Aynı günün öğleden sonrasıydı. Konak cenazenin haberiyle hınca hınç doluyken kapı önüne uzun bir konvoy durdu.
En öndeki araçtan inen hanım ağaydı ve surat ifadesine bakılacak olursa öfkesi hâlâ sürüyordu.
Kapıda birikmiş arabaların arasından yel gibi esip geçerken verilen selamları elini göğsüne koyup başını sallayarak almakta, baş sağlığı dileklerine çaresiz boş bakışlar atmaktaydı. Hızlıca terden sırılsıklam olmuş elbiselerini değiştirmek için odasına çıkarken gerisinde bıraktığı kalabalıklardan gelen fısıldaşmayı duyabiliyordu.
Dedikleri doğruydu.
Haklılardı.
Hanım ağa dibe batmış, eline bulaşan kanla birlikte düştüğü karanlık, dipsiz çaresizlik çukurunda çırpınır olmuştu.
Şimdi kendisini bu karanlığın içinden tüm heybetiyle çekip çıkaracak Boran da yoktu. Sarılıp saçlarını
