็บอกมาเถอะค่ะ สิรู้หรอกถ้าสิไม่อยู่ด้วยพี่วิคต้องเหงามากแน่”
“คิดเองเออเองเก่งจริงๆ ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย”
“ใช่เหรอ อย่าคิดถึงเขานะตัวเอง”
“คิดถึงก็บ้าแล้ว มาตัวองตัวเองขนลุก”
ชายหนุ่มรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ขนแขนถึงกับลุกพึ่บ จากนั้นก็ออกคำสั่งให้ลออสิริหยุดพูด ถ้าไม่หยุดเขาจะไม่ไปส่งเธอถึงที่ทำงาน หญิงสาวมีเหรอจะไม่ทำตามรีบพยักหน้าด้วยความเต็มใจ
ครึ่งชั่วโมงต่อมารถคันงามก็มาจอดลงตรงหน้าตึกที่ทำงานของลออสิริ ซึ่งตั้งอยู่ในตึกสูงหลายสิบชั้น ค่าเช่าต่อเดือนค่อนข้างแพงมาก แต่เธอสามารถเช่าได้ถือว่าเป็นคนเก่ง ตอนนี้เลยเวลาเข้างานไปแล้วทำให้บริเวณหน้าตึกรถไม่ค่อยพลุกพล่าน
“ขอบคุณค่ะ ถ้าสิว่างตอนเที่ยงจะไปกินข้าวด้วย”
“แต่ผมไม่ว่าง มีงานต้องทำ”
“ตอนเย็นก็ได้ ถ้าวันนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้ก็ได้”
“วันไหนผมก็ไม่ว่างทั้งนั้น คุณไม่ต้องเปลืองแรงหรอก”
“ไม่เปลืองค่ะ สิจะไปหานะคะ บ๊ายบายนะตัวเอง จุ๊บ”
หญิงสาวปิดท้ายด้วยการส่งจูบก่อนจะรีบลงจากรถ เมื่อเห็นใครบางคนกำลังเดินผ่านตาไปซึ่งเป็นผู้ชาย หน้าตาดีเสียด้วย
วิคเตอร์ค่อยๆ ขับรถออกไปแต่ยังไม่วายเหลือบมองลออสิริที่กำลังยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่งด้วยความสงสัย
เธอคุยอะไรทำไมถึงได้ยิ้มหน้าบานแบบนั้น
แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใคร เพื่อนของหญิงสาวเหรอ
- Writer
