ตอนที่6 ข่าวไว

1526 Words

“วันนี้พอแค่นี้ค่ะ” เสียงอาจารย์ดังขึ้น ทำให้นักศึกษาทุกคนเร่งมือเก็บของลงกระเป๋าตัวเองด้วยความรวดเร็ว ไม่รู้จะรีบกันไปไหนนะ(ฉันด้วยนี่แหละ) “แก คืนนี้ไปเที่ยวกันไหม” แล้วยัยปาลินก็พูดขึ้น “ไปเที่ยวไหน” ฉันถามออกไป “ฉันอยากไปผับอ่ะ เห็นเพื่อนในห้องคนอื่นๆไปมาบอกว่าสนุกมากเลยนะ” ยัยปาลินพูดต่อ “อ๋อ ผับที่ว่าเจ้าของเป็นนักศึกษามหาลัยเราน่ะหรอ” ยัยกุ้งนางถาม “ใช่ๆ ไปกันนะ นะๆๆๆ” ยัยปาลินชวนขึ้น “แล้วจะเข้าได้หรอ” ฉันถามออกไป เพราะผับเขาให้อายุยี่สิบเข้าไม่ใช่หรอ “ได้สิ ยิ่งเด็กมหาลัยเรานะ พวกการ์ดอนุโลมให้เข้ากันทั้งนั้นแหละ” ยัยปาลินพูดต่อ “รู้ดี” ฉันว่าให้กับความรู้เยอะของเพื่อน “มันก็ต้องหาข้อมูลกันบ้าง” ยัยปาลินพูด “เออ ลองดูก็ดีเหมือนกัน” ยัยกุ้งนางพูด “เออ พวกแกไปฉันก็ต้องไปสิ อยากไปเห็นเหมือนกัน ว่าจะสนุกแค่ไหน” ฉันพูดด้วยความอยากรู้ เห็นเพื่อนหลายๆคนที่เป็นสายปาร์ตี้ชอบเม้าส์กันว่าสนุกแบบนั้น แบบนี้ “เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ แล้วคืนนี้เจอกัน” ยัยปาลินพูดขึ้นด้วยความดีใจทันที ก่อนพวกเราจะแยกย้ายกันกลับห้องตัวเอง สายฟ้า “เป็นไงมึง ได้ข่าวว่าช่วงนี้วนเวียนคณะบริหารบ่อยๆหรอ” ไอ้ปราณถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม ซึ่งตอนนี้พวกผมอยู่กันที่ผับไอ้ปราณนี่แหละ มันเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของพวกผม แต่ว่าพอขึ้นมหาลัยมันเรียนสถาปัตย์ เลยทำให้พวกเราไม่ได้ค่อยได้เจอกันตอนอยู่ในมหาลัย(แต่เจอกันเกือบทุกคืนที่ผับนี่แหละ) “ข่าวไวจริงๆ” ผมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มอย่างไม่จริงจัง เพราะว่ารู้อยู่แล้วว่าไม่ว่าพวกผมจะทำอะไรก็เป็นที่สนใจและจับตามองของคนในมหาลัยก็ตาม “หึ เรื่องปกติของพวกมึงไหมล่ะ ว่าแต่คนนี้จริงจังหรือไงถึงลงทุนเข้าหาเอง” ไอ้ปราณพูดก่อนจะถามต่อ “รอติดตามตอนต่อไป” ผมยังไม่อยากยอมรับเพราะยังไม่แน่ใจ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ เพราะว่ารู้สึกกับเธออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “แต่กูนี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เสืออย่างมันต้องฉวดว่ะ เพราะเหยื่อคนนี้ไม่เหมือนใคร และไม่ยอมอ่อนข้อให้มันแม้แต่น้อย” ไอ้ดีเจพูดขึ้นด้วยความสนุก “ขนาดนั้นเลย” ไอ้ปราณถามอย่างไม่อยากเชื่อ “จัดว่ามวยถูกคู่ครับ” ไอ้ดีเจพูดต่อก่อนจะกระดกเหล้าอย่างมีความสุขที่หาเรื่องให้ผมได้ “พึ่งเคยเห็นผู้หญิงกล้าปฏิเสธสายฟ้าแห่งวิศวะ” ไอ้ปราณพูดอย่างเย้ยหยัน “เออดิ ถ้ามึงได้เห็นเวลาน้องมันเถียงกับไอ้สายแล้วนะ มึงจะไม่อยากเชื่อ ไอ้นี่แทบจะเถียงเขาไม่ทัน” ไอ้ดีเจพูดอีก แต่ไอ้เหี้ยนี่ก็ปากหมาจริงๆ ที่เห็นผมเป็นแบบนั้นเพราะว่ายอมอ่อนข้อให้หรอก ถ้าเป็นคนอื่นผมไม่ไหวหน้าแบบยัยเตี้ยนี้หรอก “เอาไงวะมึง ถ้าฉวดนี้เสียหน้าเลยนะ” ไอ้ปราณหันมาพูดกับผม “แล้วมึงรอดู” ผมพูดขึ้นอย่างไม่จริงจังเหมือนกัน เพราะไม่ว่ายังไง ยัยเตี้ยนั่นก็ต้องตกหลุมรักผมให้ได้ “ครับ ถึงตอนนั้นกูคงได้กินเพื่อนสาวน้อยคนนั้นก่อนมึงอ่ะ” ไอ้ดีเจพูดต่อ นั่นทำให้ผมมองมันอย่างไม่ไว้ใจทันที “อย่าบอกว่ามึง...” ผมถามมันออกไปอย่างรู้กัน “หึๆ” มันไม่ตอบแต่กลับเค่นหัวเราะใส่ผมแล้วยกเหล้ากินต่ออย่างมีความสุข “หัวเราะไปเถอะมึง ถ้าเจ้าขารู้เรื่องเดี๋ยวจะหัวเราะไม่ออก” ไอ้ปราณว่าให้ไอ้ดีเจด้วยรอยยิ้มสะใจ “พวกมึงก็ จะพูดถึงทำไมวะ เสียบรรยากาศหมด” ไอ้ดีเจพูดออกมา “ฮ่าๆๆ” พวกผมหัวเราะให้มันด้วยความสะใจ ทีหาเรื่องคนอื่นนี่ทำเป็นเรื่องสนุก แต่พอโดนเล่นจุดอ่อนบ้างนี่ถึงกับไปไม่เป็น “หมานี่หว่า” ไอ้ปราณว่าให้อย่างเป็นเรื่องตลก “รอให้พวกมึงมีคนที่พวกมึงรักจริงๆก่อนเถอะ เดี๋ยวจะหมายิ่งกว่ากู ไม่เชื่อรอดูไอ้สายเป็นตัวอย่างได้เลย หางเริ่มงอกแล้ว” ไอ้ดีเจตอบกลับพร้อมกับโยงมาถึงผม “เกี่ยวไรกับกู ถ้าใครเป็นเมียกูนะ พูดไม่ฟังตบเช้าตบเย็นอ่ะ” ผมตอบกลับมันอย่างเหนือกว่า “เอาชนะเขาตอนนี้ให้ได้ก่อนไหม” แล้วไอ้คัตเตอร์ที่เงียบอยู่นานพูดสวนขึ้น เล่นเอาผมแม่งไปต่อแทบไม่เป็น “ถ้ามึงพูดแล้วไม่น่าฟังแบบนี้แดกเหล้าต่อไปเลย” ผมว่าให้มันก่อนจะกระดกเหล้าอย่างอารมณ์ไม่ดี แม่เล่นพูดขนาดนี้เสียชาติเกิดเสือสายฟ้าหมดดิวะ “ไอ้สาย” แล้วระหว่างที่นั่งกินเหล้าคุยกันไปสักพัก ไอ้คัตเตอร์ผู้เงียบมาตลอดงานก็เรียกผมขึ้น พอผมเงยไปมองมัน มันก็พนักหน้าให้ผมมองตามไปก่อนจะ... “เห้ย! นั่นมัน...” เป็นไอ้ดีเจที่หันตามไปแล้วอุทานออกมา “หึ มาให้เฉียดถึงที่เลยนะ” ผมพูดขึ้นก่อนจะนั่งมองเป้าหมายที่พึ่งเห็นด้วยรอยยิ้มพอใจและกระดกเหล้าไป รอให้ได้ที่กว่านี้ก่อน แล้วผมจะลงไปต้อนรับเธอเอง เรนโบว์ “สนุกกว่าที่คิดอีกอ่ะ” ปาลินพูดขึ้นหลังจากกลับมาจากเต้น “นั่นสิ รู้งี้มาตั้งนานแล้ว” ตามด้วยกุ้งนาง “เออ ใช้ได้เลย” ฉันเองก็ยอมรับเหมือนกันว่าที่นี่สนุกมาก มิกซ์เพลงก็มันส์ สถานที่ก็หรู ถึงแม้ว่าคนจะเยอะมาก แต่ก็มันก็ไม่ได้เข้ามาแบบเหยียบกันอ่ะ อ๋อ ลืมบอกไปเลยว่าตอนนี้ฉันกับเพื่อนอยู่กันที่ผับดังในย่านนี้นั่นเอง โดยพอเข้ามาส่วนใหญ่ก็พวกนักศึกษามหาลัยฉันนั่นแหละ แล้วก็มีวัยทำงานบ้าง ซึ่งจะบอกว่าที่นี่คนเยอะมาก ถึงแม้ว่าค่ามิกเซอร์จะแพงแต่คนก็ยังเข้ากันเยอะ โดยเฉพาะโซนวีไอพีชั้นบน เห็นว่าแพงมาก แต่เท่าที่ดูรูปและรีวิวก็คุ้มกับเงินที่เสียนั่นแหละ แต่วันนี้พวกฉันอยู่ชั้นล่างกัน ไม่มีเงินและความจำเป็นพอที่จะขึ้นไปชั้นสองหรอก “หมดนี่แล้วค่อยกลับนะมึง” ยัยปาลินพูด “จะเอาให้หมดเลยหรอวะ แบบนี้ไม่เมาแย่หรอ” ฉันถามออกไป เพราะถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่เด็กเรียบร้อยเท่าไหร่ แต่ฉันก็ไม่ได้กินเหล้าบ่อยไง ทำให้คอไม่ได้แข็งอะไร ซึ่งถ้ามันจะพากินเหล้าจนหมดขวดนี้ ฉันรับรองได้เลยว่าเมาเละแน่ “ก็กินไปเรื่อยๆไง ถ้าผับปิดก่อนหมดนั้นค่อยว่ากันอีกที” ยัยปาลินตอบกลับมา “มึงทำเหมือนจะหนีแม่มาเที่ยวได้แค่วันเดียวนะ เอาซะคุ้มเลย” ฉันว่าให้มันอย่างไม่จริงจัง เพราะว่าพวกฉันสามคนก็อยู่หัวกันหมด จะมาตอนไหนก็ได้ แต่ดูเพื่อนฉันมันทำสิ เหมือนกับว่าการออกมามันยากมากอ่ะ “ก็นานๆที ต้องเอาให้คุ้มสิคะ หรือว่าพวกมึงจะพากูมาบ่อยๆ ถ้างั้นกลับกันตอนนี้เลยก็ได้นะ” ยัยปาลินพูดขึ้น “เออ งั้นมึงเอาขวดนี้ให้หมดเถอะ อีห่ามาแค่คืนเดียวก็หมดไปเยอะแล้ว ถ้าให้มาบ่อยๆกูได้กินมาม่าแน่” เป็นกุ้งนางพูดขึ้น “ฮ่าๆ งั้นเพื่อนไปเต้นต่อแล้วนะคะ” ยัยปาลินว่าก่อนจะยกเหล้ากินแล้วออกจากโต๊ะไปเต้นต่อ ส่วนฉันก็กินเหล้าต่อกับยัยกุ้งนาง ตัวต้นคิดจะให้กินเหล้าให้หมดมันดันหนีไปเต้นแล้วนี่หน่า “อืมมม มึงงง กูจะยืนไม่ไหวแล้วว่ะ” ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยานคราง ซึ่งตอนนี้ฉันรู้สึกว่าผับมันเริ่มจะหมุนๆแล้ว ถึงแม้ว่าจะยังมีสติอยู่ รับรู้สิ่งรอบตัวบ้าง แต่ว่ามันก็เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว “แล้วครายให้มึงกินไปเยอะขนาดน้าน” เสียงกุ้งนางที่มันกินเหล้ากับฉันพูดขึ้นบ้าง โดยฟังจากเสียงมันแล้วแทบไม่ต่างจากเสียงฉันเลย “เห้อ แล้วกูจะแบกพวกมึงได้ยังไงถึงสองคนวะ” พร้อมกับเสียงนี้ของยัยปาลินบ่นออกมา “สมน้ำหน้า ครายอยากให้มึงทิ้งพวกกูว้ายล้า” ฉันว่าให้มันด้วยรอยยิ้มสะใจ “เดี๋ยวฉันไปส่งให้เอง” ของคุณที่ติดตามครับ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more