ดูแลหัวใจนายอันธพาล

บทนำ 1/2

บทนำ

~กริ้ง กริ้ง~

กดกระดิ่งที่อยู่บนแฮนด์จักรยานก่อนถึงร้านค้าอย่างที่เคยทำเหมือนเช่นทุกวัน จนคุณลุงเจ้าของร้านจำได้ และเขาก็จะออกมายืนยิ้มรออยู่ที่หน้าร้าน

"คุณลุงคะ เอาแซนด์วิชโบราณ และนมเปรี้ยวหนึ่งกล่องค่ะ"

"หนูไม่บอกลุงก็จำได้" เจ้าของร้านวัยกลางคนตอบกลับมาแล้วเดินเข้าไปหยิบตามที่ฉันสั่ง เอาออกมาให้ที่หน้าร้าน

"ขอบคุณค่ะคุณลุง" รับของมาใส่ตะกร้าหน้ารถแล้วส่งเงินพอดีตามราคาของให้เจ้าของร้าน เขาจะได้ไม่ต้องเดินกลับเข้าไปเอาเงินทอนอีก

"แล้วหนูไม่ไปกินข้าวล่ะ นี่ก็กลางวันแล้ว ทำไมกินแค่นี้"

"เดี๋ยวหนูเข้าไปกินในมหาลัยด้วยค่ะ ส่วนแซนด์วิชนี่เอาไว้กินเสริม หนูไปก่อนนะคะคุณลุง"

ตอบกลับเจ้าของร้าน ยกมือไหว้เขา แล้วกำลังจะปั่นจักรยานข้ามถนนไปฝั่งมหาวิทยาลัย แต่ก็ต้องชะงักเพราะได้ยินเสียงโวยวายมาจากทางในซอย

ฉันประคองจักรยานให้เลยหน้าร้านมาถึงตรงหน้าปากซอยพอดี มองตรงเข้าไปเห็นกลุ่มผู้ชายกำลังมีเรื่องชกต่อยกัน

"ว้ายยย" ร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นนักศึกษาวิศวะมหาลัยเดียวกันกับฉัน เหวี่ยงชายหนุ่มต่างสถาบันเข้ากับโต๊ะตัวใหญ่ และหน้าท้องของชายคนนั้นเข้ากับมุมโต๊ะพอดี เขาต้องเจ็บและจุกมากพอสมควร

เท่านั้นยังไม่พอ วิศวะคนนั้นยกเท้ายันหลังของชายคู่อริเอาไว้ จนเขาไม่สามารถพาตัวเองออกจากมุมโต๊ะได้

"เด็กพวกนี้ใช้ไม่ได้ พ่อแม่ส่งให้มาเรียนแต่กลับมามีเรื่องกัน" เสียงลุงเจ้าของร้าน เขามองเข้าไปแล้วส่ายหัวเล็กน้อย

"นี่หนูขนมผิงต้องระวังตัว ออกห่างจากคนพวกนี้ไว้นะ" ลุงหันมาบอกกับฉัน เขาคือผู้ใหญ่ที่ฉันเคารพ เขามักจะเป็นห่วงฉันเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง

"ค่ะคุณลุง"

ถึงคุณลุงไม่บอกฉันก็คิดอยู่แล้วว่าจะไม่เข้าใกล้กับคนพวกนี้ สายตาฉันยังคงจับจ้องไปที่พวกเขาเหล่านั้น

แต่ละคนมีใบหน้าที่หล่อเหลาแตกต่างกันตามสไตล์ แต่คงความดูดีไว้ทุกคน

วิศวะหนุ่มที่เพิ่งจะเหวี่ยงชายคู่อริเข้ากับโต๊ะ เขาถูกรปภ. จับเอาไว้ และเพียงเสี้ยววินาที เขาตวัดสายตามองมาทางฉัน

ด้วยความตกใจปนความกลัว ฉันจึงรีบหันหน้าหนีโดยเร็ว พวกเขาเหล่านั้นถูกรปภ. พาเดินออกมาจากที่เกิดเหตุ เพื่อที่จะส่งตัวเข้าไปที่ตึกอธิการบดี

ใครที่ทำผิดกฎมหาวิทยาลัย ก็จะต้องถูกพาตัวเข้าไปยังสถานที่แห่งนั้นเพื่อที่จะถูกว่ากล่าวตักเตือน หรือได้รับบทลงโทษ

เคยได้ยินเพื่อนร่วมคลาสและพวกรุ่นพี่เล่ามาเหมือนกัน ว่าพวกคณะวิศวะชอบมีเรื่อง ชอบใช้กำลัง นั่นเป็นสิ่งที่ฉันกลัว ฉันกลัวความรุนแรง และกลัวพวกใช้ความรุนแรงด้วย

พวกเขาเหล่านั้นถูกพาตัวออกไปจนหมด ฉันถึงจะเริ่มปั่นจักรยานออกมา ไม่กล้าเข้าใกล้พวกเขา กลัวถูกจับเหวี่ยง

ฉันปั่นข้ามฝั่งมา แต่ไม่ได้เลี้ยวเข้าทางประตูหน้าที่ต้องไปซ้าย ฉันเลือกที่จะมาทางขวาแล้วเลี้ยวไปตามช่วงโค้ง เพื่อที่จะเข้าประตูด้านข้าง

มาทางนี้ใกล้กว่าทางประตูหน้า และหลบหลีกความวุ่นวายจากคณะวิศวะ และคณะอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้กัน

จอดจักรยานไว้ตรงที่จอดด้านข้างตึกคณะพยาบาลศาสตร์ ตึกเรียนของฉัน ฉันเพิ่งเข้ามาเรียนที่นี่เทอมแรก เพื่อนที่มีก็สนิทกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว

"กว่าจะมานะขนมผิง เรียนบ่ายยังตื่นสายอีกเหรอ" น้ำมนต์แซวฉัน เมื่อฉันเดินเข้าไปถึงศาลาเล็ก ด้านหลังตึกคณะ

"ถ้าตื่นไม่สาย ก็ไม่ใช่ขนมผิงสิ" พลอยเพื่อนสนิทอีกคนของฉัน พูดกับน้ำมนต์

สองสาวยกมือขึ้น แปะกันทั้งสองข้าง ใช่สิ เวลาแกล้งแซวฉันนี่เข้าขากันดีจริง ๆ

"ไม่ได้ตื่นสาย แต่ฉันเห็นกลุ่มวิศวะตีกัน เลยไม่กล้าขี่จักรยานตัดหน้าพวกเขา รอให้พวกเขาเข้ามหาวิทยาลัยกันไปให้หมดก่อน" ตอบไปตามความจริง แล้วนั่งลงที่ม้านั่งในศาลา

ทั้งสองมองหน้าฉัน สีหน้าและแววตาบ่งบอกว่า ไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด เพราะทั้งสองคน เพื่อนร่วมคลาส รวมถึงอาจารย์ประจำคลาส ต่างรู้ดีฉันว่าฉันมักมาสาย

ยิ่งถ้าวันไหนเรียนแปดโมงนะ ฉันมักจะมาไม่ทัน ฉันพยายามแล้วนะ แต่ฉันเป็นคนหลับลึก เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้สามเรือน ฉันก็ยังไม่ตื่นเลย แฮะ ๆ

"เชื่อกันบ้างสิ ฉันเจอกลุ่มวิศวะตีกันจริง ๆ ตีกับพวกต่างสถาบันอะ"

"กลุ่มไหนวะ" พลอยถาม

"ก็ไม่รู้ ไม่รู้จักใครเลย" ฉันแทบไม่เฉียดกายเข้าใกล้ตึกคณะ และนักศึกษาคณะนั้น ฉันไม่รู้จักใครหรอก

"อะ ๆ เชื่อก็ได้ อีกยี่สิบนาทีจะต้องเข้าเรียนแล้ว ไปหาข้าวกินกันดีกว่า" น้ำมนต์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คว้าหนังสือเล่มใหญ่ขึ้นมากอดไว้ที่อกด้วยแขนข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ถือกระเป๋าผ้า

ฉันลุกตามพร้อมทั้งหยิบสัมภาระขึ้นมาถือไว้ พวกเราเดินพากันเข้ามาในโรงอาหารขนาดเล็กที่อยู่ใต้ตึกคณะแพทย์

เดินเข้ามาด้านในโรงอาหารก็มีแต่นักศึกษาแพทย์และนักศึกษาพยาบาล นักศึกษาคณะอื่นส่วนใหญ่ก็จะกินที่โรงอาหารส่วนกลาง

ขนาดว่าบางคณะมีโรงอาหารอยู่ใต้ตึกก็ยังไม่ค่อยกินกันสักเท่าไหร่ ไปที่ส่วนกลางคนเยอะ ได้เจอคนนั้นคนนี้

"กินไรอะขนมผิง" พลอยหันมาถาม

"ข้าว..."

"ข้าวมันไก่" ฉันยังไม่ทันตอบ น้ำมนต์ก็แย่งพูดขึ้นมาก่อน ก็อย่างว่า พวกเรารู้ใจกันดี

"ถูกต้อง คิก ๆ " ตอบกลับไปแล้วเดินหาที่นั่งเพื่อที่จะนั่งจองโต๊ะ เดี๋ยวพลอยและน้ำมนต์จะซื้อมาให้...