บทที่ 19 เกลียดอาชีพนี้
( Part โอเว่น )
ไม่คิดว่ายัยเด็กดื้อจะมาตามง้อถึงบ้าน แถมยังร้องห่มร้องไห้อีก ทั้งที่ไม่เจอกันหนึ่งวันเองนะ คิดแล้วก็ดีใจอะ ไม่คิดว่าจะติดเราขนาดนี้
ครืด ครืดด
(“ ครับแม่ ”)
(“ ลูกเก็บกระเป๋าไว้เลยนะ เดี๋ยวอีกสักพักย่าคงถึง ”)
(“ ย่ามาหาผมเหรอครับแม่ แล้วเก็บกระเป๋าจะให้ผมไปไหนครับ ”)
(“ ลูกไม่สบายอยู่ไง ย่าเลยจะรับลูกไปอยู่ด้วยสักวันสองวัน ”)
(“ ผมไม่เป็นไรครับแม่ ผมโตแล้ว บอกย่าเลยไม่ต้องมารับหรอก ผมไม่ได้เป็นอะไรมากแค่เป็นหวัดเอง ”)
(“ แม่มาหาเพื่อนแล้วแวะรับโอมกลับด้วย แม่คงจะกลับอีกวันสองวัน แม่เป็นห่วงลูก ไม่สบายด้วยแถมอยู่คนเดียวอีก ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะแย่เอานะ ไปอยู่บ้านย่าก่อนเถอะ ”)
(“ แต่แม่ครับ ทำไมไม่ถามผมก่อน แม่ก็รู้ว่าผมมีแฟนแล้ว ถ้าผมไปอยู่บ้านย่า ย่าคงไม่ให้ผมจับโทรศัพท์แน่ ยิ่งรู้ว่าผมไม่สบายด้วย อย่างงี้แฟนผมก็งอนสิ ”)
(“ ห
