พิษรัก แฟนเก่า

ใครเจ็บกว่า

- ร้านโจ๊ก –

อเล็กซ์กับลีวายนั่งอยู่ที่โต๊ะถัดไป ปล่อยให้ธันวานั่งอยู่โต๊ะเดียวกันกับพายอาร์โดยรอบๆ ก็มีนักศึกษาทั้งชายหญิงต่างก็เข้าๆ ออกๆ หมุนเวียนเปลี่ยนหน้ากันเข้ามากินโจ๊กอย่างต่อเนื่อง อเล็กซ์มองหน้าของลีวายมองซ้ายมองขวาเล็กน้อยแล้วยื่นปากถามลีวายถึงความสงสัยภายในใจของตัวเอง

"มึงว่าถ่านไฟเก่าจะลุกไหมวะ"

"กูว่าลุกวะ มึงดูนายเราหน้าระรื่นขนาดนั้น สงสัยลืมไปแล้วด้วยซ้ำเวลาคุณพายทิ้งนายในวันแต่งงานหนีไปกับผู้ชายคนอื่น"

"แต่กูสงสัยวะ คุณพายกล้าหนีงานแต่งนายทั้งๆ ที่รักกันขนาดนั้นได้ไงวะ หรือว่าคบซ้อน มีโลกสองใบ"

"ที่มึงพูดก็เป็นไปได้ สงสารแต่นายเรากูละกลัวจะกลับไปอ่านหนังสือเล่มเดิมจริงๆ"

สองลูกน้องหนุ่มมองไปที่นายตัวเองนั่งมองหน้าสาวที่นั่งตรงข้ามแม้ปากจะไม่ยิ้มแต่แววตานี่เป็นประกายสะท้อนแสงดังเปรี้ยะ ทั้งหมั่นไส้ทั้งน่าสงสารทั้งๆ ที่ตัวเองก็หล่อออกขนาดนี้ แซ่บขนาดนี้ มีอิทธิพลทั้งด้านมืดและสว่าง ไฉนเลยต้องจมปลักอยู่กับคนคนเดียวด้วย ความรักเป็นสิ่งที่น่าพิศวงเหมือนกัน

"ทำไมถึงใส่เสื้อรัดขนาดนั้น ไม่มีเงินซื้อตัวใหม่เหรอ ฉันทำบุญให้เอาไหม"

"พายก็ใส่มาตั้งนานแล้วนี่คะ"

"ดูกระโปรงดินั่งทีแทบเห็นจิ๋มอยู่ละ ไปเปลี่ยนเถอะขัดลูกตา" ธันวาก้มลงมองดูที่ใต้โต๊ะพายอาร์รีบใช้กระเป๋าปิดสิ่งที่แม่ให้มาเอาไว้อย่างร้อนรน

"พี่ธันไม่มีสิทธิ์มาว่าพายแบบนี้นะคะ"

"ก็พี่ไม่ชอบ"

เขาบ่นงึมงำเผลอหลุดสรรพนามที่สมัยก่อนพูดคุยกันอยู่บ่อยๆ เมื่อโจ๊กมาเสิร์ฟทั้งสองที่ ธันวาตักเอาขิงกับต้นหอมออกจากชามของพายอาร์อย่างที่เคยทำแล้วนำมันมาใส่ในชามของตัวเอง ส่วนพายอาร์ก็รินน้ำใส่แก้วทั้งสองใบทั้งยังฉีกกระดาษที่ห่อหลอดออกแล้วใส่หลอดลงไปในแก้วของธันวาอำนวยความสะดวกให้เขาด้วยการงอปลายหลอดตามแนว นี่เป็นความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ที่ทั้งเขาและเธอทำให้กันเสมอมา

"เจ้านี้อร่อยพรุ่งนี้มากินกับพี่ ... เออ มากินกับฉันอีกนะ ฉันไม่ชอบกินข้าวคนเดียว"

พายอาร์มองไปที่สองลูกน้องที่กำลังฉีกปาท่องโก๋ลงในชามของตัวเองแล้วมองไปที่ธันวาอีกครั้งเป็นการสื่อให้เขารู้ว่าแล้วสองคนนั้นไม่ใช่คนหรือไง

"สองตัวนั้นไม่ใช่คน มันเป็นนินจาชอบแวบไปแวบมา มองไม่ค่อยเห็นมันเท่าไหร่"

"ไม่เอาหรอกค่ะ ไม่อยากโดนพี่ธันพูดจาไม่ดีใส่ แค่พี่ธันรับพายเข้าทำงานก็ถือว่าเป็นบุญคุณมากแล้วค่ะ"

"งั้นก็แปลว่าฉันมีบุญคุณกับเธอ ถ้าในซีรีส์จีนเขาจะว่ายังไงนะมีบุญคุณหนึ่งครั้งทดแทนยังไงก็ไม่หมดใช่ไหม"

"อย่าบอกนะคะ ว่ายังติดซีรีส์อยู่น่ะ"

"เปล่าสักหน่อย อย่ามามั่ว" พายอาร์ยกยิ้มแล้วตักโจ๊กหมูเข้าปากกินเข้าไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องเงยหน้ามองคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ตอนนี้ธันวาลุกขึ้นแล้วถอดเสื้อสูทออกเดินอ้อมมาคลุมขาให้เธอแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม

"ขอบคุณค่ะ"

"อย่าให้เห็นว่าใส่อะไรแบบนี้อีกนะ"

"พี่ธันคะ" เธอเงียบไปครู่เหมือนกับกำลังชั่งใจว่าจะถามหรือไม่ถามดี

"ที่ผ่านมา พี่ธันสบายดีไหมคะ"

ไม่อยากจะเอ่ยปากถามคำนี้เลยด้วยซ้ำแต่เธอก็แค่อยากรู้ว่าที่ผ่านมาหลังจากที่เธอทิ้งเขาไปครั้งนั้นเขาจะโกรธจะแค้นเธอมากแค่ไหนกันนะ หรือเขาสบายดีไหมมีความลำบากอะไรหรือเปล่า เธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาของธันวา ชั่ววูบหนึ่งเธอเห็นว่ามันวูบไหวนิดๆ คำตอบของเขาก็ทำเอาเธอช็อกอยู่เหมือนกัน

"ฉันไม่รู้ว่าเธอมีเหตุผลอะไรที่ทิ้งฉันไป" เงียบไปชั่วครู่แล้วพูดต่อ

"ตั้งแต่เธอทิ้งฉันไป ฉันเหมือนคนที่ตายทั้งเป็น" วางช้อนแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ธันวาจ้องมองดูเธอที่กำลังมองดูเขาอยู่เช่นกันแล้วพูดต่อ

"ฉันเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ว่าฉันผิดอะไร ฉันพลาดตรงไหน ฉันไม่ดีตรงไหน" ดวงตาของเขาเริ่มฉ่ำน้ำอีกครั้ง ทุกครั้งที่หวนกลับไปคิดถึงก็เหมือนกับหัวใจแทบจะหยุดเต้นทุกครั้ง

"ฉันเฝ้ารอเธอ รอให้เธอกลับมา ไม่ว่าเธอจะเป็นของคนอื่นไปแล้ว ฉันก็พร้อมอ้าแขนรับเธอ แต่ ..." พูดถึงตรงนี้ธันวาหยิบแว่นกันแดดที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาสวมเพื่อปิดบังน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลลงอาบพวงแก้มสาก

"เธอไม่กลับมา"

หัวใจของคนตัวเล็กหล่นวูบเธอรับรู้ได้ถึงความจริงใจในน้ำเสียง ท่าทาง คำพูดของเขา ครั้งนี้เขาไม่โมโหใส่เธอ มันเหมือนกับว่าเขากำลังจะบอกกับเธอว่า เขาขาดเธอไม่ได้ ขอบตาของเธอแดงก่ำในเบ้าตาสวยเต็มไปด้วยน้ำอุ่น ปลายจมูกโด่งสวยได้รูปแดงก่ำ มือหนาเลื่อนจับมือของเธอเบาๆ เธอรับรู้ได้ถึงมือของเขาที่มันเย็น เย็นจนน่ากลัวแถมยังสั่นอีกต่างหากราวกับว่าเขาพยายามกลั้นเอาไว้

สองลูกน้องหนุ่มหันมาเห็นสถานการณ์ของนายแล้วก็เดินไปคุยกับเจ้าของร้าน และให้คนออกมานอกร้านโดยชดเชยค่าเสียรายได้ให้ทางร้านหนึ่งเท่า ในตอนนี้ทั้งร้านมีเพียงแค่อากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศ และความเงียบ

พายอาร์หยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาประชิดร่างของเขา เห็นเขาเป็นแบบนี้แล้วใจเธอจะขาด หัวใจของเธอมันสั่น มือของเธอเขายังจับเอาไว้อย่างแน่นหนา มือเรียวเล็กโอบไหล่ของเขาเข้าหาตัวกอดเขาเอาไว้ด้วยความรักลึกซึ้งที่มีให้ไม่เคยลดลง

"ฉันเจ็บหัวใจ หัวใจของฉันมันเจ็บเหลือเกิน ฉันเห็นเธอจูงมือคนอื่น เธอทิ้งฉันเหมือนหมาข้างถนน ฉันเจ็บพาย ฉันเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว ฉันเจ็บจนไม่รู้ว่าจะผ่านมันไปได้ไหม เจ็บเหลือเกิน" เขาพร่ำพูด สะอึกสะอื้นสภาพดีกว่าวันนั้นที่เธอมองจากกล้องวงจรปิด นั่นทำให้เธอรู้ว่าก้นบึ้งในหัวใจเขายังมีเธออยู่อย่างลึกล้ำ เธอเองก็เจ็บที่ต้องทิ้งความสุข อนาคต และทุกๆ อย่างของตัวเองเพราะต้องช่วยมารดา เธอเองก็เจ็บที่ต้องกลายเป็นเครื่องมือให้คนโลภทำร้ายเขา เธอเองก็เจ็บเหลือเกิน ธันวาวางมือของพายอาร์เอาไว้ที่หัวใจสั่นๆ ของตัวเองบีบมือเธอจนแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะสะบัดมือเขาหนี

"ความเจ็บของพี่ ส่งมันมาให้พายได้ไหมคะ พายจะแบกมันเอาไว้เอง พายจะรับความเจ็บของพี่ไว้เอง" เปลี่ยนเป็นเธอได้ไหมคนที่เจ็บเจียนขาดใจ เปลี่ยนได้ไหม เห็นเขาร้องไห้แบบนี้ เขาทรมานแบบนี้เธอเองก็ใจจะขาดเหมือนกัน พายอาร์โอบกอดร่างสั่นเทาที่ไร้ซึ่งความสง่างามอย่าที่เคยเห็น ตอนนี้ธันวาเหมือนคนที่โลกทั้งใบของเขามันพังทลายลงมาอย่างไม่มีชิ้นดี

"พายก็รู้ พี่ไม่กล้าทำให้พายร้องไห้สักครั้ง แล้วพี่จะกล้าทำให้พายเจ็บเพราะพี่ได้ยังไง แค่ก่อนหน้านี้พี่ทำกับพายแบบนั้น พี่ก็จะตายอยู่แล้ว" เธอกอดเขาเอาไว้แน่นไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะกล้าเผยความอ่อนแอให้เธอเห็นแบบนี้

"พี่ ... พี่ขอโทษครับ ถ้าก่อนหน้านี้พี่เป็นสาเหตุที่ทำให้พายต้องไปมีคนอื่นเพราะพี่ดีไม่พอ พี่ขอโทษครับ" เธอประคองใบหน้าของเขา ถอดแว่นตาราคาแพงออกให้เขา ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาให้เขา ไม่ใช่สิ คนที่ต้องขอโทษไม่ใช่เขาแต่เป็นเธอเอง

"พี่ขอโทษครับ"