เช้าวันต่อมา...
ฝนแก้วตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่ หญิงสาวเดินออกมาจากห้องเพื่อตรงไปยังห้องพักของการะเกด แต่เมื่อไปถึ งเธอก็พบว่าเจ้าของห้องไม่ได้อยู่ในห้อง สายตาคู่สวยกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนพบว่าเพื่อนรักกำลังนั่งอยู่บนโขดหิน ซึ่งอยู่ห่างจากห้องพักไปไม่มากนัก
“ตื่นเช้าเหมือนกันฮะ” เสียงหวานบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะก้าวเท้าเดินลงไปหาคนที่นั่งทอดอารมณ์ กินบรรยากาศยามเช้าอยู่ตรงโขดหิน
ส่วนคนที่นั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นกำลังจ้องมองท้องทะเลยามเช้าด้วยจิตใจที่เลื่อนลอย อาจเพราะยังนึกถึงคำพูดของนเรศที่เธอได้ฟังเมื่อวานแม้จะพยายามตัดใจ แต่ไม่รู้ทำไม หัวใจมันถึงได้เจ็บปวดแบบนี้ มันทรมานจนเธอไม่อยากรัก แต่อีกใจก็ไม่อยากที่จะลืม แม้จะรู้ดีว่าเขาไม่เคยรักเธอ เมื่อนึกถึงความรักของตัวเอง การะเกดก็ต้องยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ
ในที่สุดเธอก็ไม่สมารถทำให้นเรศรักเธอได้ แม้จะพยายามมาตลอดหลายปีก็ตาม สุดท้ายเธอก็ต้อง
