เจ้านายผมต้องเดินทางไปต่างประเทศเลยส่งคนจากสำนักงานใหญ่มาดูแลแทน ผู้หญิงวัยสามสิบกลางๆ ดูเป็นคนเรียบร้อยระเบียบจัด ที่ไหนได้ล่ะ นั่นคือภาพลวงตาทั้งนั้น
ผมไม่เคยรู้ว่าภายใต้หน้ากากความสุภาพนั่น ซ่อนเปลวไฟเอาไว้
คุณนวลเพ็ญวางตัวเป็นผู้ใหญ่ใจดี เธอมักจะมีขนมมาฝากผมทุกเช้า ผมสบายใจไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนเก่า จนวันหนึ่ง...
“เบสวันนี้ออกไปข้างนอกกับพี่นะ”
บ่ายกว่าๆ เจ้านายใจดีเดินมาสั่งผม พนักงานคนอื่นเงยหน้ามองผม แล้วก็รีบหลบตา เมื่อนวลเพ็ญกวาดตามอง
ผมปิดคอมพิวเตอร์ ฉวยกระเป๋าสะพายคล้องที่หัวไหล่ พอดีกับที่คุณนวลเพ็ญเดินหน้าตึงออกมาพอดี
เธอเดินนำหน้าผม ผมพยายามเดินตามด้วยการเว้นระยะห่างไม่ให้น่าเกียจเกินไป ผมแปลกใจนิดหน่อย วันนี้เธอไม่ใช้บริการรถบริษัท เธอเดินเลยไปที่ลานจอดรถ
“เสร็จงานแล้ว พี่จะเลยกลับบ้านเลยน่ะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ เริ่มหนักใจหน่อยๆ ผมยังไม่รู้จุดหมายปลายทางเลย ผมเลยไม่รู้ว
