บทที่9
"ตอนที่รู้ว่าพี่ป่วย ผิงรู้สึกยังไง" ผมเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง
"ก็... ตอนแรกก็ไม่เชื่อค่ะ แต่วันต่อมาเห็นพี่เชนทร์ดูเป็นห่วงพี่มาก ผิงก็เลยเชื่อ อืม ก็ยอมรับนะคะว่าเป็นห่วง" ตอบจบก็ก้มหน้าลงมองหน้าผม
ไอ้เชนทร์เพื่อนรัก มึงแสดงเก่งมาก!
"ทำไมถึงเป็นห่วง มีใจให้พี่ใช่ป้ะ"
"โอ้โห ฮ่า ๆ หลงตัวเองอะ" ขนมผิงดันหน้าผมแรง ๆ ประทานโทษนะครับ อันนี้เขินหรือจะทำร้ายร่างกายกันแน่ เจ็บนะเนี่ย
"ถามจริง มีใจให้พี่บ้างไหมอะ"
ขนมผิงนิ่งเงียบไปสักครู่ แล้วมองหน้าผมนิ่ง ๆ "ถ้าตอบไปก็อย่าโกรธกันเลยนะคะ"
อ่า พูดมาแบบนี้ใจผมเริ่มไม่ดีแล้วล่ะครับ ผมลุกขึ้นจากตักขนมผิง แล้วนั่งมองออกไปไกล ๆ
"ผิงอย่าตอบก็แล้วกัน ยังไม่อยากฟัง" ผมตอบกลับไปโดยที่ไม่หันไปมองหน้าคนข้าง ๆ ไม่พร้อมที่จะยอมรับตอนนี้จริง ๆ ...
"ผิงไม่แน่ใจค่ะ ว่าผิงมีใจให้หรือเปล่า รู้แค่ว่าพอพี่ป่วยผิงก็เป็นห่วงมาก ๆ " หือออ แบบนี้ก็แปลว
