ณศรินทร์วิ่งกอดกระเป๋าสะพายตนออกมาจากบ้านหลังนั้น หล่อนร้องไห้ไปด้วยวิ่งไปด้วย ไม่เหลียวมองด้านหลังว่า ยศพลวิ่งตามมาหรือไม่ ในหัวคิดแค่ว่า ออกไปให้ไกลบ้านหลังนี้ให้มากที่สุด
สาเหตุที่หล่อนหนีรอดมือยศพลได้ คงต้องขอบคุณเสียงอันแผดก้องของกรชวิล ที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ ให้เจ้าของเครื่องได้ยิน และนั่นยศพลถึงรู้ตัวว่า ตนเผลอกดรับสายตอนไหนมิอาจทราบได้ ชั่วขณะยศพลนิ่งอึ้ง หล่อนผลักยศพลสุดแรงเกิด ฟาดของในมือลงไปตรงขมับทศพล ที่ร้องโอดครวญ นำมือไปจับตรงจุดที่ถูกทำร้าย จึงรู้ว่า มีเลือดไหลออกมา
“มึง อีเอย มึงกล้าทำกูเหรอ” ยศพลเจ็บ แต่ก็โกรธที่ถูกทำร้าย ขยับตัวไปหาณศรินทร์อย่างเอาเรื่อง ทว่าตอนนี้หล่อนตั้งหลักได้แล้ว ลุกขึ้นยืนคว้าแจกันที่ตั้งโชว์ไว้บนตู้ มาฟาดลงบนหัวยศพล ทว่าเขานำแขนบังไว้ แม้แจกันไม่แตกแต่เขาก็เจ็บแขน หล่อนไม่หยุด ฟาดซ้ำลงไปอีกครั้ง “โอ๊ย! เพล้ง”
เจ็บ...ครั้งนี้เจ็บ
แจกันแตกลงไ
