Caner gittikten sonra deniz kenarına oturdum. Daha vaktim vardı. Hayatıma hep korkakları çekiyordum ya da beni sevmeyen insanları… Bu vazgeçtiğim anlamına gelmiyordu fakat bir kere de istediğim an bir şey kucağıma düşse ne güzel olurdu. Ama olmuyordu. Bazen çabalamadan hiçbir şey senin olmaz.
Kendimi başkalarıyla kıyaslamaktan nefret ederdim ama Piraye’ye bakıyorum. Abimle çıkmaya başladıktan hemen sonra evlendiler. Kız, abim için çabalamadı. Çünkü abim de ona aşıktı. Hem de ne aşk? Onların aşkları bütün mahallede konuşulmuştu. Metehan ve Piraye denilince aşk gelirdi akla.
Piraye’yi ilk gördüğümde de sevmemiştim. Şimdi de sevmiyorum da neyse. Ama aşkları çok güzeldi. Keşke benim de öyle olsaydı. Öyle bir aşk kimseye nasip olmazdı. Bana da nasip olacak mı, bilmiyorum. Caner ile aramızda
