“ไม่ต้องแปลกใจหรอก แม่คนนั้นเขาเคยตื่นก่อนเที่ยงที่ไหน” ทิโมธีเปรยเหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ เวโรนิก้าเต็มที่กับงานทุกอย่าง อะไรที่หยวนได้ก็ต้องยอม
“นิก้าคงรู้ตัวว่าแก่แล้ว” เควินเหน็บ
ทิโมธีตาเหลือก ยกมือโบกไปมาวุ่นวาย
สรรพนามนี้เป็นข้อห้ามของหญิงผู้นั้น เวโรนิก้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หากใครก็ตามพูดถึงหล่อนในแง่ลบ โดยเฉพาะเรื่องอายุ เผลอๆ จะถูกอัปเปหิออกไปจากซาลูดื้อๆ
“ห้ามพูดแบบนี้ต่อหน้านิก้านะเควิน หล่อนถือ”
เควินหัวเราะร่วน “น่าจะยอมรับความจริงได้แล้วนะ ผ่านมาเป็นสิบๆ ปี ผมยังยอมรับว่าตัวเองแก่เลย”
“นึกยังถึงพูดเรื่องอายุอานาม?” ทิโมธีย้อนถาม หากเควินกับเวโรนิก้ายอมรับว่าตนเองแก่ เขามิกลายเป็นผู้สูงอายุเลยเหรอ เมื่ออายุมากกว่าสองคนนี้เกือบสามปี
“ผมสี่สิบสองแล้วนะทิโมธี”
เควินตอบเสียงแห้ง พร้อมกับถอนใจตามหลัง
“แล้วไง แค่อายุ คุณตอนนี้กับเมื่อสิบปีก่อน ตอนที่เรารู้จักกันใหม่ๆ ไม่แตกต่
