สายฟ้า
“งั้นเดี๋ยวผมกลับก่อนนะครับ” ผมบอกแม่ของเรนโบว์ออกไปหลังจากนั่งคุยกับท่านมาสักพักใหญ่แล้ว
“จ้ะ ขับรถดีๆนะลูก” แม่เรนโบว์พูดด้วยรอยยิ้ม
“ครับ” ผมตอบท่านกลับไปก่อนท่านจะเดินเข้าบ้านไปคืน
“ครับแล้ว ก็รีบกลับไปได้แล้ว” เรนโบว์ที่ยังอยู่ก็พูดขึ้น
“ไล่แฟนแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ” ผมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม
“ใครเป็นแฟนนายกัน หลงตัวเอง” เรนโบว์เถียงกลับ แต่ใบหน้ากลับแดงระรื่อ
“ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมไม่บอกแม่ตั้งแต่แรกล่ะ” ผมถามเรนโบว์ออกไปอย่างเหนือกว่า
“ไม่ต้องกลัวหรอกย๊ะ รอนายกลับไปเดี๋ยวฉันไปบอกแม่ใหม่ก็ได้” เรนโบว์พูดออกมา แต่ทำไมผมกลับไม่เชื่อคำพูดนี้ของเธอเลยนะ
“ใช่หรอ อยากปฏิเสธจริงๆหรอ” ผมหรี่ตามองเรนโบว์แล้วถามออกไป
“แน่สิ ใครจะอยากเป็นแฟนกับนายกัน เสียเครดิตหมด” เรนโบว์พูด แต่ไม่สบตากับผม หึ
“งั้นฉันกลับแล้วนะ อย่าลืมรับโทรศัพท์ฉันล่ะเข้าใจไหม” ผมไม่ลืมย้ำสิ่งสำคัญออกไป
“พูดมากหน่า
