เร้นร่านซ่านเสน่หา

แม่เลี้ยงคนใหม่

        ณ คฤหาสน์สกุลหง อันเป็นตระกูลเศรษฐีมั่งคั่งอันดับต้น ๆ ของเมืองโหงโจว

        ยามอาทิตย์อัสดง เส้นแสงแห่งทิวาอ่อนลงตามการเคลื่อนคล้อยลาลับจากแผ่นฟ้า ท่ามกลางสวนสวยอันดารดาษรายล้อมไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับนานาพันธุ์ ปรากฏสองร่างสูงใหญ่แกร่งกำยำสมชายชาตรี ใบหน้างดงามละม้ายคล้ายกัน ที่นั่งอยู่ศาลากลางสวน แต่ละคนมีไหสุราอยู่ในมือและยกมันกระดกดื่มคราแล้วคราเล่า

        หนึ่งนั้นคือ หงหลิวจาง ผู้พี่ วัยยี่สิบสาม อีกหนึ่งคือ หงเหรินโจว ผู้น้อง วัยยี่สิบเอ็ด ผู้เป็นบุตรชายของท่านเศรษฐีหงตงไถ่ผู้มั่งคั่ง ด้วยมีกิจการโรงเตี๊ยมหงเหออันเลื่องชื่อที่มีสาขาตามหัวเมืองใหญ่หลายแห่ง

        ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของทั้งคู่ มีเพียงสายตาคมกล้าที่อยู่ภายใต้คิ้วคมเข้มดกหนาราวพู่กันวาดที่มันฉายประกายเจ็บปวดผสานเคืองโกรธ

        “ ว่ายน้ำแข่งกันไหมอาโจว ” อยู่ ๆ เสียงทุ้มของผู้เป็นพี่ก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ แต่ชายร่างท้วมร่างเตี้ยที่นั่งอยู่บนพื้นเบิกตากว้างแล้วเอ่ยคัดค้านทันที

        “ ไม่ได้นะขอรับคุณชาย คุณชายทั้งคู่ร่ำสุราไปหนักเหลือเกิน หากลงไปว่ายน้ำก็เสี่ยงจะเกิดอันตรายได้ อีกอย่างน้ำก็เย็นเหลือเกิน คุณชาย ! ” เขาร้องเรียกเสียงหลง เพราะยังไม่ทันเอ่ยจบร่างสูงใหญ่ทั้งคู่ก็วิ่งแล้วกระโดดลงไปในธารน้ำใสเสียแล้ว

        “ โธ่เอ๊ย ดื้อ ดื้อเสียจริง เป็นเช่นนี้แต่เด็กจนโตหาได้ฟังอะไรไม่ ! ” อาเจียง ผู้เป็นบ่าวรับใช้ที่คอยดูแลทั้งคู่มาตั้งแต่วัยเด็กบ่นและส่ายศีรษะอย่างระอา

        แต่สองพี่น้องดำผุดดำว่ายได้ไม่กี่อึดใจ อาเจียงก็แลเห็นผู้เป็นประมุขของบ้านเดินเคียงข้างมากับสตรีรูปงาม ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินคนใหม่แห่งตระกูลหง

        “ นายท่านและท่านฮูหยินมา คุณชายทั้งสองขึ้นมาก่อนเถอะขอรับ ขึ้นมาคำนับทักทายท่านพ่อและ ท่านแม่เสียก่อน ”

        “ หุบปากอาเจียง ข้าทั้งคู่มีแม่เพียงคนเดียว กับแค่หญิงอุ่นเตียงต่ำ ๆ ของท่านพ่อ อย่าได้เผยอขึ้นมาเทียบชั้นท่านแม่ข้า ! ” หลิวจางผู้พี่ ผู้โผงผางใจร้อน เก่งกล้าท้าชนตวาดออกมาดัง ๆ ตรงข้ามกับเหรินโจวผู้น้อง ผู้มีบุคลิกเคร่งขรึม แต่เป็นประเภทพูดน้อยต่อยหนัก

        น้องชายรีบว่ายน้ำโผเข้ามาหาผู้เป็นพี่และแตะบ่าเบา ๆ

        “ พี่ใหญ่ ใจเย็นก่อนเถอะ อย่าพึ่งโผงผางไป ดูลาดเลาเสียก่อนว่าหญิงแพศยานั่นจะมาไม้ไหน จะได้หาวิธีจัดการได้เข้าเป้าทีเดียว ”

        “ มันก็จริงของเจ้า พี่จะพยายามเย็นให้ได้ ” ผู้เป็นพี่ชายว่า ก่อนที่คนทั้งคู่จะสาวเท้ามาถึงยังศาลาพักริมน้ำนั้น

        “ ลูกชายทั้งคู่ของพ่อ มาก่อนหนึ่งวันไฉนไม่บอกพ่อ  วันนี้พ่อออกไปดูกิจการเลยไม่ได้เตรียมต้อนรับ ”

        ท่านเศรษฐีเอ่ยทักทายบุตรชายทั้งสองด้วยรอยยิ้ม  เขาก็คมสันละม้ายคล้ายบุตรชายทั้งคู่ รูปร่างสูงโปร่ง แต่วัยห้าสิบเศษนั้นได้พรากความอ่อนเยาว์หนุ่มแน่นไปหมดแล้ว

        ด้านข้างของท่านนั้นเป็นร่างอวบอัดของสตรีนางหนึ่งอันมีนามว่า เหนียงฮุ่ยฟาง ที่ยืนอยู่ด้วยใบหน้าและแววตาตระหนกตื่นกลัว ก้มมองร่างสูงใหญ่ล่ำสันของชายฉกรรจ์ทั้งคู่เดินขึ้นมาจากธารน้ำ

        ชายคู่นั้นที่ได้ชื่อว่าเป็น ลูกเลี้ยง...

        ทั้งคู่สูงใหญ่เหลือเกิน คะเนด้วยสายตาก็รู้ได้ว่าสูงกว่าผู้เป็นบิดามากนัก หากนางยืนใกล้ก็คงจะอยู่เพียงระดับแผงอก

        แผงอกที่เปลือยเปล่าในขณะนี้จนแลเห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดชัดเจน เพราะทั้งคู่ได้ปลดสายคาดออกหลวม ๆ และปลดอาภรณ์ด้านบนลงให้ห้อยอยู่ที่บริเวณบั้นเอวสอบเพราะมันเปียกน้ำ นอกจากแผงอกที่หนั่นแน่นแล้วหน้าท้องแบนราบก็ขึ้นมาเป็นลอนกล้ามหกลูกชัดเจน  เบื้องล่างนั้นอาภรณ์ที่เปียกปอนก็รัดรึงเข้าไปจนแนบเนื้อ ทำให้มองเห็นบางสิ่งบางอย่างเป็นรูปลำนูนออกมาเด่นชัด

        หญิงสาวใบหน้าร้อนวูบ ลำคอแห้งผาก รีบหลุบสายตาต่ำลงมองพื้นทันที

        “ คารวะท่านพ่อ ” ทั้งคู่เอ่ยทักทายและคำนับบิดาพร้อมกัน

        “ ลูกชายที่รักของพ่อ รู้จักกับภรรยาคนใหม่ แม่เลี้ยงของเจ้าเสียสิ นางชื่อเหนียงฮุ่ยฟาง ฟางเอ๋อร์ มานี่สิ ไปหลบหลังพี่อยู่ทำไม มารู้จักกับลูก ๆ เสียก่อน ” น้ำเสียงของท่านเศรษฐีนั้นฟังดูอ่อนโยนเมื่อเจรจากับฮูหยิน ทว่าน้ำเสียงเช่นนั้นทำให้บุตรชายทั้งคู่พะอืดพะอมเหลือเกิน

        พูดจาอย่างกับหนุ่มน้อยเพิ่งแตกเนื้อหนุ่มที่เคยมีความรักเป็นครั้งแรกกับสาวน้อยแรกแย้ม ทั้งที่ล่วงเข้าวัยชราที่ควรหันหน้าเข้าหาธรรมะแล้ว

        ทั้งคู่คิดแบบนั้น เคราะห์ดีที่ไม่ได้พูดมันออกมาเพื่อหักหาญน้ำใจผู้เป็นบิดา

        ทั้งคู่ยกมือขึ้นเสยผมยาวประบ่าที่เปียกชื้นให้แนบลู่ไปกับศีรษะ เผยให้เห็นใบหน้าคมสันหล่อเหลาอย่างชัดเจนมากขึ้น ก่อนจะใช้สายตากวาดมองผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

        สายตาเช่นนั้นทำให้นางตัวชาวาบ มันแสดงถึงความดูหมิ่นหยามเหยียดจนปิดไม่มิด

        “ หญิงอุ่นเตียงชั้นต่ำ ” หลิวจางผู้พี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยามเหยียด นั่นทำให้รอยยิ้มเหือดหายไปจากใบหน้าเหี่ยวย่นของบิดาอย่างรวดเร็ว

        “ พ่อยกย่องนางเป็นภรรยา มิได้อยู่ในฐานะอุ่นเตียงแต่อย่างใด ”

        “ อายุเท่าไรกันเชียว น้อยกว่าพวกข้าด้วยกระมัง  คงจะเป็นประเภทที่คอยจับพวกชายแก่ตัณหากลับแล้วเพื่อหวังสบายทางลัดล่ะสิ ท่านพ่อมิเกรงคำติฉินนินทาบ่าวไพร่และผู้คนบ้างหรืออย่างไรว่าจับหญิงข้างถนนคราวลูกมาทำเมีย ”

        ความอดทนของผู้เป็นบิดาขาดผึงทันที !

        “ บังอาจ ! นางได้ชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยงของเจ้า พูดจาอะไรรู้จักให้เกียรติด้วย สองเดือนที่ผ่านมานางก็ดูแลพ่อ ดูแลบ้านหลังนี้เป็นอย่างดีไม่เคยขาดตกบกพร่อง ไม่เคยร้องขออะไรสักอย่าง พวกเจ้าไม่รู้อะไรก็อย่าพูดไปตามความคะนองของปาก ใช้อารมณ์มากกว่าความคิด ”

        “ พวกเราไม่ยอมรับนาง ” เหรินโจวผู้น้องพูดขึ้นบ้าง นั่นทำให้ดวงตากลมหวานฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำรื้นคลอหน่วยทันที

        นางเคยได้ยินปัญหาแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงมามากพอดูว่าบางครั้งก็ยากนักที่จะญาติดีกันได้ แต่นางคิดไว้ว่าจะพยายามทำอย่างดีที่สุดเพื่อให้ท่านเศรษฐีสบายใจและมีความสุข แต่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพวกเขาจะร้ายกาจเพียงนี้

        ทว่านางก็ต้องเข้มแข็ง...

        “ คารวะคุณชายทั้งสองเจ้าค่ะ ”  นางสะกดจิตสะกดใจเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายก่อน ทว่าพวกเขาก็มิได้ตอบกลับใด ๆ นั่นทำให้ผู้เป็นบิดาสุดจะทน

        “ พวกเจ้านี่ช่างไร้มารยาทเสียจริง ”

        “ คงเป็นเพราะว่าขณะนี้พวกข้าไม่มีตัวอย่างที่ดีไว้คอยเป็นแบบอย่างกระมัง มารดาที่คอยสอนสั่งก็มาจากไปด้วยความโดดเดี่ยวเพราะบิดาไม่เคยใส่ใจแม้จะป่วยหนักก็ตามที พวกข้าก็เลยกลายเป็นพวกชั้นต่ำ แต่ก็ไม่แน่นะ  ท่านพ่ออาจจะชอบก็ได้ ความชั้นต่ำนั้นมันจะได้เข้ากับฮูหยินคนใหม่ของท่านอย่างไรเล่า ”

        เพี้ยะ !

        ฝ่ามือของผู้เป็นบิดาฟาดลงบนเสี้ยวหน้าหนึ่งของบุตรชายคนโตอย่างเหลือจะทน

        “ พวกเจ้าควรจะรู้จักเปิดใจรับความจริงเสียบ้าง รู้จักโตกันเสียที ไม่ใช่ตัดสินผู้คนจากความคิดฝั่งชั่วของตนเพียงอย่างเดียว ” ท่านเศรษฐีว่าก่อนจะฉวยข้อมือของฮูหยินแล้วลากออกไปจากที่นั่น

        ทว่านางก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองชายหนุ่มทั้งคู่ ที่ผู้น้องรีบไถ่ถามผู้พี่อย่างห่วงใย ริมฝีปากผู้พี่ที่ถูกตบนั้นมีโลหิตสีแดงไหลซึมออกมาด้วยฟันกระทบกับกระพุ้งแก้ม

        ดวงตาคมกล้าทั้งสองคู่จ้องมองมายังนางด้วยความเกลียดชังเหลือเกิน !