EP.3 ผัวคือใคร?
1777 Words
"อ้อ....ยังซิงจริงๆ ด้วย ถึงว่าฟิตชะมัด!!”
"โชคดีจริงๆ เลยวันนี้ได้กินของสดๆ ซิง ฮ่าๆๆ”
เซราฟิมสบถคำน่าเกลียดออกมาจากปาก พลางมองไปที่ไอรินที่กำลังนั่งสั่นราวกับลูกนก เอามือกอดเข่าร้องไห้น้ำตานองอยู่ตรงหน้า
เขารู้สึกผิดในใจไม่น้อยที่พรากความบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนนี้ เห็นความก๋ากั่น ดูกร้านโลก ไม่คิดว่าจะยังบริสุทธิ์อยู่ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้เขาคงไม่ทำปู้ยี่ปู้ยำเธอ ถึงเขาจะนอนกับผู้หญิงมาเยอะ แต่ก็ไม่เคยมีคนไหนที่บริสุทธิ์ผุดผ่องสักคน เธอเป็นคนแรก
"จะร้องทำไมวะ.....เรื่องแค่นี้"
เซราฟิมพูดพลางใช้มือหยิบผ้าขนหนูสีขาวพันท่อนล่างเอาไว้ แล้วหันไปมองหน้าไอรินด้วยสายตาดุดัน เย็นชา ไร้ความรู้สึก
"ไอ้ทุเรศ เรื่องแค่นี้พูดมาได้ยังไง .....แกมันบ้า"
"แกมันไม่มีหัวจิตหัวใจ แกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ไอ้ชาติชั่ว"
ไอรินพูดทั้งน้ำตา ตอนนี้เธอไม่สนแล้วว่าเขาจะทำกับเธอยังไง ขอแค่ด่าให้สะใจก็พอ เธอเสียใจไม่น้อยที่ถูกพรากความสาวให้กับคนที่เธอไม่ได้รัก แต่เป็นไอ้บ้ากามที่ไหนก็ไม่รู้
"หุบปาก!!! ....ไม่งั้นฉันจะเรียกไอ้พวกที่อยู่หน้าห้องมาลงแขกเธอ!!!”
"คืนนี้จะได้มีผัวเป็นสิบๆ คนคงจะดีไม่ใช่น้อย หึๆ”
เซราฟิมตะคอกใส่หน้าไอรินอย่างไม่ไยดี พลางเอามือชี้หน้าเธอ แววตาดุดันจริงจังของเขา แสดงให้ไอรินรับรู้ว่าเขาพูดจริงทำจริง
ไอรินนั่งนิ่งตัวสั่นเทา พลางก้มหน้าร้องไห้ เอามือเช็ดน้ำตาตัวเอง ตอนนี้เธอน่าสงสารมาก รอยฟกช้ำเต็มตัวไปหมด เพราะความป่าเถื่อนของเซราฟิมที่ทำกับเธอ
"มานี่!!!”
ไอรินสะดุ้งสุดตัวเมื่อเขาตวาดเสียงดัง แต่เธอก็ยังไม่ยอมลุกออกมาจากมุมเตียง เซราฟิมกระโดดขึ้นเตียงจับข้อมือของเธออย่างแรงและกระชากเธอออกมา ตอนนี้ตัวไอรินเต็มไปด้วยรอยแดง ฟกช้ำเต็มร่างกาย เขาทำกับเธออย่างไม่ทะนุถนอมราวกับคนซาดิสม์วิตถาร ดั่งซาตานไร้หัวใจ
มือของเซราฟิมเชยคางมนของไอรินขึ้น ปากอวบอิ่มของเธอน่าจูบยิ่งนัก เขาอดไม่ได้ที่จะลิ้มรสมันอีกครั้ง เซราฟิมใช้ริมฝีปากทาบประกบทับลงบนริมฝีปากไอริน สอดแทรกปลายลิ้นอุ่นๆ เข้าในโพรงปากของเธออย่างดูดดื่มและช่ำชอง จนท่อนเอ็นของเขาเริ่มแข็งตัวอีกครั้ง
"โอ๊ย!!!”
เสียงเซราฟิมร้องลั่น เขาละปากออกจากเธอ ไอรินใช้ฟันกัดที่ลิ้นของเขาอย่างแรงจนเลือดไหล กลิ่นคาวเลือดอ่อนๆ คละคลุ้งทั่วปากของเซราฟิม เขามองเธอตาถลึง และเอามือหนาของเขาบีบคางเธออย่างแรงจนแดงก่ำ
"นังบ้า!! ....แกมันรนหาที่ตาย ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำกับฉันแบบนี้"
"แต่โชคดี...ที่ฉันพอใจในร่างกายเธอ"
"ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉัน เข้าใจไหม!!”
พูดจบ เซราฟิมก็สะบัดหน้าเธออย่างแรง จนหน้าไอรินหันตามแรงมือของเขา
"ฉันไม่มีทางยอมแกหรอก!!”
ไอรินมองเขาแววตาแข็งกร้าว เธอไม่มีทางยอมเขาง่ายๆ ใครจะไปยอมที่จะให้ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาบงการชีวิตเธอ
"แล้วแต่เธอ....ยอมหรือไม่ยอมมันก็เรื่องของเธอ แต่ยังไงเธอก็คือผู้หญิงของฉัน หึๆ”
พูดจบเขาก็ก้าวเดินออกไป ไม่ไยดีเธอที่นั่งแก้ผ้าอยู่บนเตียงแม้แต่น้อย
ไอรินรีบวิ่งไปหยิบเสื้อผ้าแล้วสวมใส่ทันที เธอวิ่งออกไปอย่างลนลาน ด้านหน้าประตูมีบอดี้การ์ดอยู่ 3-4 คน จ้องมองเธอตาเป็นมัน มองเธอหัวจรดเท้า ราวกับอยากจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว
"พามันออกไป!!”
เสียงทุ้มของเซราฟิมดังออกมาจากด้านหลังเธอ มัสเตรียนโค้งรับคำสั่ง พาเธอเดินออกไปจากคฤหาสน์ใหญ่ แล้วให้เธอขึ้นรถที่เขาเตรียมไว้ ไอรินค่อยๆ ก้าวเท้าขึ้นไปอย่างงงๆ แต่ต้องจำใจทำตาม ทุกคนในที่นี้ดูไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่คนเดียว ท่าทางที่เคร่งขรึม นิ่ง เย็นชา ไม่ผิดกับลูกพี่ตัวเอง ถอดแบบกันมาเป๊ะๆ
"จะพาฉันไปไหน?”
ไอรินเอ่ยถามมัสเตรียนด้วยเสียงเข้ม แต่เขาไม่ตอบกลับเธอแม้แต่น้อย เธอนั่งหน้ายู่คิ้วติดกัน ‘ชีวิตกูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ เฮงซวยฉิบหาย รู้งี้กลับพร้อมไอ้อังกูร์ก็ดี ต้องมาเสียสาวให้ไอ้บ้านั่น’ ไอรินได้แต่นั่งคิดในใจ โมโหตัวเอง
สักพักล้อรถหยุดหมุนที่หน้าคอนโดสุดหรูของเธอ ไอรินตกใจไม่น้อยที่เขารู้ที่อยู่เธอทั้งๆ ที่เขาและเธอเพิ่งเจอกันเมื่อคืนนี้เอง
"พวกแกรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่"
ไอรินรีบถามมัสเตรียนกลับด้วยความสงสัย ในหัวเธอตอนนี้สับสนไปหมด คิดวนเวียนไปมาว่าเขาคนนี้เป็นใครกันแน่
"ไม่มีอะไรที่นายท่านไม่รู้....ลงรถได้แล้ว"
มัสเตรียนตอบกลับเสียงเรียบ พลางส่งสายตาให้เธอรีบลงไปจากรถ
ไอรินรีบก้าวเท้าลงไปจากรถทันที เธอใช้มือขวาปิดประตูอย่างแรง แล้วเดินสะบัดก้นรีบเข้าไปในคอนโด เธอสาวเท้ายาวๆ เข้าไปยืนที่หน้าลิฟต์แล้วใช้นิ้วกดเพื่อจะขึ้นไปด้านบน
เมื่อประลิฟต์ถูกเปิดออก ไอรินก้าวเท้าเข้าไปอย่างรีบร้อน พลางก้มหน้าลงมองพื้น ราวกับไม่อยากให้ใครเห็นสภาพเธอในตอนนี้
เธอกดลิฟต์เพื่อจะขึ้นมาชั้น 10 เมื่อถึงห้อง ไอรินรีบหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดเข้าไปในห้อง เธอสาวเท้าเข้าไปนั่งนิ่งบนขอบเตียง แล้วอยู่ๆ น้ำตาก็ไหลนองหน้าออกมาอย่างไม่รู้ตัว ผัวคนแรกของเธอควรจะเป็นคนที่เธอรัก ไม่ใช่ไอ้หื่นกามที่ไหนก็ไม่รู้แบบนี้
สักพักเธอดึงสติกลับมา ไอรินเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยวและไม่ยอมให้ตัวเองท้อถอยให้กับโชคชะตาง่ายๆ ด้วยความเป็นนักเรียนนอก แต่ไม่เคยผ่านมือชายใด เรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้เธอรู้สึกแย่ไม่น้อย
แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอต้องจมดิ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงกับต้องมานั่งร้องไห้ฟูมฟายไม่เป็นอันกินอันนอน เธอค่อยๆ เดินไปหยิบผ้าขนหนูและเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดตา
เดินเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อฝักบัวถูกเปิด สายน้ำปะทะกับตัวเธอ ไอรินหยิบฟองน้ำมาถูตามตัวเธออย่างแรง ราวกับจะให้เนื้อมันหลุดออกมา เธอขยะแขยงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันเป็นสิ่งที่อัปยศสุดๆ ในชีวิตเธอ
"ฮือๆ ทำไมกูต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ"
เธอทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นห้องน้ำอย่างไม่กลัวสกปรก ร้องไห้เหมือนคนเสียสติจนตาแดงบวมปูด รอยฟกช้ำที่ลำตัวของเธอเต็มไปหมด
ตอนนี้ร่างเธอแทบแหลก การกระทำอันป่าเถื่อน เกมราคะที่ดุเดือดรุนแรง มันทำให้เธอรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัวทั้งใจ
"กูขอร้องไห้แค่วันนี้วันเดียว ช่างแมร่ง ฮือๆ ไอ้บ้าเอ๊ย!!”
เธอพึมพำอยู่คนเดียว สักพักไอรินอาบน้ำเสร็จ แล้วก็มานั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอนั่งจ้องมองตัวเองในกระจกอยู่นาน
ครืดดดด...ครืดดดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นอังกูร์ที่โทรเข้ามา
"ไอริน มึงอยู่ไหน ตื่นยัง เมื่อคืนมึงกลับตอนไหนวะ กูโทรไปก็ไม่รับ ไม่โทรกลับหากูด้วยนะ"
อังกูร์พูดใส่เป็นชุด ปกติถ้าไปดื่มด้วยกันเขาจะเป็นคนมาส่งเธอ เพราะเธอเมาเละเทะตลอด จนเขาอดห่วงเพื่อนไม่ได้
"กูโอเคดี...เมื่อคืนหนักไปหน่อยกูเลยไม่ได้รับสายมึง"
ไอรินตอบด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก
"มึงโอเคจริงปะวะ....เสียงเหมือนมึงไม่โอเคเลย...เดี๋ยวกูเข้าไปหา"
อังกูร์รับรู้ได้ถึงความผิดปกติของเพื่อนรักว่าตอนนี้เธอต้องมีเรื่องไม่สบายใจอยู่แน่นอน
"กูโอเคมึง....กูยังแฮงก์อยู่ ไม่ต้องมากูจะนอน"
พูดจบเธอกดวางสายทันที แล้ววางโทรศัพท์ลงไว้ข้างๆ นั่งเหม่อลอยไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร ไม่อยากแม้กระทั่งแต่งตัว
ครืดดดด....ครืดดดดด.....ครืดดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เธอกดรับอย่างหัวเสีย ตอนนี้เธอไม่อยากจะคุยกับใครทั้งสิ้นแม้กระทั่งเพื่อนรักอย่างอังกูร์
"ไอ้อังกูร์ กูบอกว่ากูโอเคไงมึง จะอะไรนักหนา กูไม่ได้เป็นอะไร"
"เมื่อคืนกูโอเคดี กูหนักไปหน่อย กูอยากนอน มึงไม่ต้องโทรมานะ กูจะนอน"
ไอรินพูดใส่อารมณ์กับเสียงปลายสายเป็นชุด ราวกับไปกินรังแตนรังโตมาจากไหน เธอใส่อารมณ์อย่างหงุดหงิด
"เมื่อคืนหนักไปหน่อยเหรอ ทีหลังจะทำเบาๆ กว่านี้แล้วกัน หึๆ”
เสียงปลายสายทำให้เธอถึงกับสะดุ้ง ไม่ใช่อังกูร์ เธอรีบดูเบอร์ เป็นเบอร์แปลกๆ ที่ไม่คุ้นตา เสียงที่คุ้นหู เซราฟิม เขาโทรหาเธอ ทำให้ ไอรินถึงกับตกตะลึง เขารู้เบอร์เธอได้ยังไง?
"คุณเอาเบอร์ฉันมาจากไหน? ....คุณเป็นใครกันแน่?”
ไอรินตกใจและงุนงงมาก
"ไม่มีอะไรที่คนอย่างเซราฟิมทำไม่ได้และไม่รู้...ส่วนฉันเป็นใครน่ะเหรอ ฉันก็เป็นผัวเธอไง"
"จะโทรมาบอกว่า เมื่อคืนมันสุดยอดมากเลยนะ ถ้าฉันต้องการเธอวันไหนเดี๋ยวจะส่งคนไปรับ หึๆ”
พูดจบเขาก็กดวางสายทันที ไอรินกำมือถือแน่นราวกับจะบีบให้มันแหลกคามือ ‘เขาเป็นใคร เขารู้เรื่องราวของเราได้ยังไง เธอจะรอดพ้นเงื้อมมือเขาได้ยังไง’ ไอรินคิดไม่ตก ในหัวเธอตอนนี้มีแต่ความหวาดกลัว ตระหนกตกใจกับผู้ชายลึกลับคนนี้ คนที่พรากพรหมจรรย์ไปจากเธอ
- Writer
