พยศรัก พี่ชายแสนร้าย NC 25++

“เอาไปจัดการทิ้งให้หมด อย่าให้สาวมาถึงเราได้เด็ดขาด” “ครับ นายหัว” พอสิ้นคำสั่ง ร่างไร้ลมหายใจของชายร่างใหญ่บึกบึน 4 คนก็ถูกหามขึ้นไปบนรถกระบะเก่าๆ ก่อนที่ร่างสูงของเจ้าพ่อมาเฟียแห่งแดนไต้จะเดินกลับขึ้นไปบนรถโดยมีลูกน้องที่คอยติดตามนับสิบคนรีบตามเจ้านายไป เพลิงตะวัน หรือคนทั่วไปมักเรียกเขาว่า นายหัวเพลิง ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวสีคล้ำแดดแต่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างน่าหลงใหล หน้าตาอันแข็งกร้าวที่ไม่เคยเผยรอยยิ้มกลับดูมีเสน่ห์เมื่อปากกระจับอันอวบอิ่มของเขาช่างตรงกันข้ามกับหน้าตาและท่าทางอันดิบเถื่อนนั้น “เสาร์นี้วันเกิดคุณท่าน นายหัวจะไป...” “ไม่ล่ะ ส่งของขวัญไปให้ก็พอฉันต้องจัดการเรื่องที่นี่ให้เสร็จ” “ครับ” อดัม ลูกน้องหนุ่มคู่ใจของเพลิงตะวันได้แต่มองข้อความที่เขาบันทึกเอาไว้อย่างหมดหวัง เมื่อนานเท่าไหร่แล้วที่เพลิงตะวันไม่ยอมกลับไปเหยียบบ้านที่เขาเติบโตมา ทุกวันเกิดของ คุณตราดา มารดาของเขาก็จะมีเพียงของขวัญส่งไปให้โดยไม่มีข้อความใดใดจากผู้เป็นบุตรชายเลยสักคำ “เรียกมิรามา” พอมาถึงบ้านกลางเขาอันเงียบสงบ ที่เพลิงตะวันมักจะมาพักหลบซ่อนตัวถ้าเกิดต้องทำงานใหญ่เขาบอกให้พา มิรา สาวสวยแห่งแดนใต้ที่เป็นคู่นอนคนล่าสุดของเขามาหาทันที เมื่อสิ่งหนึ่งที่ขับเคลื่อนให้ชีวิตของเขาไปต่อได้หลังจากต้องสูญเสียบิดาอันเป็นที่รักก็คือเซ็ก เขามักปลดปล่อยความเครียดทั้งหมดไปกับสาวๆ ก่อนจะกลับไปจดจ่อกับงาน ซึ่งคืนนี้เห็นทีเธอคงต้องรับศึกหนักกว่าทุกครั้งเมื่อเขามีงานใหญ่ที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้ “เอาเครื่องออกไปรับมิรามาที่นี่เดี๋ยวนี้” “ครับ” อดัมเดินออกมาสั่งให้ลูกน้องเอาเฮลิคอปเตอร์ออกมา เมื่อเป็นทางเดียวที่จะสามารถไปรับมิรามาสนองความใคร่ให้กับเจ้านายของเขาได้อย่างทันท่วงที เพราะถ้าให้ขับรถไปรับคงต้องรอนานถึงสามหรือสี่ชั่วโมงเลยก็ว่าได้ที่จะผ่านป่าใหญ่เข้ามาในนี้ ส่วนเพลิงตะวัน พอลูกน้องเดินออกไปจากห้องรับแขกจนหมดแล้วเขาก็ค่อยๆหลับตาลง วันนี้เขาไปจัดการกลุ่มคนที่เข้ามาสร้างความเดือนร้อนในถิ่นของเขา และพบว่าพวกนั้นไม่ใช่แค่กลุ่มเล็กๆแต่เป็นกลุ่มใหญ่ที่มีหัวหน้ามาจากทางภาคกลาง พวกนั้นคิดจะมาสร้างรากฐานในถิ่นของเขา เห็นทีคงต้องล้างบางให้หมดจะได้ไม่เกิดเรื่องตามมาทีหลัง “คุณแม่คะ นั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นอย่างนึกแปลกใจก่อนจะเดินมานั่งข้างร่างเล็กของมารดา “แม่แค่มานั่งพักน่ะ ว่าแต่ด้านในเรียบร้อยหมดแล้วเหรอลูก” “ค่ะ เหลือแค่นิดหน่อยคุณแม่เข้าบ้านไปพักเถอะนะคะ ดึกมากแล้ว” “อือ เอาอย่างนั้นก็ได้” พูดเสร็จร่างเล็กที่เรี่ยวแรงเริ่มน้อยลงเรื่อยๆของ คุณตราดา มารดาแท้ๆของเพลิงตะวันก็เดินตามแรงพยุงของ เอวา ลูกสาวบุญธรรมเข้าไปในบ้าน จนกระทั่งถึงห้องนอน เอวาค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างบอบบางของคุณตราดาอย่างรู้สึกใจไม่ดี เพราะอาการป่วยของคุณตราดาดูจะแย่ขึ้นเรื่อยๆ เธอกลัวเหลือเกินว่าจะต้องสูญเสียครอบครัวเพียงคนเดียวที่มีไป “เอวา...ลูกช่วยติดต่อไปหาเพลิงให้แม่หน่อยได้ไหม...แม่อยากเจอ...” ก่อนที่จะหลับตาลง คุณตราดาเอ่ยในสิ่งที่เธอคิดออกมาทั้งๆที่รู้ว่าเพลิงตะวันคงปฏิเสธอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เธอคิดว่าบางทีเธออาจมีเวลาอยู่บนโลกใบนี้ไม่มากแล้ว เลยอยากเห็นหน้าลูกชายสักครั้งก่อนจะจากโลกนี้ไป “ค่ะ...เดี๋ยวเอวาลองติดต่อไป เผื่อเขาจะมา คุณแม่พักผ่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องรับแขกอีก” “อืม...” และคุณตราดาก็ค่อยๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าโดยมีเอวานั่งมองด้วยน้ำตาคลอเบ้าเมื่อโรคมะเร็งที่คุณตราดาเป็นอยู่นั้นไร้ซึ่งหนทางรักษา ก่อนเธอจะเดินกลับออกมาเมื่อเห็นว่าคุณตราดาหลับสนิทแล้ว “เอวา มีอะไรรึเปล่าทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” จอมทัพ แฟนหนุ่มหน้าใสร่างสูงของเอวาที่เดินตามหาเธอจนทั่วบ้านเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินมาเจอเธอตรงบันไดขึ้นบ้านพอดี “เปล่า...ไม่มีอะไรหรอกนี่ก็ดึกแล้ว พี่จอมทัพกลับบ้านเถอะค่ะ” เอวาบอกขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆบ้าน ที่ตอนนี้ความมืดเข้าปกคลุมข้างนอกแล้ว แต่จอมทัพกลับคิดไปอีกทาง เขาอยากนอนค้างที่นี่...กับเธอ “อืม งั้น...เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่รีบมาแต่เช้า” เขาจำใจบอกออกไป เมื่อความอดทนเท่านั้นที่ทำให้เขาชนะใจเอวาได้มาจนถึงทุกวันนี้ ถึงจะมีกอดบ้าง จูบบ้างแต่เขากลับรู้สึกว่าไม่เคยเพียงพอกับสิ่งที่เขาต้องการเลยจริงๆ ส่วนเอวา พอแฟนหนุ่มเดินออกจากบ้านไปแล้วเธอก็ค่อยๆล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดหารายชื่อที่เธอเคยบันทึกเอาไว้มานานหลายปีแล้วแต่กลับไม่เคยกล้าโทรไปสักที ‘เพลิง...’ นั่นคือชื่อที่เธอบันทึกเอาไว้หลังจากพยายามตามหาเบอร์โทรของเขามานานเกือบปี “เฮ้ออออ ทำยังไงดี...ถ้าโทรไปแล้วเขาไม่สนใจล่ะ...” เธอมองโทรศัพท์อย่างท้อแท้ใจ เพราะตั้งแต่ถูกรับมาเลี้ยงเธอเองก็ไม่เคยเจอเพลิงตะวันเลยสักครั้ง เธอได้ยินแต่เรื่องราวของเขาผ่านทางคุณตราดาและบรรดาแม่บ้านของที่นี่ก็เท่านั้น สวบ! สวบ! สวบ! สวบ! “อ๊ะ! อ๊า! อื้อ อ๊า! อ๊า!” “ฮึ่มมมมม” เสียงคำรามสอดประสานไปกับเสียงครวญครางแห่งความสุขสม เมื่อตอนนี้ร่างใหญ่เปลือยเปล่ากำลังขยับกายกระแทกเข้าใส่ร่างบางที่นอนคว่ำหน้าลงกับเตียงใหญ่อย่างไร้เรี่ยวแรง ก้นสาวงอนงามยกโด่งรับเอาแรงรักที่เขากระหน่ำสอดใส่จนตอนนี้มันแดงช้ำเต็มไปด้วยแรงสวาทจากร่างใหญ่กำยำ หมับ! พรึ่บ! เพลิงตะวันที่กำลังใกล้สุขสมเต็มที่จับร่างเล็กพลิกให้นอนหงายแล้วยกสองขาเรียวอ้าออกกว้าง “อื้อออออ พละ...เพลิงอ๊ะ! อ๊าาา” ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! จากนั้นเขากระกระหน่ำแรงรักใส่เธออีกครั้งซึ่งครั้งนี้แรงกระแทกสอดใส่เข้าไปในร่องสาวจนมิราสัมผัสได้ถึงเอ็นร้อนที่กระแทกอยู่กับมดลูกด้านในของเธอจนจุกท้องไปหมด “อ๊ะ! เพลิง อื้ออ เพลิง อ๊ะ! อื้อ อ๊ะ! มิรา อื้อ มิรา อ๊า เจ็บ!” เสียงมิราดังขึ้นขาดๆหายๆ เมื่อทั้งเจ็บทั้งจุก แต่ก็รู้สึกเสียงซ่านจนต้องกอบกำผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดเอาไว้แน่น “ฮึ่มมมมมม!” แต่เพลิงตะวันกลับไม่สนใจ เมื่อสิ่งที่เขาสนใจเพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือการปลดปล่อยความเครียดและความกดดันทั้งหมด ก่อนที่เขาจะต้องไปเผชิญกับคู่อริอีกครั้ง ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! “อ๊ะ! อ๊าาา” “ฮึ่มมมม” จากนั้นไม่นานน้ำรักข้นขาวก็ถูกปลดปล่อยออกมาจนแทบล้นอุปกรณ์ป้องกันพร้อมกับร่างใหญ่ค่อยๆหยุดหยับเมื่อร่องสาวบีบรัดจนแน่นหนึบ บ๊วบ! เสียงถอดถอนเอ็นร้อนออกจากร่องเล็กดังขึ้นเมื่อร่างใหญ่ได้สุขสมตามที่ต้องการไปเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้มิราได้แต่นอนหมดแรงตาปรือแทบปิดเพราะเธอเองก็พึ่งเสร็จจากการทำงาน แถมยังต้องนั่งเฮลิคอปเตอร์มาลงที่นี่เพื่อนสนองตัณหาของเขาอีก “อดัมรออยู่ที่เดิม หายเหนื่อยแล้วก็ไปซะ” เสียงเยือกเย็นบอกออกมาอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะเดินออกจากห้องที่ตอนนี้เหลือเพียงเสียงหายใจหอบกระเส่าของมิรา เธอค่อยๆเผยยิ้มออกมาอย่างสมเพชตัวเอง เมื่อนี่ก็ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาปฏิบัติกับเธอแบบนี้ แต่เธอก็ไม่เคยปฏิเสธเขาได้เลยสักครั้งเมื่อบทรักของเขามันเร่าร้อนและหยาบกระด้างจนเธอถึงกับสำลักความสุขสมทุกครั้งที่เขาเรียกมาบำเรอเหมือนอย่างครั้งนี้ มาแล้วววววววววววว หายไปนานเลย ตอนนี้พร้อมคลอดแล้วจ้าาาา ฝากกดไลค์ กดติดตามกันด้วยนะค้าาาาา คิดถึงรีดทุกคนเล้ยยยยยยยยยย^^