“เจ้าหน้าสวย มองข้าแบบนั้นหมายความว่าเยี่ยงไร”
“ข้าก็สมเพชพวกเจ้า รังแกได้แม้แต่คนไม่มีทางสู้ ถึงตายนรกก็คงไม่รับคนชั่วอย่างพวกเจ้า” จิวชงหยวนตอบกลับอย่างไม่หวาดกลัว แม้จะโกรธมากแต่เขาก็ยังมีสติ
“บังอาจนัก เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร!”
“แม้แต่ตัวเจ้ายังไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด คนบ้านป่าเช่นข้าจะรู้หรือได้อย่างไร” จิวชงหยวนตอบกวนกลับอย่างยั่วโมโหดวงตามองร่างสูงใหญ่อย่างท้าทาย
“เจ้า! ข้าจะบอกให้เอาบุญ ข้าต้าหลงฉายาดาบสังหารเป็นองครักษ์ฝ่ายซ้ายของพยัคฆ์คำรน หากเดาไม่ผิดเจ้าคงเป็นหมอเทวดาที่คนในหมู่บ้านนี้กล่าวถึงสินะ” น้ำเสียงมั่นอกมั่นใจของต้าหลง ทำให้จิวชงหยวนรู้สึกเท้ามันกระตุกอยากจะเตะคนสักป้าบ ทว่าคนที่ไม่เจียมสังขารตัวเองก็พาตัวมาขวางหน้าไว้จนน่ารำคาญ
“จงชุนเจ้าหลบไป”
“แต่...”
จินจงชุนได้แต่กัดฟันอย่างเจ็บใจ
