En son ne zaman bu kadar mutlu olduğumu bilmiyordum. Sevdiğim adam, tam karşımdaydı. Ben mutluydum ama onun pek iyi olduğu söylenemezdi. Ama bu bakışlar değişecekti. Ben, bunun için buradaydım. Bir süre sadece yüzüme bakakaldı. Sanki konuşmak istiyor da konuşamıyordu. Ben hâlâ gülümseyen yüz ifadesiyle ona bakıyordum. Elindeki kalem masanın üzerine düştü. Böyle bir tepki bekliyor muydum? Evet! Kalem yuvarlanıp yere düşse de transa girmiş gibi bana bakıyordu.
Caner, gözlerini açıp kapatınca “Gerçeğim,” dedim. Rüyada olduğunu zannediyordu. Yazık ya! Neyse ki rüya olmayacak kadar güzel ve gerçektim. “Nasıl? Assistan…” dediğinde kıkırdadım. Dili tutulmuştu. Yazık ya, beni görünce böyle olmuştu. Yerim ben, bu çocuğu! “Böyle etkilerim olduğunu biliyorum, ama sakinleşebilirsin. Ne de olsa beni
