บทที่ 9

426 Words
"เมื่อไรจะหยุดสำออยสักที" คำพูดของเขาเปลี่ยนไปมากจากตอนที่หวังอยากจะได้ตัวเธอ "รำคาญ!!" "พี่ต่างหากที่เป็นคนคิดไม่ดีกับฉันก่อน" หญิงสาวต้องได้รีบหยุดเสียงสะอื้นของตัวเองไว้ "ใครพี่มึง" เขาพูดพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ "อย่าสะเออะมาใช้คำนี้กับกู" "คะ?.." พอได้ยินคำพูดพวกนี้ เธอก็รู้ได้ในทันที ว่านี้อาจจะเป็นนิสัยที่แท้จริง แต่คนที่โกรธควรจะเป็นเธอมากกว่าไหม ที่เขาเอายาปลุกเซ็กส์มาให้กิน ถ้าเธอตามเกมไม่ทันป่านนี้คงจะเสียตัวให้เขาไปแล้ว "อย่าคิดนะว่ารูปพวกนั้นจะแบล็คเมล์กูได้" พอใส่เสื้อผ้าเสร็จเขาก็เดินไปที่ประตู ปั้ง!! ชายหนุ่มปิดประตูกลับคืนด้วยเท้าอย่างแรงจนคนตัวเล็กที่อยู่ด้านในสะดุ้งตกใจ [บ้านปรัชญานนท์] พอไต้ฝุ่นออกจากห้องไปเพียงไม่นานเธอก็ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า แล้วรีบกลับมาที่บ้าน "เมื่อคืนนี้หนูไปค้างที่ไหนมาทำไมไม่กลับบ้าน" "บ้านเพื่อนค่ะแม่" มายมิ้นท์ไม่คิดว่าสิ่งที่เขาแนะนำเธอจะได้นำมาใช้จริง "เราโตเป็นสาวแล้วอย่าทำตัวเหลวไหลแบบนี้อีกนะ" [บริษัทสายการบิน] "ใครนะ" ราชสีห์ถามเลขาส่วนตัวออกไปเมื่อได้ยินสิ่งที่เลขาเข้ามาแจ้ง "แล้วพวกเขามาทำไม" "ไม่ทราบเหมือนกันค่ะถามรายละเอียดไปแล้ว แต่นักข่าวบอกว่าอยากจะคุยกับท่านประธานเองค่ะ" "ให้เข้ามา" เลขาออกจากห้องไปเพียงไม่นานนักข่าวสองคนก็เข้ามา "มันคืออะไร" ราชสีห์กัดฟันถามกลับเมื่อเห็นรูปภาพของลูกชาย และผู้หญิงที่หน้าตาคุ้นมาก อยู่ร่วมเตียงเดียวกัน "ถ้าคุณราชสีห์ไม่ซื้อรูปนี้ไว้ ทางเราจะไปขายต่อให้กับสำนักข่าวใหญ่" ใช่แล้วนักข่าวคนนี้คือคนที่ มายมิ้นท์จ้างมา แต่เรื่องนี้มายมิ้นท์ไม่รู้เรื่อง เพราะว่าเธอสั่งให้ทำลายหลักฐานทุกอย่าง หลังจากที่ออกมาจากห้องนั้น ตุ้บ!! ซองสีน้ำตาลได้ถูกวางลงโต๊ะในห้องของลูกชายทันทีที่เดินเข้ามาถึง "อะไรครับพ่อ" "แกไปทำอะไรไว้" ไต้ฝุ่นรีบเอาซองนั้นขึ้นมาเปิดดู "มันคืออะไร!" ราชสีห์ตะคอกถามลูกชายออกไป "พ่อได้รูปพวกนี้มายังไงครับ" คำว่าเลือดขึ้นหน้ายังเทียบไม่ได้กับอารมณ์ของไต้ฝุ่นในเวลานี้
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD