Namalayan ko na lang na nasa harapan na kami ni Mitch ng bahay niya. Nagtatanong akong napatitig sa kanya.
"I can't leave you like this kaya hangga't wala ka pa sa sarili mo ay dito ka muna."
Lihim akong nagpasalamat kay Mitch. He's really a real friend. Wala akong naikwento sa kanya tungkol sa amin ni Felan pero heto siya at dinadamayan ako nang hindi nagtatanong o nanghuhusga.
"Naiinis ako sa sarili ko," napapikit kong pahayag.
Pagod na pagod kong ibinagsak ang sarili sa sofa pagkapasok namin sa loob ng bahay niya at nakayukong sinapo ang mukha ko.
Mariin kong kinagat angmga labi ko upang pigilang muling mapaiyak.
Ilang beses na ba akong umiyak sa araw na ito?
I'm such a loser!
"Julia come on... this is not you. Hindi iyakin ang Julia na kilala ko." Bahagyang pinisil ni Mitch a
