Dead Hearts 1
1071 Words
His kisses were hungry. His movements were frantic. I can feel his aggressiveness. I can feel his desperation. His hunger.
His warmth was burning every part of me: my body, my heart, and my soul. I tried to reciprocate everything he was giving me but I can't. I was drowning at all the things he was doing to me but I didn't complain 'coz every time he worships and owns my body, he proves how much he loves me.
I was thrown back and forth in bliss of pleasure from all his vicious attacks. Attacks that made me tremble, cry, and tear in wanton pleasure. Attacks that made me so alive and so weak at the same time. Attacks that I will savour even in my dreams. Attacks that made me feel that I am everything to him 'coz he is everything to me.
As he grunted and released his seed inside of me, he hugged me so tightly, silently telling me that if it was just possible, our bodies must remain as one until we draw our last breaths.
"Brian..."
He breathed out my name as if it's the most beautiful name he could ever utter. I smiled at him but my eyes betrayed me when I stared at his face, his boyish and handsome face. Beads of tears fell down one after the other wetting my face. My throat started constricting, my breaths became heavy as if they don't want to be released out from my body.
He started tearing up too which succeeded in making me choke. Kung may isa akong pinakaayaw makita ay ang pagluha niya dahil literal na pinupunit ng mga luha niya ang puso ko.
"Umiiyak ka. Tell me, ayaw mo rin, 'di ba? Tulad ko ay ayaw mo rin, 'di ba?" Lalong dumami ang mga luhang dumadaloy sa aking mga mata nang makita ko kung paano mas dumami rin ang luhang bumubuhos mula sa mga mata niya, ang desperasyon sa boses niya, at ang paghihirap ng kalooban niya na kitang-kita ko sa mukha niya.
"Daniel..." bulong ko sa kanyang pangalan.
"Ayaw nating pareho pero bakit...?!" nag-uumigting ang boses niyang tanong.
"Stop it, Daniel. We've already decided regarding this."
Itinulak ko siya mula sa ibabaw ko at pilit na kumawala sa pagkakayakap niya nang hablutin niya ako para muling ikulong sa kanyang mga braso. Nagdikit muli ang aming hubad at pawisang mga katawan ngunit tuluyan na akong nanlamig sa alam kong patutunguhan ng mga sinasabi niya.
"Pwede pang magbago ang lahat, Brian. Sabihin mo lang, utusan mo lang akong itigil ang kasal at gagawin ko. Brian..." nakikiusap niyang sambit.
Wala na ang galit na kanina lang ay bumabalot sa kanya. Ang tanging naririnig ko sa boses niya ay ang pagmamakaawa.
"At ano ang mangyayari? Mapapahiya ang buong pamilya mo? Maeeskandalo? Pagtatawanan ka ng mga tao? Itatakwil ng lahat ng nakakakilala sa'yo? You'll lose everything if you choose me, Daniel." Sinubukan kong paliwanagan siya ngunit muling nanumbalik ang galit sa kanyang mukha sa narinig niyang mga sinabi ko.
"Wala akong pakialam! Do you think na sa loob ng isang taong relasyon natin that I cared about them?!" He screamed at me, unable to control his emotions anymore.
"But I damn care!" I screamed back at him.
"Ayokong mapahiya ka. Ayokong pagtawanan ka. Ayong masira ang pamilya mo. Ayokong madumihan ang pangalan mo. Ayokong masira ka sa mga mata ng mga taong nakakakilala sa'yo nang dahil sa akin, nang dahil sa pumatol ka at nakipagrelasyon sa kapwa mo lalaki! Kulang pa ba ang mga blind items at issues na unti-unti nang sumisira sa pangalan mo bilang pambansang manlalaro? Nakapagsimula ka na ulit, Daniel! Wag mong sayangin iyon nang dahil lang sa isang tulad ko!" sunod-sunod kong bulyaw sa kanya.
"Tulad mo? Walang sinuman sa mga taong tinutukoy mo ang maaaring tumulad sa'yo, Brian. Ikaw ang tanging tao na nariyan sa tabi ko noong halos hindi ko na mailakad ang mga paa ko. Ikaw 'yung nariyan noong halos muntik ko nang sirain at kitlin ang buhay ko. Ikaw 'yung nagmahal at nagpahalaga sa akin noong durog at sirang-sira na ako at ang sinasabi mong career ko. Kaya bakit ganyan kababa ang tingin mo sa sarili mo?!" Napatayo na siya sa tindi ng emosyon na nadarama niya.
"I did that because I love you! But not because I love you, I will just watch you get destroyed and crumble down all over again!" desperado kong sigaw pabalik sa kanya.
"At sa naging desisyon mo, sa tingin mo I won't get destroyed and crumble down all over again?" mahina ang boses niyang tanong dahilan para matigilan ako at matulala sa kanya. Pabagsak siyang naupo pabalik sa kama at nagyuko ng ulo.
Pinunasan ko ang maiinit na mga luha na muling dumaloy sa mga pisngi ko. Pakiramdam ko ay sinasakal ako ng mga iyon.
"You won't because I've taught you how to be the strongest version of yourself, Daniel," mahinahon na ang boses na sagot ko sa katanungan niya.
Binalot kami ng mahabang katahimikan pagkatapos kong sabihin iyon. Tanging ang mabibigat na paghinga at mangilan-ngilang singhot ang maririnig sa pagitan naming dalawa.
"Kung gayon, bakit kailangan pa nating hintayin ang araw ng engagement namin ni Erika? Bakit hindi na lang natin gawin ngayon ang napagdesisyunan mo na?" he bitterly asked.
Umantak ang kirot sa aking dibdib sa sinabi niya but I forced my self to remain expressionless kahit ang tanging gusto kong gawin sa mga sandaling ito ay ang lumuhod sa harap niya, magmakaawa, at humingi pa ng karagdagang mga araw para magkasama kaming dalawa.
"Why do you think I invited you here tonight?" balik-tanong ko sa kanya. I saw more pain that laced his face after realizing what I've said. Then, I saw him tear up at my statement when he finally understood what I want him to understand. I saw him swallow hard and clutch his hands to control his trembling body but he didn't talk. He just nodded at me, stood up, picked up his clothes, and wore them. With one last look and without uttering anything, he left.
At pagkasarang-pagkasara niya sa pintuan ng kuwarto ko ay humagulgol ako ng iyak. Hinayaan ko nang tuluyang bahain ng mapapait na mga luha ang mga mata ko, hinayaan ko nang madurog ang puso ko, at hinayaan ko nang tuluyang manghina ang buong katawan ko. Lahat ng sakit ng puso ko ay tuluyan kong inilabas sa pamamagitan ng pag-iyak ko.
- Writer
