One Shot Stories (Tagalog/English)

Dead Hearts 2

Daniel is my everything. He's my idol. I am his number 1 fan. Maayos na akong naninirahan sa America when I got to know about his accident. Sikat siya bilang pambato ng bansa pagdating sa Basketball. Ilang karangalan na rin ang naiuwi ng koponan niya mula sa mga sinasalihan nilang kompetisyon sa abroad at alam ng lahat na dahil iyon sa abilidad niya bilang manlalaro at bilang team captain ng koponan ng bansa.

Two years ago, he met a vehicular accident. Naapektuhan ang mga kalamnan sa mga paa niya leaving him unable to use them. Newspaper even claimed na tuluyan na siyang nalumpo at tuluyan nang titigil sa paglalaro.

Since he's my idol, hindi ako natahimik dahil nakaabang ako sa lahat ng pangyayari sa buhay niya lalo na pagkatapos ng aksidenteng nakasangkutan niya. At nang malaman kong iniwan siya ng modelong nobya niya dahil sa kanyang pagkalumpo at pagkakatanggal sa koponan dala ng depresyon, I decided to do something since I idolized him so much and he was the main reason why I entered sports. Sa katunayan, basketball coach ako sa isang city college sa Jersey.

I resigned and tried to communicate with his team. I volunteered to help in bringing back their Captain. Hindi iyon naging madali. Ilang rejections din ang natanggap ko mula sa team niya at mula kanya nang personal ko na siyang makaharap. Ilang pang-iinsulto. Ilang pangmamaliit. I was even laughed at by his former team mates when I desperately asked for their assistance. But I didn't give up and surpringsily, became more determined to help him.

I hired my self to be his therapist. Kahit anong pagpapalayas niya sa akin sa condo niya sa tuwing pinupuntahan ko siya ay nagbingi-bingihan ako. Ako ang nakikiusap sa mga physical therapists niyang nagre-resign dahil sa kagaspangan ng naging pag-uugali niya na 'wag siyang iwan at sukuan. At nang wala ng gustong magtrabaho para sa kanya, I did it my self. Wala naman na siyang magawa dahil kahit mamaos siya sa kasisigaw at pang-iinsulto sa akin ay hindi ko siya iniiwan hanggang hindi ko nate-therapy ang mga paa niya. Nagpaturo ako sa mga dapat kong gawin mula sa last na therapist niya upang may magpatuloy sa ginawa nito dahil wala ng gustong magtrabaho para kay Daniel.

Ilang buwan ko ring tiniis ang mga pagsigaw at pagpapalayas niya hanggang sa dumating ang araw na wala na akong naririnig na pang-iinsulto mula sa kanya. And for the first time, he asked me why I am doing the things I was not supposed to do. I told him that I wanted to see him play basketball again.

Naaalala kong pinagtawanan niya ang naging kasagutan ko. Hindi na raw mangyayari iyon.

But again, I proved him wrong. Eight months of tremendous therapy, for the first time after the accident he was able to stand up without anybody's help. Sa sobrang tuwa ko sa nakita kong pagtayo niya ay napaiyak pa ako. He laughed at me. Kalalaki ko raw na tao pero napakaiyakin ko. And that was the first and the happiest laughter I have heard from him.

Nagbago na rin ang pakikitungo niya sa akin. He became comfortable with me and started treating me as his friend. We started swapping stories. There were even times that he would asked me to stay with him for the night and I gladly obliged. Until such a time that I've decided na makitira na rin doon sa condo niya since halos ayaw na rin niya akong pauwiin sa araw-araw na pagpupunta ko roon.

From being desperate, he started to come out from his shell. He started smiling at me, laughing with me, telling me stories that he only share with people closest to him, sharing with me his dreams and aspirations. And as I succeeded in making him stand again, walk again, jump again and play basketball again, I fell. We both fell in love with each other.

I wouldn't forget how I cried when he confessed. I knew that both of us were straight males but we became gay for each other. It was the most amazing thing that I accepted willingly and wholeheartedly.

The first kiss he has given me was probably the happiest day of my being with him and the first time we made love was the happiest moment in my entire life. It has proven to me that love has no gender and I blindly embraced the changes in my life because of Daniel. I returned to being a teenager who was so desperate and head over heels in love with him. Saglit kong nakalimutan na ang tanging misyon ko lang ay ang maibalik siya sa dating kinaroroonan niya bilang umiidolo sa kanya.

I was blinded that I have totally forgotten everything else but him and my feelings for him. Sa kanya umikot ang halos dalawang taon ng buhay ko. Siya ang naging buhay ko at alam kong ganon rin ako sa kanya. Tila kami nasa isang panaginip na nagagawa namin ang lahat ng gusto naming gawin na walang iniisip na iba pa kundi ang kasiyahan lang naming dalawa.

But there is the so-called wake up time when you dream. He got accepted back by his team. No one could be prouder of him but me when he finally signed the contract of him being officially back to the Philippine team. At kasabay ng tagumpay ng misyon ko ay ang pagkagising ko sa katotohanang, hindi kami ni Daniel ang para sa isa't isa. I saw how people looked up at him. I saw how everybody wanted to be with him. I saw how people put him in their highest pedestals. And I don't want to pull him down from where he is right now.

God knows how much I love him pero kung ang pagmamahal ko sa kanya ang muling sisira at magpapabagsak sa kanya, anong silbi ng pagiging matagumpay ng misyon ko? I wanted out upang hindi na makahadlang sa tuluyang pagbabalik niya sa karangalang meron siya ngunit mariin siyang tumanggi sa gusto kong mangyari. Noong una ay nadadala pa ako ng pagmamahalan naming dalawa ngunit nang makiusap na sa akin ang ama niya na nalaman ang totoong estado ng relasyon naming dalawa at nang makita ko ang baby niya mula sa ex girlfriend niya na nabuntis pala niya bago siya iwan nito, I finally decided that it's over between us lalo na at nakikipagbalikan na ang dati niyang nobya sa kanya at may anak na silang involved. In fact, ang pamilya na ni Daniel ang nagdesisyon na ipakasal na silang dalawa. Kaya naman umalis na ako sa condo niya at kumuha ng sarili kong condo habang pinag-iisipan ang susunod kong mga hakbang.

Alam kong handang iwan ni Daniel ang lahat para sa akin ngunit ako ang hindi handa na makita siyang bitawan ang lahat ng mga pinaghirapan niya ng buong buhay niya at pinaghirapan naming dalawa ng dahil lang sa akin. No. All I ever wanted was to push him up and not to pull him down with me. Ang makita siya sa rurok ng tagumpay, hinahangaan, pinapalakpakan, iniidolo, tinitingala, pinapangaralan at may kumpleto at masayang pamilya ay sapat na sa akin. At hinding-hindi ako makakapayag na ako ang magbalik sa kanya sa baba. Ayokong ako ang maging dahilan para muli siyang talikuran ng mundo at muli niyang maramdaman ang pagkabigo. Marami na akong isinakripisyo para lang sa huli ay makita siyang talunan at sinisipa pababa. Kaya kahit napakasakit at napakahirap, I have to let him go.

...