รินณภัทรกลับมาบ้านด้วยใบหน้านิ่งขรึมบึ้งตึงกว่าทุกวัน รินรดานั่งอยู่ในห้องโถงของบ้านเอ่ยทักชายหนุ่มเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของลูกชาย
“งานไม่ราบรื่นเหรอฟิค ทำไมหน้านิ่วคิ้วขมวดกลับมาแบบนั้น..”
“ม้า! ม้านั่งอยู่ตรงนี้นานแล้วเหรอครับ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่แล้วหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆรินรดา
“ม้าก็นั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกนี่เครียดเรื่องอะไรถึงขนาดมองไม่เห็นหม่าม้า”
“ดึกมากแล้วทำไมม้ายังไม่นอนล่ะครับ”
“ฟิคไม่ได้โทรมาบอกไว้ก่อน ม้าก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้”
“ผมขอโทษครับม้า” รินณภัทรก้มลงไหว้ขอโทษรินรดา ชายหนุ่มสนิทกับแม่มาก เขาไม่เคยมีเรื่องอะไรปิดบังแม่ของเขา และเรื่องนี้ก็เช่นเดียวกัน..
“เอ่อ..ม้าครับ..” รินณภัทรเอนกายนอนลงบนโซฟาหนุนตักผู้เป็นแม่ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
“ม้าครับ..ผมขอถามม้าหน่อยนะครับ ในฐานะที่ม้าเป็นผู้หญิงเหมือนกัน”
“ว่าไงลูก..” รินรดาลูบผมรินณภัทรเบาๆรอฟังลูกช
