ความขัดเคืองใจจากบุรุษที่ไร้ความปรานีได้มลายหายสิ้น เมื่อซิ่นหนิงเยว่เดินคู่กับหยวนเพ่ยชมงานเฉลิมฉลองที่ถูกเหล่าแม่ค้าและคนในราชสำนักจัดสรรจนงดงามละลานตา นางได้แวะร้านข้างทางที่ขายเครื่องประดับอยู่ร้านหนึ่ง เพราะเจอบางสิ่งสะดุดตา
"หยวนเพ่ยเจ้าดูนี่สิ สวยไหม " ซิ่นหนิงเยว่หยิบปิ่นชิ้นหนึ่งขึ้นมา ยื่นให้สตรีที่เป็นสาวใช้ข้างกายดูด้วยรอยยิ้ม
"สวยเจ้าค่ะ คุณหนู" หยวนเพ่ยเอ่ยตอบ พร้อมมองตามปิ่นที่คุณหนูของตนหยิบให้ตนดู
"ข้าชอบนะ แล้วเจ้าชอบไหม?"
"ชอบเจ้าค่ะ ดูงดงามเจ้าค่ะ"
"ไหน! หันศีรษะมาให้ข้าสิ ข้าจะลองปักดู" หยวนเพ่ยตกใจไม่รู้ว่าเหตุใดคุณหนูของตนถึงให้ตนเองหันศีรษะไปให้นางปักปิ่นที่ศีรษะของตนเองด้วย ท่าทางละล้าละลัง ทำให้ซิ่นหนิงเยว่จับนางหันหลังให้ตนเสียเอง และจับปิ่นปักไปที่ศีรษะทันที
"สวย! ข้าเอาอันนี้แหละ เมื่ออยู่กับเจ้าช่างงามยิ่ง ข้าซื้อให้เจ้า" ซิ่นหนิงเยว่พิจารณาสักพัก แล้วเอ
