คู่หมาย VS คู่นอน
2516 Words
รินณภัทรนั่งทำงานไปก็คิดกังวลไปด้วยต่างๆนานา เขารีบเคลียร์งานที่คั่งค้างให้แล้วเสร็จโดยเร็วก่อนจะติดต่อไปยังสำนักงานทนายความที่เขาเคยจ้างให้ทำงานอีกครั้ง..
“ผมต้องการบอดี้การ์ดฝีมือดีจากสำนักงานของคุณสักคน”
“ได้ครับ ระยะเวลาทำงานกี่วันครับ”
“ระยะเวลายังไม่มีกำหนด แต่ต้องทำงานได้ตลอด 24ชั่วโมง”
“ได้ครับ ผมจะส่งภาพและประวัติข้อมูลการทำงานของบอดี้การ์ดแต่ละคนไปให้คุณเลือกพิจารณานะครับ”
“ครับ..” รินณภัทรนั่งรออีเมลข้อมูลของบอดี้การ์ดไม่นานมากนักทางสำนักงานทนายความก็ส่งอีเมลเข้ามา ชายหนุ่มเปิดไฟล์ข้อมูลดูภาพอ่านประวัติบอดี้การ์ดแต่ละรายก็รู้สึกไม่ถูกใจสักราย เขาจึงติดต่อไปที่สำนักงานทนายความใหม่อีกครั้ง
“ผมอยากได้บอดี้การ์ดผู้หญิง คุณมีหรือเปล่า”
“ผู้หญิง..มีครับ แต่ไม่แน่ใจว่าเธอจะรับงานของคุณรินณภัทรหรือเปล่า”
“ทำไมล่ะครับ?”
“คุณมัลลิชาเธอเป็นลูกสาวเจ้าของสำนักงานทนายความนี้ครับ”
“ผมจะขอนัดคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวได้ไหมครับ”
“ผมจะประสานงานให้โดยด่วนและจะติดต่อกลับไปนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อทางสำนักงานทนายความประสานงานให้รินณภัทร ตอนบ่ายเขาก็ได้นัดพูดคุยกับ มัลลิชา ธรรมคุณ หรือมัลลี่บอดี้การ์ดสาว เมื่อทั้งสองพูดคุยแนะนำตัวกันเรียบร้อยรินณภัทรก็พูดเข้าประเด็นเกี่ยวกับข้อตกลงและรายละเอียดงานที่เขาต้องการ
“ผมต้องการให้คุณติดตามประกบผู้หญิงคนหนึ่งทุกฝีเก้า จะว่าตลอด 24ชั่วโมงก็ไม่เชิง แค่ไม่ให้เธอคลาดสายตาและคอยรายงานผมแบบเรียลไทม์ว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหนกับใคร!”
“คุณผู้หญิงที่ฉันต้องติดตามเธอทำงานอะไรคะ และจะให้ฉันเริ่มงานเมื่อไหร่”
“เธอเป็นนางแบบและนักแสดง เรื่องความปลอดภัยคงจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเท่าไหร่ ผมต้องการรู้แค่ว่าแต่ละวันเธอไปทำอะไรกับใคร ที่ไหนบ้าง ผมต้องการให้คุณเริ่มงานวันนี้! ตอนนี้!”
“นี่คุณจะไม่ให้เวลาฉันเตรียมตัวและศึกษาข้อมูลบ้างเลยเหรอคะ”
“ผมเชื่อว่าคุณทำได้ สรุปว่าคุณจะรับงานนี้หรือเปล่า”
“ค่ะ..ฉันยินดีรับงานนี้” มัลลิชาตอบรับในทันทีอย่างไม่ลังเลเพราะเธอกำลังว่างๆเซ็งๆอยู่พอดี เป็นบอดี้การ์ดให้ผู้หญิงด้วยกันยิ่งเป็นนักแสดงนางแบบ แด็ดดี้กับหม่ามี้ของเธอคงจะไม่ห้ามเพราะไม่เสี่ยงอันตรายเหมือนอย่างคุ้มครองบุคคลสำคัญ
“นี่เป็นข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับมัสยา”
“มัสยา..” นางแบบที่เธอจะต้องคอยตามติดหรือคอยคุ้มกันดูแลเธอชื่อ”มัสยา” สาวสวยหุ่นเพอร์เฟค รอยยิ้มมีเสน่ห์ แม้ว่ามัลลิชาจะมีพี่สาวเป็นนักแสดงเป็นนางเอกแต่เธอก็ไม่ค่อยได้ติดตามหรือรับรู้ข่าวสารเกี่ยวกับวิชาชีพนี้เท่าไหร่นัก เธอสนใจเกี่ยวกับงานด้านกฏหมายมากกว่า ถ้าไม่ได้ทำงานเธอก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้องหนังสือชอบอยู่เงียบๆซะส่วนใหญ่ มัลลิชาเปิดแฟ้มดูภาพอ่านข้อมูลส่วนบุคคลของนางแบบสาวที่เธอจะต้องติดตามความเคลื่อนไหวของเธออย่างละเอียด หญิงสาวต้องเก็บรายละเอียดให้เร็วที่สุดเพราะจะต้องเริ่มงานในอีก 1ชั่วโมงข้างหน้า เธออ่านไปเรื่อยๆก็ไม่มีข้อมูลอะไรบ่งบอกเธอว่าระหว่างรินณภัทรนายจ้างของเธอกับมัสยามีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร เธอได้แต่สงสัย มีแต่ข้อมูลนายจ้างที่เธอได้รับมาจากสำนักงานทนายความก่อนหน้านี้ เป็นข้อมูลที่แยกกันชัดเจน ทั้งคู่คงจะเป็นแฟนที่กำลังคบหาดูใจกันอยู่ก็อาจจะเป็นไปได้ ชายหนุ่มคงจะหวงแฟนสาวมาก มัลลิชาถือแฟ้มเอกสารก้าวออกจากห้องทำงานของรินณภัทรตรงมายังรถเก๋งคู่ใจ เธอเริ่มทำงานโดยขับรถไปตามสถานที่หรือตารางงานของมัสยาที่ระบุไว้ในแฟ้ม
ก่อนมัสยาจะออกไปทำงานเย็นนี้ เธอก็นึกอยากจะโทรไปป่วนรินณภัทรขึ้นมา ได้แกล้งเขาคงจะสนุกดี นางแบบสาวหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดโทรหาชายหนุ่มทันที
“สวัสดีครับ..” รินณภัทรเห็นเบอร์แปลกแต่เขาก็กดรับสาย
“นายตี๋ขี้เก๊ก! วันนี้นายว่างมั้ย..”
“มัสยา!” มีเธอคนเดียวที่เรียกเขาแบบนี้
“ใช่ฉันเอง!”
“เอาเบอร์ฉันมาจากไหน”
“เรื่องแค่นี้หาไม่ยากหรอก..”
“โทรมา มีอะไร..” เธอจะตามหลอกตามหลอนเขาตลอดเวลาเลยหรือยังไง
“ฉัน..มีอารมณ์..คืนนี้นายจะรับงานหรือเปล่า”
“ห๊ะ! ยัย..” รินณภัทรกำโทรศัพท์ในมือแน่น เขาอึ้งกับนางแบบสาวคนนี้จริงๆ เธอมักจะทำอะไรเกินกว่าที่เขาคาดคิดเสมอ
“ฉันงานยุ่ง..ขอคิดดูก่อน!” เขาต้องเล่นตัวบ้าง ไม่อย่างนั้นเธอจะได้ใจ
“อือ..ถ้านายไม่ว่าง ไม่รับก็ไม่เป็นไร ฉันจะได้ใช้ดิลโด้ใช้ไข่ปลอมไข่สั่น มีขายเกลื่อน ฟังก์ชันครบครันกว่าของนายซะอีก”
“อะไรนะ!”
“แต่เอ..หรือว่าจะหานายแบบหุ่นล่ำๆน่าจะเร้าใจกว่า..แค่นี้นะ!” มัสยาพูดจายั่วกวนอีกฝ่ายแล้วกดวางสายและปิดเครื่องทันที
“ฉันจะไปจัดการเธอเดี๋ยวนี้! ยัยนางร้ายยั่วสวาท!” รินณภัทรพยายามติดต่อมัสยาก็ไม่สามารถติดต่อได้จนเขารู้สึกหงุดหงิด งานของเขาก็วางอยู่เต็มโต๊ะ
ระหว่างรอเดินแบบเสื้อผ้าในห้างสรรพสินค้า มัสยานัดทานข้าวกับขุนพัฒน์เพื่อนชายคนสนิทที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยน เธอนั่งรอเขาไม่นาน ขุนพัฒน์ก็เดินเข้ามาภายในร้าน
“ขุน..ทางนี้!” มัสยาโบกมือเรียกขุนพัฒน์
“มายน์! เราบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกว่าขุนเฉยๆ นั่นชื่อป๊าเรา”
“ก็จะตั้งชื่อเหมือนกันทำไมล่ะ เจ้าขุนมันยาว เรียกขุนง่ายดี”
“ป๊ามาได้ยินก็จะคิดว่าเธอล้อชื่อป๊าอีกน่ะสิ”
“ลุงขุนไม่ว่าหรอก นายน่ะคิดมาก..”
ขุนพัฒน์ รัฐกิจเทวา หรือ เจ้าขุน เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มเจ้าของบริษัทสปอร์ตแคร์ มีทั้งเสื้อผ้าชุดกีฬาชุดออกกำลังกายแบรนด์ชั้นนำรวมไปถึงเครื่องออกกำลังกายทุกประเภท ทั้งสองครอบครัวสนิทกันตั้งแต่รุ่นพ่อแม่มาถึงรุ่นลูก เจ้าขุนจึงเป็นทั้งเพื่อนและคู่หมาย(ที่พ่อแม่หมายมั่นปั้นมือกันไว้) เธอกับเจ้าขุนจึงโตมาด้วยกันสนิทสนมพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง เขาเป็นเพื่อนซี้ที่ปรึกษาที่ระบายเป็นเพื่อนกินเพื่อนนอนแทบจะกลายเป็นเพื่อนสาวของเธออยู่แล้ว เจ้าขุนคอยซัพพอร์ตเธอมาเสมอ ทั้งสองนั่งทานอาหารอิตาเตี่ยนไปก็พูดคุยกันไปอย่างสนุกสนานโดยไม่รู้เลยว่ากำลังเป็นที่จับตามองของใครบางคน
“คุณรินณภัทรคะ..”
“คุณเรียกผมว่าฟิคจะดีกว่า”
“ค่ะ..ตอนนี้คุณมัสยากำลังทานอาหารอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งค่ะ” มัลลิชาโทรศัพท์รายงานความเคลื่อนไหวของมัสยาให้ชายหนุ่มรับรู้
“ที่ไหน!”
“ห้างเมเจสติกค่ะ”
“ไหนว่าไปทำงานเดินแบบ..ทำไมถึงไปทานข้าวกับผู้ชาย!” รินณภัทรพึมพำออกมาเบาๆ
“หน้าตาผู้ชายคนนั้นเป็นยังไง..”
“สูง หุ่นสมาร์ท ขาวตี๋สไตล์หนุ่มเกาหลีค่ะ”
“หนุ่มเกาหลี? คุณส่งพิกัดร้านมาให้ผมด้วย และจับตาดูพวกเขาไว้อย่าให้คลาดสายตา”
“ค่ะ..” มัลลิชารับคำสั่งและคอยจับตามองทั้งสองอยู่ห่างๆ
“ยัยตัวแสบ!” รินณภัทรพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อวางสายจากบอดี้การ์ดสาว มัสยาเพิ่งจะโทรมาป่วนบอกเขาว่ามีอารมณ์ไม่นานมานี้เธอก็ออกไปทานข้าวกับหนุ่มที่ไหน ไวไฟจริงๆแม่คุณ รินณภัทรรู้สึกไม่มีสมาธิจะทำงาน แต่เขาต้องอ่านและเซ็นเอกสารบนโต๊ะรวมไปถึงตรวจเช็กความเรียบร้อยของต้นฉบับก่อนจะส่งตีพิมพ์ กว่าเขาจะเคลียร์งานเสร็จก็หกโมง กว่าเขาจะขับรถฝ่าการจราจรติดขัดมาก็เกือบหนึ่งทุ่ม รินณภัทรมาถึงร้านอาหาร เขาก็ตรงเข้าไปยังโต๊ะซึ่งทั้งสองยังคงนั่งคุยกันอยู่ที่เดิม..
“ไปกับฉัน!” จับต้นแขนเรียวดึงร่างบางให้ลุกขึ้น
“คุณเป็นใคร! มาทำอย่างนี้ได้ยังไง! ปล่อยมายน์..เธอมากับผม!”
“มายน์!?” หมอนี่เป็นใคร? ทำไมเรียกมัสยาว่ามายน์ หรือว่าเป็นอีกชื่อที่เธอเอาไว้หลอกล่อผู้ชาย
“เขาเป็นอะไรกับเธอ!”
“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?” ทั้งสองถามมัสยาออกมาแทบจะพร้อมกัน ขุนพัฒน์จ้องหน้าถามมัสยาก่อนจะหันไปจ้องตารินณภัทรอย่างไม่ยอมกัน นางแบบสาวมองชายหนุ่มทั้งสองสลับกัน เธอจะตอบว่ายังไง..และจะตอบใครก่อน เธออ้าปากยังไม่ทันจะเอ่ย ขุนพัฒน์ก็พูดขึ้น
“คุณเป็นใครผมไม่รู้..ผมไม่สนใจ แต่ผมกับมายน์ เราสนิทผูกพันกันมากกว่าคุณแน่นอน! และตอนนี้..เธอก็มากับผม คุณควรจะให้เกียรติเธอด้วย” รินณภัทรหันมองภายในร้านอาหาร เขาเริ่มเป็นที่สนใจของลูกค้ารายอื่นๆ ชายหนุ่มจึงปล่อยมือออกจากต้นแขนเรียว
“ใกล้ได้เวลาเดินแบบแล้วไม่ใช่เหรอมายน์ เดี๋ยวเราไปส่ง..” ขุนพัฒน์ลุกขึ้นขยับเก้าอี้ให้มัสยา รินณภัทรยืนมองการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก
“มัสยา..ที่เธอโทรมานัดฉันคืนนี้..ฉันจะไปรอที่เดิม!” รินณภัทรเอ่ยขึ้นเมื่อมัสยาก้าวผ่านหน้าเขาไป
“นัด?” มัสยางุนงงสงสัย เธอจำไม่ได้ว่าไปนัดกับเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“รีบไปกันเถอะมายน์..” ขุนพัฒน์จับข้อศอกนางแบบสาวดันให้เธอเดินนำเขาออกมาจากร้านอาหาร รินณภัทรมองตามหลังทั้งสองคนไปจนสุดสายตา..
มัสยามาเดินแบบให้กับห้องเสื้อแบรนด์ดัง ขุนพัฒน์นั่งชมการเดินแบบจนกระทั่งจบงาน เขาก็อาสาจะไปส่งมัสยาที่คอนโด ระหว่างนั่งรถออกจากห้างสรรพสินค้า มัสยามองเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว เธอนึกถึงคำของรินณภัทรก่อนที่จะแยกย้ายกัน (นัด..นัดกันตอนไหนเมื่อไหร่?)
“ใช่สิ!” จนเธอนึกขึ้นได้ว่าเธอโทรไปป่วนถามเขาว่าคืนนี้เขาว่างมั้ย..
“นี่นายนั่นคิดว่าฉันนัดจริงๆอย่างนั้นเหรอ..” นางแบบสาวพึมพำเบาๆ แล้วตอนนี้เขาไม่รอเธอแย่แล้วหรือไง
“มีอะไรหรือเปล่ามายน์..”
“เอ่อ..ขุน..เดี๋ยวนายไปส่งเราที่สตูดิโอของมัมจะดีกว่า”
“ไม่กลับคอนโดเหรอ”
“อาจจะกลับดึกๆ ขอแวะไปทำธุระก่อนน่ะ”
“ถ้าจะกลับก็โทรหาเรานะ เราจะมารับ”
“อือ..ขอบใจนะ” ขุนพัฒน์ขับรถมาส่งมัสยาที่หน้าสตูดิโอและสั่งเธอไว้ก่อนที่เขาจะขับรถออกไป
มัสยาก้าวเข้ามาในสตูดิโอก่อนจะเดินเลยไปยังลานจอดรถด้านหลัง และเธอก็เห็นรถเบนซ์คันหรูของรินณภัทรจอดอยู่ตรงนั้นจริงๆ ชายหนุ่มเปิดประตูก้าวลงจากรถเมื่อเห็นเธอ รินณภัทรเดินหน้านิ่งขรึมเข้ามาหาเธอ สงสัยเขาจะรอนานจนหน้ายุ่งแบบนั้น
“มายังไง..” เขาถามออกไปทั้งๆที่รู้ความเคลื่อนไหวของเธอ
“เจ้าขุนมาส่ง”
“เจ้าขุน..ไอ้หนุ่มตี๋หนุ่มเกาหลีที่เรียกเธอว่ามายน์น่ะเหรอ หมอนั่นมันเป็นใคร? แล้วทำไมเรียกเธอว่ามายน์” ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิด
“เจ้าขุนเรียกฉันว่ามายน์ เพราะเป็นชื่อเล่นของฉัน”
“มายน์อย่างนั้นใช่มั้ย..ต่อไปฉันจะได้เรียกเธอว่ามายน์”
“นายเรียกฉันเหมือนเดิมก็ดีอยู่แล้ว”
“แล้วทำไมฉันจะเรียกเธอว่ามายน์ไม่ได้!”
“ชื่อเล่นของฉันมีไว้สำหรับคนในครอบครัวและเฉพาะคนที่สนิทเท่านั้นที่จะเรียกได้” มัสยาเอ่ยเน้นโดยเฉพาะคำว่า”คนสนิท”
“นี่ฉันกับเธอ..นอนด้วยกันทุกวัน มีอะไรกันทุกคืนยังสนิทไม่พออีกหรือไง! ไอ้หมอนั่นมันสนิทกับเธอมากนักหรือไง”
“ใช่! เรารู้จักสนิทกันมา 25ปีแล้ว”
“25ปี..แล้วรู้จักสนิทแนบแน่นกันเหมือนกับฉันด้วยหรือเปล่า!” มือหนาบีบต้นแขนเรียวดึงร่างบางมาปะทะกับอกแกร่ง ใบหน้านิ่งขรึมก้มลงกดริมฝีปากหนาบดจูบขยี้ปากอิ่มอย่างรุนแรง ตอนนี้เขารู้สึกหัวร้อน หมอนั่นก็แค่คู่หมาย..ไม่เห็นจะเป็นไร ไม่ใช่สามีของเธอเสียหน่อย ทำไมเขาต้องรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้..
“ฮื้อ! อ่อยฮันนะ!(ปล่อยฉันนะ)” มัสยาดิ้นขลุกขลักให้พ้นจากพันธนาการของชายหนุ่ม แต่มือหนากลับบีบแขนเธอแน่นขึ้นจนเธอเริ่มรู้สึกเจ็บ อีกมือเขาก็จับท้ายทอยของเธอล็อกไว้ไม่ให้เธอเบี่ยงหน้าหนี ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งรัดเธอแน่นขึ้น นางแบบสาวค่อยๆขยับกายช้าลงจนกระทั่งหยุดนิ่งเพราะยิ่งขยับเธอก็ยิ่งเจ็บตัว ริมฝีปากอิ่มเผยอออกเล็กน้อยจะต่อว่าอีกฝ่าย แต่กลับกลายเป็นเปิดทางให้ลิ้นอุ่นได้เข้ามาสำรวจในโพรงปากนุ่มของเธอ
“ฮืมม..” รินณภัทรฮึมฮัมในลำคอ จูบแรกของเขา..แต่จะเป็นจูบแรกของเธอด้วยหรือเปล่าไม่รู้ และเขาเพิ่งรับรู้ได้ว่าการจูบมันทำให้ทุกอย่างรู้สึกดี เหมือนสมองได้ผ่อนคลายแต่ที่น่าแปลกคือทำไมใจเขาต้องเต้นแรงขนาดนี้..ทั้งๆที่ยิ่งกว่านี้เขากับเธอก็ทำกันมาหมดแล้ว
“อืออ..” ไม่ใช่แค่เสียงที่หวาน โพรงปากอุ่นนุ่มของเธอก็หวานมากกว่าที่เขาคิด จากที่อยากจะจูบลงโทษเธอกลับแผ่วเบาอ่อนโยนและวาบหวาม
(“มัสยา! เธอจะอ่อนระทวยกับรสจูบของเขาแบบนี้ไม่ได้!”) นางแบบสาวพยายามเตือนตัวเองแต่เธอก็ฝืนความรู้สึกจากภายในและร่างกายของตัวเองไม่ได้เลย ริมฝีปากหนาบดคลึงจูบริมฝีปากอิ่มแสนหวานอย่างเคลิบเคลิ้ม ทั้งคู่จูบซึมซับความหอมหวานอย่างดูดดื่มเนิ่นนาน ร่างสูงผละริมฝีปากออกช้าๆอย่างเสียดาย
“ไปข้างในกันดีกว่านะ..”
“อือ..” มัสยาซุกหน้ากับอกแกร่ง พยักหน้าตอบรับเขาเบาๆ รินณภัทรก็จัดการอุ้มร่างบางเข้ามาในสตูดิโอทันที ร่างสูงก้าวมาถึงห้องพักผ่อนสำหรับดูทีวี เขาวางเธอให้นอนเอนลงไปบนโซฟาโดยที่ร่างแกร่งของเขาก็ทาบทับตามลงมาเช่นกัน ชายหนุ่มมีความรู้สึกอยากจะทำความรู้จักกับเรือนร่างงามของนางแบบสาวตรงหน้าอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุมโดยที่ไม่โดนมัดไม่เร่งรีบเหมือนอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา..
- Writer
