คอนโดของสิริวิมลมีขนาดไม่ได้ใหญ่มาก หากอยู่คนเดียวถือว่าสบายเลย แต่ถ้าให้อยู่สองคนแสงเพชรคิดว่าลำบาก เขากวาดตามองรอบห้องก่อนจะนั่งลงบนโซฟา ดวงตาปะทะเข้ากับเตียงนอนของเธอพอดี
ไม่รู้ความคิดลามกมาจากไหน ถึงได้จินตนาการว่าถ้าหากเขากับเธอโลดโผนกันอยู่บนนั้นเตียงจะพังลงมาไหม เพราะมันดูไม่แข็งแรงเอาเสียเลย
“ขอบคุณนะคะที่มาช่วย ถ้าคุณดัสตินไม่มาไอ้เหี้ยพี่จิไม่กลับหรอก” เธอบอกเขาเสียงห้วน หลุดพูดคำหยาบอย่างไม่รู้ตัว ทว่าชายหนุ่มไม่ถือสา ชอบด้วยซ้ำที่ได้เห็นหญิงสาวในโหมดคนจริง
“เราเป็นหุ้นส่วนกันคุณลำบากทำไมผมจะไม่ช่วย”
“มินนี่ว่าจะย้ายไปค่ำนี้เลยค่ะ ส่วนของค่อยให้บริษัทขนของมาเอา ไม่อยากอยู่แล้วเบื่อ”
“ก็ดีเหมือนกัน คุณจะได้ไม่ต้องเจอหน้าสามีเก่า”
“บอกตรงๆ โคตรไม่อยากเจอค่ะ”
“ผมเข้าใจคุณ เอาน่าอย่าโมโหเลย”
“ไม่โมโหได้ยังไง คุณดัสตินดูสิ”
“ใจเย็นๆ โกรธบ่อยๆ แก่เร็วนะคุณ”
“เฮ้อ ยุบหนอพองหน
