“เธอไปโดนอะไรมา” เพียงคุณย่อตัวนั่งลงตรงหน้าฉันแล้วมองแผลถลอกที่หัวเข่า แววตาของเขาในตอนที่เงยขึ้นมองหน้าฉันนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“เราล้ม” ฉันโกหกออกไป และไม่คิดว่าเขาจะเห็นรอยนิ้วบนแก้ม
“ไม่ใช่ละ หน้าเธอมีรอยตบด้วย” คิ้วของเขาขมวดมุ่น แล้วเอื้อมมือมาลูบแก้มฉันตรงบริเวณที่ถูกตบ “ใครทำ”
“โจร มันจะมาปล้นค่ะ” ฉันตอบเสียงสะอื้นที่ต้องเรียกลูกพี่ลูกน้องของตัวเองว่าโจร คิด ๆ แล้วก็เสียใจที่มีชะตาชีวิตแบบนี้ หากพ่อแม่ยังไม่จากไปฉันคงไม่ต้องเผชิญเรื่องเหล่านี้
“ขึ้นไปบนห้องกัน” เขาจับข้อมือฉันไว้และพยุงขึ้นยืน “โทษนะ”
เพียงคุณกล่าวขอโทษก่อนที่เขาจะโอบเอวฉันไว้แล้วพาเดินมาที่ลิฟต์ ระหว่างทางที่ขึ้นมาน้ำตาของฉันไหลไม่หยุด และมีเสียงสะอื้นดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ
“เธอ…” เพียงคุณเอ่ยออกมาเสียงแผ่วแล้วโอบกอดฉันเอาไว้แน่นในตอนที่เราเดินเข้ามาในห้องแล้ว เขาใช้เท้าในการปิดประตูแทนมือ
“เธอไม่ต้
