หลังจากที่เธอเก็บของออกจากบริษัทข้าวหอมก็ขับรถกลับมาที่บ้านคนเดียว เสียงร้องไห้แห่งความเจ็บปวดดังแข่งกับเสียงเพลงในรถ เธอไม่รับโทรศัพท์ใครทั้งนั้นเอาแต่ร้องไห้จนพอใจ เธอไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเอง จะต้องร้องให้จบตรงนี้และเธอสัญญากับตัวเองว่าจะเข้มแข็งเพื่อลูก ใช้เวลาขับรถหลายชั่วโมงจนมาถึงที่บ้านต่างจังหวัด ข้าวหอมเช็ดคราบน้ำตาก่อนจะใช้รองพื้นกลบร่องรอยไม่ให้คนในบ้านต้องกังวลไปพร้อมกับเธอ
เมื่อเธอพร้อมก็ลงจากรถเดินเข้ามาในบ้าน นาราที่สะพายกระเป๋ารอคุณแม่ของเธอพอเห็นก็ลุกขึ้นวิ่งมาสวมกอดคนเป็นแม่ทันที
"คุณแม่มาแล้ว เย่ๆๆ"
เด็กน้อยร้องลั่นออกมาอย่างดีใจ เพียงแค่เห็นลูกสาวมีความสุขเธอก็อดยิ้มตามไม่ได้ คนเป็นพ่อแม่ทราบเรื่องจากเพื่อนสนิทของลูกสาว แต่จะไม่ถามและไม่ซ้ำเติมแผลในใจของลูกอีก ให้เวลาเธอได้ทำใจและพร้อมที่จะเล่าออกมาเอง
"ค้างที่นี่สักคืนมั้ยลูก"
คนเป็นแม่เอ่ยถามอย่างเป็น
