ตอนที่ 7 จำเป็นต้องมีคนดูแล
1782 Words
หลังจากที่ตัดพ้อชีวิตกับเพื่อนรักเสร็จ ทั้งคู่ก็กลับเข้าไปเก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน คนขยันหอบหิ้วถุงผ้าใบใหญ่ที่ในนั้นเต็มไปด้วยจ๊อบพิเศษคืองานปักปลอกหมอนซึ่งเธอเปิดช่องในโซเชียลเพื่อรับงาน
ดวงตาคมกริบมองคนตัวบางที่หอบข้าวของพะรุงพะรังผ่านกระจกด้านหน้าของรถยนต์คันหรู ก่อนจะค่อย ๆ ออกตัวขับตามเธอไปอย่างช้า ๆ จนไปถึงป้ายรถเมล์ จึงจอดแอบมองเธอจากซอยเล็ก ๆ ข้างป้ายรถเมล์ป้ายนั้น
เขาขับรถตามเธอไปห่าง ๆ จนถึงห้องเช่าขนาดเล็กที่ค่อนข้างทรุดโทรม ทางเข้าหน้าตึกไม่มีระบบความปลอดภัยใด ๆ ทั้งสิ้น เมื่อมองขึ้นไปบนตึกที่สูงเพียงห้าชั้น จะเห็นประตูห้องทุกห้องและระเบียงทางเดินหน้าห้องที่ใช้ร่วมกันทั้งชั้น
หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่น แม้เมื่อก่อนจะไม่รู้ว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใคร แต่รถยนต์ที่เธอขับ รวมถึงของใช้ทุกชิ้นเป็นแบรนด์เนม ก็ทำให้รู้ว่าเธอมีฐานะดีไม่น้อย แต่ทำไม คนที่ดูเหมือนมีฐานะดีคนนั้น ถึงไม่ได้มีรถยนต์ไว้ขับอีกต่อไป ของใช้รวมถึงเสื้อผ้าเป็นของตลาดนัดราคาถูก แถมยังมาอยู่ห้องเช่าซอมซ่อแบบนี้ได้
หรือแท้จริงแล้ว เธอมีเสี่ยเลี้ยงมาตั้งแต่ก่อนที่จะคบหากับเขากันแน่
ไม่นาน คนตัวบางที่หอบข้าวของพะรุงพะรังก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องที่สามของชั้นที่สอง เธอไขกุญแจที่คล้องเอาไว้แล้วหายเข้าไปในห้องที่เปิดไฟจนสว่างจ้านั้น
เขานั่งมองแสงไฟที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านหน้าต่างบานเกล็ดอยู่นาน ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะขับรถตามเธอมาทำไม และมาเสียเวลานั่งรออะไรอยู่
“กูเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย”
เมื่อตั้งสติได้ จึงขับรถออกจากสถานที่ซอมซ่อนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วตรงดิ่งไปนั่งดื่มเหล้าคนเดียวที่คอนโดมิเนียมสุดหรู เพราะไม่มีอารมณ์กลับไปเจอใครที่บ้าน แต่เตียงนอนกว้างที่เคยมีผู้หญิงคนนั้นนอนกอดแนบอก กลับทำให้เขาอารมณ์พลุ่งพล่านมากกว่าเดิม กำลังจะปาแก้วเหล้าทิ้งเพื่อระบายอารมณ์ แต่ก็มีตัวช่วยให้อารมณ์ดีเสียก่อน
ลูกแมวตัวน้อยขนสีน้ำตาลทองที่เขาเพิ่งรับมาดูแลต่อจากญาติผู้ใหญ่ที่ตอนนี้แทบจะทำฟาร์มเพาะพันธุ์แมว มันเดินมาคลอเคลียที่เท้าของเขา จึงอุ้มสาวน้อยตัวนั้นขึ้นมากอดและเกาพุงกลม ๆ นั้นเล่นจนมันหลับคาอก
เกือบห้าปีแล้ว ที่เขาไม่ได้หาแมวตัวไหนมาเลี้ยงอีกเลย หลังจากที่ลูกสาวตัวแรกของเขากับผู้หญิงใจร้ายคนนั้นอย่างเจ้าป๊อกกี้ตายไป เขาไม่อยากนึกถึงคืนวันเก่า ๆ ที่ช่วยกันฟูมฟักลูกแมวตัวน้อย ๆ จนเติบโตเต็มวัยอีก
แต่สุดท้าย เจ้าตัวน้อยที่ยังหาบ้านไม่ได้ ก็น่าสงสารจนเขาอดไม่ได้ที่จะรับมันมาเลี้ยง และเป็นสาเหตุให้หลังจากนี้เขาต้องมานอนที่คอนโดให้บ่อยขึ้น แม้ตอนกลางวันมันจะมีแม่บ้านประจำคอยมาดูแลให้อาหาร ทำความสะอาดและเล่นกับมันก็ตาม
“น่าสงสารจริง เด็กไม่มีแม่”
เขาตั้งชื่อให้มันว่า “น้ำอุ่น” เพราะไม่อยากให้มีชื่อขึ้นต้นด้วย ป.ปลาหรือมีความใกล้เคียงกับชื่อที่ผู้หญิงคนนั้นเคยตั้งให้
สุดท้าย คุณพ่อขี้เมาก็พาลูกสาวตัวน้อยขึ้นไปนอนกอดกันบนเตียง ทั้งที่ความจริงก็มีที่นอนสำหรับแมวแยกเอาไว้ให้ต่างหาก และเจ้าตัวน้อยก็แสนจะว่าง่าย ไม่เคยร้องงอแงรบกวนการพักผ่อนของเจ้าของ แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร หัวใจของมันวูบโหวงเหงาหงอยพิกล สงสัยไม่ได้นอนกอดสาว ๆ มานาน จึงต้องเอาไออุ่นของลูกแมวตัวน้อย ๆ มาทดแทน
“ปุณณ์ พี่มีข่าวดีจะบอก ตื่นมาฟังก่อนเร็ว”
น้ำอ้อย ผู้จัดการสาวท้องโย้ ตรงดิ่งเข้ามาในห้องนอนของดาราในสังกัดตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งที่วันนี้เขาไม่มีงานในตอนเช้า ด้วยไม่สามารถเก็บความดีใจนี้เอาไว้ได้เมื่อผู้ใหญ่ในช่องติดต่อให้เขารับละครเรื่องใหม่ที่สร้างจากนิยายกระแสแรง ที่น่าตื่นเต้นยิ่งไปกว่านั้น นางเอกที่ผู้ใหญ่วางตัวเอาไว้คือ ชลลี่ ชลลดา ดาราสาวหน้าใหม่มาแรง ที่กำลังดังจนฉุดไม่อยู่
“อือ อะไรอีก พี่อ้อย วันนี้ผมไม่มีงานเช้านะ”
“พี่รู้แล้ว แต่ที่นายไม่รู้ คือเรื่องที่พี่กำลังจะบอก”
เขาลุกขึ้นมานั่งอย่างงัวเงีย หรี่ตามองผู้จัดการส่วนตัวที่ทำท่าทางดีใจราวกับถูกหวยรางวัลที่หนึ่งก็ไม่ปาน
“อะไรครับ”
“ผู้ใหญ่ติดต่อมาว่าอยากให้นายเล่นละครเรื่องใหม่ นิยายเรื่องนี้ดังมากเลยนะ พิมพ์ไปสามรอบก็ขายเกลี้ยง”
“รับงานอีกแล้วเหรอครับ เรื่องนี้ยังไม่ทันจะปิดกล้องเลย”
“อีกอาทิตย์เดียวก็ปิดกล้องแล้ว อย่างอแงสิ”
“จะไม่ให้งอแงได้ไง พี่เล่นรับงานให้ผมไม่ยั้งเลย ปีนี้ผมรับละครมาสองเรื่องแล้วนะ พอก่อนไหม ให้คนอื่นเล่นบ้าง ผมนอนต่อล่ะ”
พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอน แต่คนท้องกลับไม่ปล่อยให้เขาทำอะไรตามใจอยาก เธอดึงแขนเขาให้ลุกขึ้นมานั่งท่าเดิมอีกครั้ง
“เดี๋ยว พี่ยังพูดไม่จบ ไอ้ละครที่ทำจากนิยายดังมันไม่เท่าไหร่ แต่ที่นายไม่ควรปฏิเสธเป็นอย่างยิ่งคือ..”
“เพราะผู้ใหญ่ขอมา”
เขาพูดสวนขึ้นมา เพราะฟังคำนี้มานับครั้งไม่ถ้วน และเขาก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธสักครั้ง ทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำขนาดนี้เลยแท้ ๆ
“ไม่ใช่ ถึงผู้ใหญ่จะขอมา แต่ปีนี้นายรับละครไปสองเรื่องแล้ว พี่จะปฏิเสธให้นายเลยก็ได้ เพราะเรามีเหตุผลที่ฟังขึ้น แต่ที่พี่ไม่อยากปฏิเสธและเอาเรื่องนี้มาปรึกษานายก่อน เพราะว่านางเอกที่จะเล่นคู่กับนายคือ ชลลี่ ชลลดา”
ชื่อของนางเอกดาวรุ่งน้องใหม่ที่สวยราวกับนางฟ้าเล่นเอาหัวใจหนุ่มกระตุกเต้น มีโอกาสเจอเธอที่งานช่องครั้งหนึ่ง แต่ก็อยู่ไกล ๆ ไม่ได้มีโอกาสเข้าไปทักทาย ต้องยอมรับจากใจเลยว่าเธอสวยมาก สวยกว่านางเอกทุกคนที่เขาเคยแสดงด้วย ดวงตากลมโตของเธอคล้ายกับผู้หญิงบางคนที่เคยทำเขาแทบหยุดหายใจมาแล้ว
“จริงเหรอ ชลลี่รับเล่นแล้วหรือครับ”
“รับแล้วสิยะ โอกาสดี ๆ แบบนี้ ใครทิ้งไปก็โง่เต็มที แต่ถ้านายเหนื่อยมาก อยากจะแบ่งปันโอกาสให้ดารารุ่นน้อง พี่ก็จะเสนอพระเอกคนอื่นในสังกัดให้ผู้ใหญ่ ถือเป็นการดันน้องใหม่แทน”
“ไม่ ไม่ครับ ผมยังไม่เหนื่อยเท่าไหร่ ตกลงผมรับเรื่องนี้ แต่หลังจากนี้พี่เบา ๆ การรับงานให้ผมหน่อยแล้วกัน ขอมีเวลาพักผ่อนบ้าง เผื่อได้ไปต่างจังหวัดกับครอบครัว”
“ได้จ้ะ เดี๋ยวพี่จัดการให้ อีกอย่างไม่นานพี่ต้องลาคลอดแล้ว คงทำได้แค่รับและจัดตารางงานให้ คงจะตามไปดูแลนายตามงานต่าง ๆ ไม่ได้อีกหลายเดือนเลย”
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมโตแล้วนะ ไปไหนมาไหนเองได้หรอก ช่วยเหลือตัวเองได้ด้วย”
“ย่ะ ว่าแต่ไปสมุยบ่ายนี้จัดกระเป๋าหรือยัง”
คนที่บอกว่าดูแลตัวเองได้แล้วส่งยิ้มแหย ทุกครั้งที่เขาจะไปถ่ายละครที่ต่างจังหวัด ผู้จัดการส่วนตัวที่เปรียบเสมือนแม่และพี่สาวอีกคนจะคอยดูแลให้ทุกเรื่องมาตลอดเกือบสิบปีเต็ม เขามีหน้าที่แค่ตื่นมาอาบน้ำ กินข้าว และลากกระเป๋าที่จัดวางเรียงเอาไว้ไปขึ้นเครื่องเท่านั้น
“เห็นไหม คุณชาย พี่จะวางใจลาคลอดได้ไหมเนี่ย เดี๋ยวก็เอาลูกมาเลี้ยงที่นี่มันซะเลย”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ครับ ทำอย่างกับผมเป็นเด็ก ๆ ไม่เคยทำ ก็เริ่มทำตอนนี้ก็ได้”
“อย่าลำบากเลย พี่ว่าช่วงที่พี่ลาคลอด นายหาคนมาช่วยดูแลนายแทนพี่ก่อนดีไหม เรื่องรับงานก็ให้เป็นหน้าที่พี่เหมือนเดิมนั่นแหละ แต่จะไปไหนมาไหนนายควรมีคนคอยดูแลติดต่อเรื่องต่าง ๆ ให้”
“อืม ก็ดีเหมือนกันนะครับ พี่ลองหาคนให้ผมหน่อยสิ”
“ได้ เดี๋ยวพี่จะลองถามน้อง ๆ ที่รู้จักดู ไม่รู้ว่ามีใครจะว่างมาทำให้หรือเปล่า ไม่งั้นคงต้องประกาศรับสมัคร”
“ได้ครับ ฝากด้วยนะ”
“จ้ะ งั้นรีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่จัดกระเป๋าให้ วันนี้รถติดเดี๋ยวก็ไปไม่ทันขึ้นเครื่อง”
“ครับ ๆ ช่วงที่ผมไม่อยู่ อย่าลืมเจ้าน้ำอุ่นของผมล่ะ”
“รู้แล้วจ้ะ จะมาคอยช่วยดูแลให้ ไหนจะแม่บ้านอีก มันไม่เหงาหรอกน่า”
“ว่าได้เหรอครับ ลูกสาวผมยังเด็กอยู่เลย จะขาดความอบอุ่นไม่ได้นะ”
“โห คุณพ่อ เอาลูกสาวไปด้วยกันเลยดีไหม ถ้าจะห่วงกันขนาดนี้”
“ก็อยากเอาไปด้วยอยู่หรอกครับ แต่มันจะลำบากไปไหมล่ะ ขี้เกียจคุยละ ไปอาบน้ำดีกว่า”
คนตัวโตลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำด้วยความขี้เกียจ ตั้งแต่เล็กจนโตเขาเองก็ไม่ค่อยทำอะไรด้วยตัวเองเพราะมีแม่บ้านคอยดูแลให้ทุกเรื่อง การจัดกระเป๋าเวลาเดินทางไปต่างจังหวัด ถ้าเขาทำเองจะได้ของไปไม่ครบ แม่บ้านเก่าแก่ที่รักเขาราวกับลูกในไส้จึงขึ้นมาจัดกระเป๋าให้เขาทุกครั้งไป
พอเรียนจบแล้วได้เป็นดารา ก็มีผู้จัดการส่วนตัวคอยดูแล หากวันไหนมานอนที่คอนโด ผู้จัดการก็จะเป็นคนดูแลเขาทุกเรื่องราวกับรับไม้ต่อจากแม่บ้านเก่าแก่คนนั้น
เห็นทีว่าเขาคงจำเป็นต้องมีคนมาคอยดูแลอำนวยความสะดวกให้เขาหลังจากที่น้ำอ้อยลาคลอดจริง ๆ
- Writer
