EP.5 พบลูกค้า
1884 Words
EP.5 พบลูกค้า
วันนี้มาเฟียหนุ่มมาถึงบริษัทเป็นเวลา 9 โมงแล้ว ซึ่งควรจะเห็นเลขาของตัวเองที่โต๊ะทำงาน แต่ทว่าเค้านั้นกลับไม่พบกับใคร และดูเหมือนว่าบนโต๊ะทำงานของเธอนั้นยังคงเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ราวกับว่าเด็กสาวนั้นไม่ได้มาทำงาน
“คิดจะหยุดเมื่อไหร่ก็ได้หรือไง!” เมื่อเฮดีลพูดจบเค้านั้นก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองทันทีก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะดังขึ้น
กริ้งงงง! กริ้งงงง!
“อืม!”
“จากฝ่ายธุรการค่ะท่านประธาน”
“มีอะไร!”
“จะโทรมาแจ้งว่าคุณมุกรินของลาค่ะ 3วัน”
“เหตุผล?”
“แม่เธอเข้าโรงพยาบาลค่ะ”
“อืม”
ตู๊ดดดดๆ เฮดีลไม่ได้รอให้ปลายสายตอบกลับเค้านั้นก็ชิงวางสายไปทันที ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาต่อสายหาเลขาของตนเพียงไม่นานเธอนั้นก็รับ
“ฮัลโหลค่ะ”
“ทำไมไม่ลา!”
“หนูลาแล้วค่ะ”
“หมายถึงกับฉัน!”
“ขอโทษค่ะ พอดียุ่งๆ งั้นขอลาสามวันนะคะ”
“ยัยมุก!” ในขณะเดียวกันก็มีเสียงของใครบางคนดังแทรกขึ้นมา
“แค่นี้ก่อนนะคะบอส”
ตู๊ดดดดดๆ เมื่อเด็กสาวพูดจบเธอนั้นก็ตัดสายของเฮดีลไปทันที
เมื่อวันนี้เด็กสาวไม่มาทำงาน และจะไม่มาถึงสามวันเฮดีลจึงทำได้แค่เพียงจัดการงานของตัวเองแต่แค่เพียงบางส่วนเท่านั้น
โรงพยาบาล
หลังจากที่เด็กสาววางสายเจ้านายของตัวเองไปแล้วเธอจึงก็หันมาคุยกับเพื่อนสนิทของตัวเองทันทีที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องพักฟื้น
“แม่เป็นไงบ้างแก~”
“ฮึก! ฮื้อออๆ~” ทันทีที่เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอเอ่ยถามขึ้นเธอนั้นก็ปล่อยโฮออกมาทันที น้ำแต่ของความอ่อนแอได้ปรดปล่อยออกมาอย่างห้ามไม่ได้ วิวจึงทำได้แค่เพียงปลอบใจเพื่อนของเธอเพียงเท่านั้น
“ฮึก! แม่ต้องผ่าตัด เพราะมีก้อนเนื้อเพิ่มขึ้น ส่วนเชื่อมะเร็ง ตอนนี้เข้าระยะที่3แล้วแก ฮื้อออๆ~”
“ใจเย็นๆนะ แล้วหมอว่าไงบ้าง!”
“ผ่าตัดก้อนเนื้อ ใช้เงินเยอะมากๆ”
“เท่าไหร่”
“1ล้าน ฮึก! แต่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงไป~”
“แกร์ตอบตกลงได้เลย เดี๋ยวฉันให้พี่ออกัสช่วย!”
“ไม่เอา ฉันเกรงใจ~”
“เอางี้ งั้นฉันช่วย5แสน! แล้วที่เหลือแกร์หาเอง ตกลงไหม?”
“…”
“ตกลง! เดี๋ยวหมอมาเราจะตอบตกลงเรื่องนี้กันมุกริน”
“ฮึก~ ขอบใจแกมากๆเลยนะ ฮื้อๆ~”
“ชู้วววว~ ฉันรักแม่แกเหมือนแม่ฉัน แม่แกจะต้องหายนะ~” ภายในห้องพักฟื้นตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงร้องให้และเสียงปลอบปะโลมจนเด็กสาวนั้นเลิกฟูมฟายและหันมานั่งรอมารดาของตัวเองตื่น
3 วันผ่านไป
ตลอด3วันที่ผ่านมาเด็กสาวนั้นได้อยู่ดูแลมารดาของเธอตลอดไม่ห่าง ซึ่งตอนนี้เธอนั้นได้ตอบตกลงกับหมอประจำไข้ของมารดาเธอไปแล้วในเรื่องของการผ่าตัด ส่วนเงินอีก5แสนนั้นเธอตั้งใจว่าจะขอเบิกล่วงหน้าจากเจ้านายของเธอ
วันนี้เป็นวันที่เด็กสาวนั้นต้องมาทำงานตามปกติโดยที่มารดาของเธอนั้นยังคงอยู่ที่โรงพยาบาล
เมื่อเด็กสาวมาถึงห้องทำงานเธอนั้นก็ไม่พบกับใครในห้องบ่งบอกได้ว่าตอนนี้บอสของเธอนั้นยังเดินทางมาไม่ถึงบริษัท
“วันนี้บอสมาสายจังแฮ้ะ หวังว่ามาแล้วคงจะไม่แซะเราอีกนะ” เมื่อเด็กสาวพูดจบเธอนั้นก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองทันที ก่อนจะเห็นว่าบนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยเอกสารกองโต
“โห้! แค่3วันเอง ทำไมเยอะขนาดนี้! ตายคากองเอกสารแน่ๆเลยเรา~” ถึงเด็กสาวจะบ่นอย่างนั้นแต่เธอก็นั่งลงและเริ่มเคลียร์เอกสารของทีละเล่ม
เวลาล่วงเลยผ่านไปตอนนี้เป็นเวลา 10 โมงครึ่งแล้ว และตอนนี้บอสของเธอนั้นก็ยังไม่มา
“บอสไม่มาทำงานหรอเนี่ย”
คลืดดดดด คลืดดดดด
ในขณะเดียวกันโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะก็ได้สั่นขึ้นก่อนจะปรากฏชื่อของ คิว การ์ดคนสนิทของเจ้านายเธอ
“ค่ะพี่คิว”
“วันนี้นายไม่เข้านะครับ”
“อ่าวหรอคะ”
“แต่เดี๋ยววันนี้ตอน5โมงผมเข้าไปรับที่บริษัทนะครับ”
“รับไปไหนหรอคะพี่คิว”
“ไปคุยงานครับ นายมีคุยงานกับลูกค้าช่วงค่ำๆ”
“เอ่อ..”
“มีอะไรหรือป่าวครับ”
“มะ..ไม่มีค่ะ”
“ครับ งั้นแค่นี้นะครับ”
ตู๊ดดดดดดๆ เมื่อปลายสายพูดจบสายก็ถูกตัดไปทันที
ตอนนี้จึงเหลือแค่เพียงเด็กสาวที่กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่เพราะหากเธอไปพบลูกค้า ก็จะทำให้เธอนั้นกลับไปหามารดาของตัวเองดึกอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากเธอไม่ไปเธออาจจะไม่มีโอกาสได้เบิกเงินล่วงหน้าก็ได้
“ค่อยโทรบอกแม่แล้วกัน” เด็กสาวตัดสินใจพักเรื่องนี้ไว้ก่อนและหันกลับมาทำงานของตัวเองอีกครั้ง จนเวลาล่วงเลยผ่านไปถึงช่วงเย็น
ตอนนี้ได้เวลาที่คิวนั้นจะมารับเธอไปทำงานต่อแล้ว ซึ่งตอนนี้เด็กสาวนั้นกำลังนั่งรออยู่ที่หน้าบริษัทเพื่อรอมือขวาของเจ้านายตัวเองมารับ
“สวัสดีค่ะพี่คิว”
“สวัสดีครับ ไปกันครับนายรออยู่”
“ค่ะ”
เมื่อเด็กสาวขึ้นมานั่งฝั่งข้างคนขับเธอนั้นก็ไม่ลืมที่จะโทรบอกมารดาของตัวเองโดยมีคิวนั่งฟังอยู่เงียบๆ
“ฮัลโหลค่ะแม่”
“จ่ะลูก”
“วันนี้หนูกลับช้าหน่อยนะคะ ต้องออกไปเจอลูกค้ากับเจ้านาย แม่อยู่ได้ใช่ไหมคะ~”
“มุกริน แม่โตแล้วนะ ลูกไปทำงานเถอะจ่ะ ไม่ต้องห่วงแม่หรอก~”
“ไม่ห่วงได้ไงล่ะคะ~ ก็หนูเหลือแม่แค่คนเดียวแล้วนี่น่า~”
“พอๆ เลิกงานแล้วก็ค่อยมาหาแม่ แม่มีพยาบาลอยู่ด้วยไม่ต้องคิดมาก”
“จ่ะแม่ หนูรักแม่นะ”
“แม่ก็รักลูกจ่ะ” เมื่อทั้งสองพูดคุยกันจบสายจึงตัดไปทันที
คิวใช้เวลาขับรถอยู่ราวครึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง เมื่อรถเข้าจอดที่ลานจอดรถทั้งสองก็รีบพากันเดินเข้าไปด้านในทันที
“บอสมารอที่นี่แล้วหรอคะพี่คิว”
“นายกำลังเดินทางมาครับ”
“อ้อค่ะๆ”
ตอนนี้คิวและมุกรินกำลังนั่งรอเจ้านายของตัวเองอยู่ในห้องVIPของโรงแรมแห่งหนึ่งอยู่
แกรก!
ในขณะเดียวกันเสียงประตูก็ถูกเปิดเข้ามา ฉุดให้เด็กสาวและคิวต้องยืนขึ้นก่อนจะเห็นว่าเป็นเจ้านายของตัวเอง และชายหนุ่มอีกคนที่เดินเข้ามาด้วยกัน
“สวัสดีค่ะบอส”
“อืม”
“โอ้วว~ สาวน้อยคนนี้ใครเอ่ย”
“เลขา” เป็นเสียงของเฮดีลที่ดังขึ้นก่อนที่เค้านั้นจะนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่สีดำโดยมีเด็กสาวนั่งอยู่ไม่ไกลนักเพื่อจดรายละเอียดงาน
การคุยงานของมาเฟียหนุ่มและลูกค้าในวันนี้ไม่ค่อยราบลื่นสักเท่าไหร่ เพราะลูกค้ารายนี้เอาแต่จ้องมองมาที่เด็กสาวที่กำลังจดรายละเอียดงานอยู่
“ไหนๆก็คุยงานเสร็จแล้ว ถ้าไม่รังเกียจดื่มด้วยกันก่อนสิครับคุณเฮดีล”
“อืม” เมื่อเฮดีลไม่มีธุระที่ต้องไปทำต่อ เค้าจึงตอบตกลงที่จะอยู่ดื่มต่อกับลูกค้า
“ถ้าไม่รังเกียจ ดื่มด้วยกันหน่อยสิครับ”
“เอ่อ.. ค่ะ” เด็กสาวพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเจ้านายของตัวเองเพื่อหวังให้เค้าช่วย แต่ทว่าเค้านั้นกับทำไม่สนใจเธอ ทำให้เธอนั้นต้องยอมตอบตกลงและรับแก้วแอลกอฮอล์นั้นมาดื่ม
ทั้งสามคนดื่มด้วยกันอยู่นานสองนาน ตอนนี้เด็กสาวจึงเริ่มมีอาการมึนเมาแล้ว ทำให้ลูกค้าของมาเฟียหนุ่มนั้นต้องเอ่ยขึ้น
“ถ้าคุณเฮดีลไม่ว่าอะไรผมขออาสาไปส่งเลขาของคุณนะครับ”
“…”
“…” เนื่องจากตอนนี้เด็กสาวนั้นได้ฟุบหลับไปแล้ว จึงทำให้เธอนั้นไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองกำลังสนทนากัน
“ตามสบาย” เมื่อมาเฟียหนุ่มพูดจบเค้านั้นก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้องทันที เมื่อออกมาก็ทำให้คิวต้องเอ่ยถามขึ้น
“คุณมุกรินล่ะครับนาย”
“กลับ!”
“…” เมื่อคิวไม่ได้คำตอบจึงทำให้เค้านั้นต้องก้มหัวให้นายของตัวเองก่อนที่จะเดินตามไป
เมื่อทั้งสองมาถึงรถแล้วเฮดีลจึงเลือกที่จะยืนสูบบุหรี่ก่อนอยู่ที่ข้างรถ
ฟู้วววว~ ควันสีขาวคลุ้งพวยพุ่งออกมาจากริมฝีปากหนาของมาเฟียหนุ่มก่อนที่สายตาของเค้านั้นจะจับจ้องไปที่บุคคลคนนึงที่กำลังพยุงเด็กสาวออกมาจากโรงแรม
“นั่นมันคุณมุกรินนี่ครับนาย!”
ฟู้วววว~ ไม่มีคำพูดไดดังขึ้นนอกจากควันบุหรี่เท่านั้นที่ลอยออกมาพร้อมกับสายตาคมคายของเค้าที่จ้องมองไปที่เป้าหมาย
“อื้อออ~ ปล่อยนะ~” เมื่อเด็กสาวรู้สึกตัวแล้วเธอจึงเห็นว่าตัวเองกำลังถูกใครบางคนที่ไม่ใช่เจ้านายของตัวเองดันให้เข้ามานั่งในรถ เธอจึงส่งเสียงขึ้นทันที
“เดี๋ยวพี่ไปส่งให้ถึงสวรรค์เลยหนู”
“ไม่นะ~ ปล่อยเดี๋ยวนี้!” เด็กสาวพยายามใช้แรงทั้งหมดของตัวเองที่มีดันชายหนุ่มคนนั้นออก แต่ทว่าความเมานั้นมีมากเกินกว่าที่เธอจะมีแรงไปสู้กับผู้ชายอย่างเค้าได้
ตุบ! ในที่สุดเด็กสาวก็ต้องงอตัวลงด้วยความจุกเมื่อเธอนั้นถูกกำปั้นหนาต่อยเข้าที่ท้อง
“พูดดีๆไม่ชอบ! ชอบให้ใช้กำลัง!”
ตุบ!
“โอ้ยยย! ใครว้ะ!” ในขณะเดียวกันร่างของชายหนุ่มก็ต้องล้มลงเพราะถูกใครบางคนถีบเข้าที่สะโพกด้านซ้าย และเมื่อเค้าเงยหน้าขึ้นมาจึงเห็นว่าเป็นเฮดีล
“ทำไรของมึงว้ะ!”
“ให้ไปส่ง ไม่ใช่ทำร้าย” มาเฟียหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินเข้าไปหาเด็กสาวที่ตอนนี้ได้สลบไปแล้วพร้อมกับอุ้มเธอขึ้นพาดบ่า
“ก็แม้งไม่ยอมอยู่นิ่งๆ!”
“ไอ้คิวจัดการมัน!”
“ครับนาย!” คิดรับคำสั่งพร้อมกับจัดการชายคนนั้น ส่วนมาเฟียหนุ่มนั้นก็พาเด็กสาวเดินกลับมาที่รถของตัวเอง ก่อนจะยัดเธอเข้าไปที่เบาะหลังเพื่อให้เธอนั้นนอนโดยที่ตัวเค้าเองก็ขึ้นไปนั่งข้างๆเธอเช่นกัน
คิวใช้เวลาจัดการกับชายหนุ่มคนนั้นอยู่ประมาณ 10 นาทีก่อนจะเดินกลับมาที่รถด้วยมือที่เต๊ทำปด้วยเลือด
“แจ้งตำรวจมารากมันไป”
“ครับนาย”
เจ้านายห่วงลูกน้องคงไม่แปลกมั้ง?
ฝากกดใจ + คอมเมนท์ให้ไรท์ด้วยน้า ???
รีไรท์เมื่อ 7/3/66
- Writer
