Gece iyiden iyiye çöküp sessizlik etrafa hüküm sürerken konağı aydınlatan tek şey ay ışığı değildi. Her bir yandan sarkan süslemeler ve ışıklar rengarenk bir coşku vermeye devam ediyordu. Işıklardan buğulu gözlerini ayıramadan şehri gören terasındaydı Şayeste.
Uzun saçlarının örgüsünü açmış, takılarını çıkarmış, çıplak ayakları ve soğuktan kanı çekilmiş elleriyle terasın demirlerini kavramış bekliyordu. Ufku gözlüyor gibiydi ama, gözleri çok daha ötesine bakmaktaydı. Göremeyeceğini bile bile süzüyordu işte önündeki ışıklı manzarayı.
Konaktaki diğer ışıklar kapanıp da bir tek onun odası aydınlığını korurken, aniden arkasından vurup gölgesini karşıdaki duvarlara düşüren ışık da kapanmıştı. Bundan sonraki hayatının bir özeti gibi yalnız olduğunu sanıyorken kapanan ışıkla irkilip gözlerini
