บทที่ 25 ไล่ให้ไปตาย
เช้าตรู่
“ อึก~ ”
ดวงตากลมเบิกโพลง พร้อมมองไปรอบๆ นี่ฉันเผลอหลับไปได้ไง แล้วงูที่เคยกลัวจับใจ ไม่ระแวงเลยเหรอ ทั้งที่นั่งแอบอยู่ในพงหญ้าที่ขึ้นรกข้างทาง ถ้าหูไม่ได้ยินเสียงไก่ขันแว่วๆ คงนอนอีกนาน เห้อ!
ฉันลุกขึ้นยืนเจ็บขาแปล๊บ แต่ก็อดทนเอา หาทางกลับบ้านก่อนดีกว่า
สองชั่วโมงต่อมา…
กว่าจะเดินถึงถนนใหญ่ กว่าจะรู้ว่าที่ตัวเองอยู่ที่ไหน ก็ถามคนไปเรื่อยที่พบปะตามข้างทาง เวทนาตัวเองเหลือเกิน
ถึงบ้าน
ฉันเลือกที่กลับบ้านตัวเอง เพราะรู้ว่าเวลานี้แม่ไปทำงานคงไม่อยู่บ้านหรอก อีกอย่างไม่อยากให้ปรางเห็นสภาพฉันด้วย ขี้เกียจตอบคำถาม
ตกเย็น
ฉันกำลังทอดไข่ดาวเพราะความหิว ทำให้ต้องลุกจากที่นอนมาหากิน
“ จำทางกลับบ้านได้แล้วเหรอ แค่กๆ ~ ” เสียงแม่ดังมาจากด้านหลัง ฉันหันไปมองแว๊บนึง
“ แม่ไม่สบายเหรอ? กินยายัง ” เลือกที่จะถามเพื่อแสดงความห่วงใยออกไป
“ ขาไปโดนอะไรมา ” แม่ไม
