“ตรงนี้ไม่ดีตรงไหนล่ะ ฉันยังไหวน่า”
เควินย้อนถาม มองสบตาลอออรแบบไม่คิดหลบ
“อรเข้าใจค่ะ แต่ไม่ต้องทำดีกับอรมากขนาดนี้ก็ได้ คุณทำตัวตามสบายได้เลย อรไม่คิดมากหรอกค่ะ”
“ไม่ดีกว่า หากฉันทำแบบนั้น อรแน่ใจนะว่าจะไม่รู้สึกแย่”
ผู้หญิงปากกับใจไม่ตรงกันหรอก อะไรที่บอกว่าไหว แสดงว่าเริ่มน้อยใจ อะไรที่บอกว่าได้อยู่ คือไม่ได้เลย
เควินไม่เคยต้องรักษาน้ำใจเพศตรงข้าม ชั่วชีวิตเขาแคร์แค่คนที่รักเขา กับคนที่เขารักแค่นั้นพอ
“แต่คุณทรมานนี่คะ”
“ถ้าฉันเปลี่ยนที่นั่ง อรจะไปนั่งกับฉันไหมล่ะ” เควินลองหยั่งเชิง หนึ่งชั่วโมงยังสาหัสขนาดนี้ ยอมรับก็ได้ สังขารเขาไม่เหมือนเมื่อสิบปีก่อนจริงๆ นั่นแหละ
“ไม่หรอกค่ะ คนอื่นแซวอรแย่เลย”
หญิงสาวส่ายหน้าเดี๊ยะ เธอไม่ได้ลำบากอะไร แต่เควินน่าจะไม่ไหว
ชายหนุ่มกัดฟันตอบ “ฉันนั่งนี่แหละ ถึงตัวไม่สบาย แต่ใจฉันรับได้”
ลอออรหัวเราะไม่ออก เธอซาบซึ้งก็ได้ที่เควินเสียสละเพื่อ
