“ฉันไม่ให้เธอทำอะไรที่เหนือบ่ากว่าแรงหรอกน่ะ”
“คุณ... หมายความว่ายังไง” หล่อนพยายามเบี่ยงหน้าหนีจากอุ้งมือใหญ่ แต่ไม่สำเร็จ เขาจับให้หล่อนสบตาอย่างเผด็จการ
“แค่ทำอาชีพของเธอไง”
“ไอ้คนบ้า! ฉันไม่ใช่อีตัว ปล่อยฉันเลยนะ ฉันจะไปแจ้งตำรวจ”
“ข้อหาอะไรไม่ทราบ”
“ก็... คุณกักขังหน่วงเหนี่ยวฉัน แล้วก็พาฉันเข้ามาในห้องเฮงซวยนี่ไงล่ะ”
อติพัฒน์จงใจแนบตัวเข้าหาแกมแพร มือใหญ่รวบเอวคอดเอาไว้ ไม่ให้เบี่ยงได้เบี่ยงตัวหนี
“ปะ... ปล่อยนะ”
ใบหน้าหล่อจัดโน้มลงไปใกล้ๆ จากนั้นปากหยักสวยก็ขยับ
“ถ้าตำรวจรู้ว่าเธอทำอาชีพอะไร เธอคิดว่าฉันจะโดนจับหรือ”
“ก็ฉันบอกว่าฉันไม่ใช่อีตัวไงล่ะ ทำไมไม่ยอมเชื่อยะ!”
เขาหัวเราะเยาะ ก่อนจะพูดดูหมิ่นดูแคลนออกมาอีก
“ที่มาที่นี่ก็คงเพราะนัดลูกค้าเอาไว้สินะ”
“มันเรื่องของฉัน ปล่อยฉันได้แล้ว อ๊ะ... นี่ออกไปให้พ้นตัวฉันนะ”
เนื้อตัวแนบชิดกันจนไม่มีช่องว่างด้วยความจงใจของอต
